Trzydziesta pierwsza

Po raz pierwszy w serii LIPOWO czekałam na "pierwszego trupa"...a potem było już tylko gorzej ;); polecam

Po raz pierwszy w serii LIPOWO czekałam na "pierwszego trupa"...a potem było już tylko gorzej ;); polecam

Pokaż mimo to

Za mną trzeci tom sagi Lipowo. Tym razem sporo miejsca poświęcono sprawie sekty Witalisa Sobieraja. On i jej członkowie popełnili zbiorowe samobójstwo. Na miejscu zbrodni pojawia się naukowiec Jerzy Grela, który chce opisać sektę, wieńcząc w ten sposób swoje dotychczasowe osiągnięcia naukowe. W domku przywódcy sekty zostaje odnalezione ciało. Do kogo mogło należeć? Czy zostało pominięte wiele lat temu, gdy badano sprawę masowego samobójstwa?

Wciągnęłam się w słuchanie tego cyklu. Tym razem nie pojawiła się Klementyna Kopp, ale nie powiem, żeby jakoś szczególnie mi jej brakowało. Pojawia się za to sierżant Emilia Strzałkowska., która pomagała przy prowadzeniu śledztwa ze względu na urlopy pracowników lipowskiej komendy. Polubiłam ją, nie dawała sobie w kaszę dmuchać i może nie do końca popierałam wszystko, co robiła, ale to dobrze napisana bohaterka. Polubiłam także jej syna, Łukasza.

W tej części poruszono problem relacji rodzinnych i sekretów, które, jak się okazało, skrywa w Lipowie wiele osób. Autorka dobrze oddała to, jak w niewielkiej miejscowości ludzie odnoszą się do kogoś, kto ma na sumieniu coś złego, i jego rodziny. Pokazała także, jak tragiczne w skutkach może być ukrywanie prawdy przed najbliższymi i do czego mogą doprowadzić teoretycznie dobre chęci. Wszyscy wiemy, że piekło jest nimi wybrukowane. Czytając tę książkę, a zwłaszcza jej zakończenie, utwierdziłam się w tym przekonaniu.

Powraca również sprawa pożaru, w którym zginęli ojcowie Daniela Podgórskiego i Pawła Kamińskiego. Nie chcę zdradzać szczegółów, ale powiem, że nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

To póki co najlepsza, według mnie, część cyklu. Podobał mi się wątek sekty, to było coś naprawdę intrygującego. Widać też, jak rozwijają się bohaterowie powieści. Przechodzą pewną drogę i wydarzenia, w których biorą udział, nie pozostają im obojętne. Nie myślałam, że kiedyś to powiem, ale zaczynam dostrzegać człowieka w Pawle Kamińskim. Jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu, bo zakończenie zaostrzyło mi apetyt. Jedyne, co trochę mi przeszkadzało, to powtarzanie stopni policjantów czy "chłopiec w ciele mężczyzny" w odniesieniu do niedorozwiniętego Albina. Swoją drogą to była ciekawa postać.

Laura Breszka jako lektorka jak zwykle nie zawodzi. Przyjemnie się jej słucha. Kocham Marię Podgórską w jej wykonaniu. I w tym tomie polubiłam interpretację Melka. Już nie mogę się doczekać kolejnej części sagi, którą czyta.

www.czytelnia-mola-ksiazkowego.pl

Za mną trzeci tom sagi Lipowo. Tym razem sporo miejsca poświęcono sprawie sekty Witalisa Sobieraja. On i jej członkowie popełnili zbiorowe samobójstwo. Na miejscu zbrodni pojawia się naukowiec Jerzy Grela, który chce opisać sektę, wieńcząc w ten sposób swoje dotychczasowe osiągnięcia naukowe. W domku przywódcy sekty zostaje odnalezione ciało. Do kogo mogło należeć? Czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzyma poziom!

Trzyma poziom!

Pokaż mimo to

Odkąd zetknęłam się z twórczością Katarzyny Puzyńskiej, nie mogę się oderwać od cyklu o Lipowie. Co więcej, mam wrażenie, że z tomu na tom jest coraz lepiej!
"Trzydziesta pierwsza"... Znaczenie tytułu poznajemy dopiero na końcu, wykreowanym z dużym rozmachem, rozmaitymi smaczkami (ah, ta Duma Bałtyku!) i elektryzującym. Tożsamość mordercy dla mnie była niespodzianką (w poprzednich częściach cyklu byłam o wiele bliżej rozwiązania zagadki). Z początku troszkę brakowało mi świetnej postaci Klementyny Kopp, ale szybko okazało się, że Lipowo doskonale potrafi się obronić bez charyzmatycznej i oryginalnej pani komisarz. Katarzyna Puzyńska- być może dzięki wykształceniu (studiowała psychologię) bardzo zgrabnie i wiarygodnie kreśli portrety psychologiczne swoich bohaterów, nawet tych drugo- i trzecioplanowych, co jest niewątpliwą zaletą Jej książek. Zawsze też mamy wielu podejrzanych, którzy zdolni byliby do popełnienia zbrodni- a na końcu i tak czeka zaskoczenie. Schemat właściwie nieco podobny w każdej z dotychczas przeczytanych przeczytanych przeze mnie książek Autorki, ale sprawdza się, i to jak! Osobiście i żałuję, że tak późno sięgnęłam po "Puzyńską", a jednocześnie cieszę się, gdyż przede mną jeszcze wiele tomów cyklu o Lipowie... Gorąco polecam, nie tylko miłośnikom kryminałów.

Odkąd zetknęłam się z twórczością Katarzyny Puzyńskiej, nie mogę się oderwać od cyklu o Lipowie. Co więcej, mam wrażenie, że z tomu na tom jest coraz lepiej!
"Trzydziesta pierwsza"... Znaczenie tytułu poznajemy dopiero na końcu, wykreowanym z dużym rozmachem, rozmaitymi smaczkami (ah, ta Duma Bałtyku!) i elektryzującym. Tożsamość mordercy dla mnie była niespodzianką (w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lipowo i tamtejsi policjanci tym razem muszą zmierzyć się z historią sekty, która istniała na terenie ich wsi. Oczywiście jak to było w poprzednich tomach mamy tutaj dużo wątków, wiele sekretów i całą gromadkę potencjalnych podejrzanych. Czytając kolejne rozdziały i kolejne przemyślenia czy niedopowiedzenia poszczególnych mieszkańców Lipowa miałam wrażenie, że to ciągnąca się brazylijska telenowela, która tylko zadaje pytania i trzyma w niepewności czy niewiedzy. Pytania jednak uzyskały należyte odpowiedzi, a całą książkę czytało się szybko i przyjemnie jakkolwiek to by nie brzmiało odnosząc się do tego rodzaju powieści.

Lipowo i tamtejsi policjanci tym razem muszą zmierzyć się z historią sekty, która istniała na terenie ich wsi. Oczywiście jak to było w poprzednich tomach mamy tutaj dużo wątków, wiele sekretów i całą gromadkę potencjalnych podejrzanych. Czytając kolejne rozdziały i kolejne przemyślenia czy niedopowiedzenia poszczególnych mieszkańców Lipowa miałam wrażenie, że to ciągnąca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna część lipowskiej sagi. No, muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Kolejny raz prawie zniosłam jajo z zaskoczenia, kiedy wyszło na jaw, o co w tym wszystkim chodzi. Wątek sekty niczym ostra przyprawa dodaje całości fajnego klimatu. Oprócz tego czytając "Trzydziestą pierwszą" mamy okazję liznąć nieco szwedczyzny, a to zawsze jakiś bonus. Muszę też przyznać, że oglądanie prowadzących śledztwo, którzy miotają się, popełniają błąd za błędem i ulegają emocjom, jest dużo ciekawsze, niż patrzenie na detektywa, który zachowuje się niczym robot i ludzi, którzy śmią pokazywać po sobie jakiekolwiek silniejsze reakcje, traktuje jak istoty niższego gatunku. Bardzo doceniam, serio.

Tylko jedno mi tak naprawdę, naprawdę zgrzyta. Puzyńska ma tendencję do powtarzania co i rusz tych samych określeń w stosunku do swoich bohaterów i tak się składa, że w odniesieniu do osoby niepełnosprawnej intelektualnie używa nagminnie określenia: "chłopiec w ciele mężczyzny". Mnie kojarzy się ono raczej z czterdziestoparolatkiem mieszkającym u mamusi, więc w wymienionym wyżej kontekście zdaje się być trochę...nie na miejscu. Z drugiej strony sama nie wymyśliłabym dużo lepszego, więc może czepiam się na wyrost.

Kolejna część lipowskiej sagi. No, muszę przyznać, że się nie zawiodłam. Kolejny raz prawie zniosłam jajo z zaskoczenia, kiedy wyszło na jaw, o co w tym wszystkim chodzi. Wątek sekty niczym ostra przyprawa dodaje całości fajnego klimatu. Oprócz tego czytając "Trzydziestą pierwszą" mamy okazję liznąć nieco szwedczyzny, a to zawsze jakiś bonus. Muszę też przyznać, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepszy kryminał ostatnich lat. Wciągająca intryga, niespodziewane zwroty akcji i przepiękne okolice. Nie można się oderwać aż do ostatniej strony.

Najlepszy kryminał ostatnich lat. Wciągająca intryga, niespodziewane zwroty akcji i przepiękne okolice. Nie można się oderwać aż do ostatniej strony.

Pokaż mimo to

Strasznie męczyłam się z tą książką. Cały zarys historii całkiem ciekawy ale akcja nieznośnie się ciągnie. Powieść przepełniona jest niepotrzebnymi długimi opisami, epitetami, postaci ciągle opisywane są wg stanowisk, które pełnią, co trochę psuje cały efekt.

Strasznie męczyłam się z tą książką. Cały zarys historii całkiem ciekawy ale akcja nieznośnie się ciągnie. Powieść przepełniona jest niepotrzebnymi długimi opisami, epitetami, postaci ciągle opisywane są wg stanowisk, które pełnią, co trochę psuje cały efekt.

Pokaż mimo to

Najlepsza z tej serii jak do tej pory. Już zabieram się za kolejną 😉

Najlepsza z tej serii jak do tej pory. Już zabieram się za kolejną 😉

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po kolejna część sagi po trzech (!) latach i dalej twierdzę, że to nie dla mnie. Tylko pierwsza część mnie pochłonęła bez reszty. Z drugiej pamiętam tyle, że obiecałam sobie przerwę, by zatęsknić. Wróciłam do cyklu, ale chyba to styl pisania pani Puzyńskiej mi nie odpowiada. Ciągle miałam wrażenie, że to tania podróbka C.Lackeberg, paszkwil na polskich policjantów. Nic im nie wychodzi, wszyscy wodzą ich za nos, a sprawę rozwiązują dzieci. Styl pisania też pozostawia wiele do życzenia. Bohaterowie są cały czas wymieniani z imienia i nazwiska oraz funkcji, jaką pełnią. Zaś zwroty są wielokrotnie powtarzane, jakby autorce brakowało pomysłu na kolejne zdania lub po prostu warsztatu literackiego. Przekleństwa natomiast to koszmar. Jeśli tak ma wyglądać literatura polska, to ja dziękuję. Nie wiem, czy wrócę do polskich policjantów z Lipowa.

Sięgnęłam po kolejna część sagi po trzech (!) latach i dalej twierdzę, że to nie dla mnie. Tylko pierwsza część mnie pochłonęła bez reszty. Z drugiej pamiętam tyle, że obiecałam sobie przerwę, by zatęsknić. Wróciłam do cyklu, ale chyba to styl pisania pani Puzyńskiej mi nie odpowiada. Ciągle miałam wrażenie, że to tania podróbka C.Lackeberg, paszkwil na polskich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to