Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Utopce” to już piąta część sagi o Lipowie i powiem szczerze, znakomicie leci czas w tym miejscu. Właściwie to w tych miejscach, ponieważ historia rozrasta się stopniowo na okoliczne wioski. Poznajemy coraz więcej zagadek z okolic i coraz bliższe stają się dla mnie te tereny. I tak, nawet jeśli są fikcyjne.

Ta część, już od pierwszych stron ma zupełnie inny klimat niż pozostałe. Gęsty, jak stare horrory, aż momentami słyszałam organy w tle. Oczywiście jest to zamierzone, czasami nawet nasi bohaterowie to zauważają. Robi to znakomicie dla tej historii.

Jeśli chodzi o sprawę z którą tym razem musza zmierzyć się nasi lipowscy przyjaciele (no i Klementyna rzecz jasna), więc zostają oni przydzieleni do sprawy sprzed trzydziestu lat. Ta nie została nigdy oficjalnie rozwiązana, jednak mieszkańcy wsi dobrze wiedzieli na kogo rzucić cień oskarżeń, a taki wampir to całkiem logiczny kandydat (mówiłam, że horror!). Dzieje się tu tak wiele! Wszystko jednak jest złożone fantastycznie. Każdy wątek zaczyna się po to żeby skończyć się czymś istotnym. Wszystko zostaje wyjaśnione w stosunkowo zgrabny sposób, choć nie ukrywam chyba trochę kombinowania tam było :)

„Utopce” to naprawdę bardzo dobry kryminał, z elementami horroru, z fantastycznym klimatem. Na minus zaliczam jedynie wstawki z przesłuchania i wątek rozterek Daniela, ale naprawdę nic nie jest w stanie zepsuć dobrych emocji jakie odczuwam po tej książce. Tego potrzebowałam na koniec lata.

„Utopce” to już piąta część sagi o Lipowie i powiem szczerze, znakomicie leci czas w tym miejscu. Właściwie to w tych miejscach, ponieważ historia rozrasta się stopniowo na okoliczne wioski. Poznajemy coraz więcej zagadek z okolic i coraz bliższe stają się dla mnie te tereny. I tak, nawet jeśli są fikcyjne.

Ta część, już od pierwszych stron ma zupełnie inny klimat niż...

Jeśli lubisz klimat wsi lub małego miasteczka, ze wszystkimi tego plusami i minusami, saga o Lipowie jest naprawdę warta poznania. Osobiście on sam dla mnie robi tu niesamowitą robotę, na tyle dobrą, że z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po następną część.

Druga część i kolejne morderstwa w sąsiedztwie i nawet jeśli ma to vibe Ojca Mateusza i wszystkich plag ściągniętych na jedno miasteczko... bardzo mnie to interesuje. Historia jest bardzo płynna, odnoszę wrażenie, że dobrze przemyślana. Osobiście ta sprawa podoba mi się dużo bardziej, niż ta z pierwszej części.

Główni bohaterowie bardzo przypominają mi duet z serii o Fjaallbace, podejrzewam, że była ona mocną inspiracją dla autorki. Trzymam tylko kciuki, żeby ta historia nie zaliczyła takiego zjazdu jakości.

Jeśli lubisz klimat wsi lub małego miasteczka, ze wszystkimi tego plusami i minusami, saga o Lipowie jest naprawdę warta poznania. Osobiście on sam dla mnie robi tu niesamowitą robotę, na tyle dobrą, że z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po następną część.

Druga część i kolejne morderstwa w sąsiedztwie i nawet jeśli ma to vibe Ojca Mateusza i wszystkich plag ściągniętych...

Zbyt dużo tego wszystkiego jak na opisywane miejsca w tych książkach. Taki trochę Sandomierz. Tylko mniejszy. Seria z powodzeniem mogłaby się skończyć na piątej części. Szkoda mi zostawiać ten świat, więc tak czytam i czytam, frustruje się, ale też uśmiecham na niektóre pomysły. O jednych postaciach zapominamy, inne zmieniają się o 180 stopni. Momentami robi się z tego trochę komedia kryminalna, ale nie można odmówić, że czyta się świetnie. Czas pędzi przy tej serii niesamowicie. Dwunasta część jest najlepszą od czasów wspomnianej wcześniej piątej. Łatwo się w tym pogubić.

Zbyt dużo tego wszystkiego jak na opisywane miejsca w tych książkach. Taki trochę Sandomierz. Tylko mniejszy. Seria z powodzeniem mogłaby się skończyć na piątej części. Szkoda mi zostawiać ten świat, więc tak czytam i czytam, frustruje się, ale też uśmiecham na niektóre pomysły. O jednych postaciach zapominamy, inne zmieniają się o 180 stopni. Momentami robi się z tego...

Wciąż mam za złe autorce rozwlekanie tej historii i przeskok gatunkowy jaki ta seria zalicza. Może dlatego do tej części podeszłam z zerowymi oczekiwaniami, a właściwie to z myślą, że może być gorzej a właściwie na pewno będzie. No i w sumie koniec końców aż tak tragicznie nie było. Pod warunkiem ze oddzieli się grubą krechą pierwsze części Lipowa i człowiek pogodzi się z tym, że wszystko poszło nie w taką stronę jakiej byśmy chcieli. Dodatkowo „wyjaśnia” się wątek który był tak misternie konstruowany przez kilka poprzednich części.. no i właśnie wyjaśnia się najgorzej jak to tylko możliwe, po prostu widać tu braki pomysłu. Chciałabym pożegnać się z Lipowem, ale pani Kasia nie pozwala :(

Wciąż mam za złe autorce rozwlekanie tej historii i przeskok gatunkowy jaki ta seria zalicza. Może dlatego do tej części podeszłam z zerowymi oczekiwaniami, a właściwie to z myślą, że może być gorzej a właściwie na pewno będzie. No i w sumie koniec końców aż tak tragicznie nie było. Pod warunkiem ze oddzieli się grubą krechą pierwsze części Lipowa i człowiek pogodzi się z...

Najbardziej nijaka z całego cyklu o Lipowie. Dalszy ciąg kryminalnej komedii, z akcjami których nie powstydziłaby się stolica państwa które ma problemy z przestępczością wszelaką. Tutaj parę mniejszych miejscowości dźwiga wszystkie pomysły autorki. Zdecydowanie lepiej byłoby już zakończyć tę przygodę, bo popsuje się to Lipowo do reszty.

Najbardziej nijaka z całego cyklu o Lipowie. Dalszy ciąg kryminalnej komedii, z akcjami których nie powstydziłaby się stolica państwa które ma problemy z przestępczością wszelaką. Tutaj parę mniejszych miejscowości dźwiga wszystkie pomysły autorki. Zdecydowanie lepiej byłoby już zakończyć tę przygodę, bo popsuje się to Lipowo do reszty.

Pani Kasiu, może da pani tym ludziom jakieś normalne imiona. Takie bliżej przeciętności. Bo coraz ciężej się to wszystko czyta. Tu już nie ma nikogo kogo da się lubić.

Pani Kasiu, może da pani tym ludziom jakieś normalne imiona. Takie bliżej przeciętności. Bo coraz ciężej się to wszystko czyta. Tu już nie ma nikogo kogo da się lubić.

Mam wrażenie, że od poprzedniej części ta seria się tak totalnie zmieniła, że już w ogóle nie przypomina tego czym była na początku. I zdecydowanie nie jest to plus.

Mam wrażenie, że od poprzedniej części ta seria się tak totalnie zmieniła, że już w ogóle nie przypomina tego czym była na początku. I zdecydowanie nie jest to plus.

Nie jestem pewna, czy książka ta faktycznie zatrzęsła tak murami Białego Domu jak to jest zapowiadane. W 2020 roku, wszystko co jest w niej opisane, jest też powszechnie wiadome. Przeciwnicy prezydenta, ludzie którym zaszedł za skórę wprost opowiadają o tym jakim człowiekiem jest i jakie afery wzbudza. Zresztą on sam o wielu rzeczach mówi wprost, mimo, że mógłby się ugryźć w język.. Nie wydaje mi się, żeby na początku było to ukrywane lepiej. Dodatkowo sposób w jaki jest napisana książka, naprawdę nudzi i nie wzbudza wielu emocji, a to można uznać jedynie za porażkę autora. Wszyscy szykowali popcorn... Rzucanie nazwiskami na prawo i lewo, nazwiskami z których podejrzewam spora cześć nie powie nic Amerykanom, a co dopiero nam Polakom. Kwestia Rosji, została poruszona w takim stopniu, że wręcz można stwierdzić, nie została poruszona wcale. Nie można tego określić inaczej niż jako ogromne rozczarowanie.

Trump jest totalnym ignorantem, kocha sławę, poklask i władzę. Nikt by się nie spodziewał. Możliwe, że ta książka zaskoczyła parę osób,, w momencie gdy została wydana. Teraz każdy, kto choć trochę interesuje się tematem polityki, Stanów Zjednoczonych czy choćby celebryctwa wszelkiego, wie, że dla Trumpa bycie prezydentem to drugorzędna lub nawet trzeciorzędna rola (zaraz po byciu celebrytą i królem Twittera). To, że ten kraj jeszcze jako tako funkcjonuje, a Biały Dom wciąż stoi w miarę nienaruszonym przez ego prezydenta stanie - nic tylko bić brawo.

Nie jestem pewna, czy książka ta faktycznie zatrzęsła tak murami Białego Domu jak to jest zapowiadane. W 2020 roku, wszystko co jest w niej opisane, jest też powszechnie wiadome. Przeciwnicy prezydenta, ludzie którym zaszedł za skórę wprost opowiadają o tym jakim człowiekiem jest i jakie afery wzbudza. Zresztą on sam o wielu rzeczach mówi wprost, mimo, że mógłby się ugryźć...