Przeczytałam kilka opinii i miałam pewne obawy, że ta część będzie się dłużyć i będzie mi się ją ciężko czytało, a jednak nie :)
Czytałam w każdej wolnej chwili, każdy rozdział zakończony jest tak, że ciekawość bierze górę i czyta się dalej. Mimo, że z szóstej części nagle przeskoczyłam do jedenastej ani trochę nie pogubiłam się w wydarzeniach dotyczących głównych bohaterów. Autorka zgrabnie wplata ich przemyślenia i zdarzenia z przeszłości więc czytelnik jest na bieżąco. Troszkę męczył mnie sam Podgórski i zaborczość Weroniki, ale taki pomysł na tych bohaterów miała sama autorka więc nie będę wypowiadać się krytycznie, tym bardziej, że nie zawsze musi być: "żyli długo i szczęśliwie". Zakończenie zaskakujące i zachęciło mnie, żeby sięgnąć po następną część.
Polecam :)

Przeczytałam kilka opinii i miałam pewne obawy, że ta część będzie się dłużyć i będzie mi się ją ciężko czytało, a jednak nie :)
Czytałam w każdej wolnej chwili, każdy rozdział zakończony jest tak, że ciekawość bierze górę i czyta się dalej. Mimo, że z szóstej części nagle przeskoczyłam do jedenastej ani trochę nie pogubiłam się w wydarzeniach dotyczących głównych...

Daniel to na tym etapie dno dna, egoistyczny dupek przerzucający winę na innych za swoje życiowe wybory, z zerową autorefleksją. Nie wiem, czemu te kobiety tak za nim szaleją - kiedyś był poczciwy, teraz jest niestabilny i nieznośny, bardzo niewiarygodnie poprowadzono tę postać. Kolejny raz zdradza swoją żonę (dobrze wiedząc, że poprzedni mąż też ja zdradzał),w międzyczasie mydląc jej oczy, że między nimi wszystko jest ok i zgadzając się (!) na staranie o dziecko, po czym na koniec książki jest wielce wściekły, że wiąze go ciąża Weroniki, traktując żonę jak zło wcielone, bo on jednak się namyślił i kocha Emilię. Emilia to też niezła hipokrytką, poucza żonę swojego kochanka jak ma się zachowywać w ciąży, bo to że przeżyła osobista tragedię na tym polu rzeczywiście uprawnia ją do bycia autorytetem, no śmiechu warte. Albo to jak bardzo nienawidzi Weroniki, w ogóle nie skupiając się na tym, że to jej kochany Daniel jest tu problemem, a nie jego zdradzana żona. W poprzednim tomie wyzwolona kobieta, teraz jak gdyby nigdy nic żyje romansem, z którym miala definitywnie dać sobie spokój i skupić się na synu z problemami (który w tym tomie w ogóle nie zajmuje zbytnio miejsca w myślach obojga rodziców, a wręcz jest zbagatelizowany jako "w sumie już dorosły"). Wątek obyczajowy jak zwykle już od kilku tomów doprowadza mnie do szału. Nawet uwzględniając mocną końcówkę związana z jedną z postaci oraz infantylność Podgórskiej, to właśnie z Weronika moim zdaniem można tu rezonować najbardziej.
Sama intryga związana z Orłowskimi i Klementyną była całkiem, całkiem, chociaż czuję lekki niedosyt. Przede wszystkim nie pogłębiono, skąd ta nienawiść do mężczyzn w Leokadii, no bo sorry - jeśli to jest właśnie niejako motyw zabójstwa chłopca przez jego siostry (przypodobanie się dręczącej ich brata matce) to powinno się temu poświęcić więcej miejsca.
Dziękuję, dobranoc.

Daniel to na tym etapie dno dna, egoistyczny dupek przerzucający winę na innych za swoje życiowe wybory, z zerową autorefleksją. Nie wiem, czemu te kobiety tak za nim szaleją - kiedyś był poczciwy, teraz jest niestabilny i nieznośny, bardzo niewiarygodnie poprowadzono tę postać. Kolejny raz zdradza swoją żonę (dobrze wiedząc, że poprzedni mąż też ja zdradzał),w...

Ten tom wzbudził mieszane uczucia, bowiem z jednej strony odczuwam już lekkie znudzenie miłosnym niezdecydowaniem Podgórskiego oraz takim poprowadzeniem narracji, że wydarzenia są wciąż powtarzane, a tylko trochę więcej dowiadujemy się niż wcześniej. Natomiast zakończenie było tak mocne i zaskakujące, że utrzymuję wysoką ocenę.

Ten tom wzbudził mieszane uczucia, bowiem z jednej strony odczuwam już lekkie znudzenie miłosnym niezdecydowaniem Podgórskiego oraz takim poprowadzeniem narracji, że wydarzenia są wciąż powtarzane, a tylko trochę więcej dowiadujemy się niż wcześniej. Natomiast zakończenie było tak mocne i zaskakujące, że utrzymuję wysoką ocenę.

Już przy wcześniejszych tomach sagi o Lipowie odczuwałam zmęczenie czytając i sugerowałam, że autorka zbyt długo ciągnie temat. Tym razem przeczytałam kilkanaście początkowych stron i zakończenie. Nie mam ochoty na czytanie dalszych tomów.

Już przy wcześniejszych tomach sagi o Lipowie odczuwałam zmęczenie czytając i sugerowałam, że autorka zbyt długo ciągnie temat. Tym razem przeczytałam kilkanaście początkowych stron i zakończenie. Nie mam ochoty na czytanie dalszych tomów.

"Pokrzyk"- dobrze, że już po krzyku...
Jedna ze słabszych części Lipowa, czytając trochę się męczyłam, ale to co się wydarzyło na końcu powaliło na kolana. Mam tylko nadzieję, że w kolejnej części wyjdą na jaw prawdziwe okoliczności tego zdarzenia.

"Pokrzyk"- dobrze, że już po krzyku...
Jedna ze słabszych części Lipowa, czytając trochę się męczyłam, ale to co się wydarzyło na końcu powaliło na kolana. Mam tylko nadzieję, że w kolejnej części wyjdą na jaw prawdziwe okoliczności tego zdarzenia.

Naprawdę nie rozumiem dlaczego książki Puzyńskiej mają tak dobre oceny. Gdyby nie fakt, że weszłam w posiadanie aż jedenastu (11!!!!!) tomów Lipowa i jestem zatwardziałą masochistką, porzuciłabym to po pierwszych stu stronach "Motylka". Miałam też naiwną nadzieję, że może z czasem będzie lepiej.
Nie było.

Na szczęście udało mi się skończyć je wszystkie, inaczej siedziałyby mi z tyłu głowy.

Co tu więcej mówić - już zdążyłam wylać swoje żale pod jedną z części, ale dla przypomnienia i w wielkim skrócie, styl tej kobiety jest nużący i do bólu przepełniony nieważnymi opisami. A odkąd Daniel stał się jaki się stał ( razem z tym samym straciłam jedynego bohatera, do którego zapałałam sympatią),jeszcze bardziej traciłam chęci.
Jest to dla mnie stracony czas i pieniądze.

Naprawdę nie rozumiem dlaczego książki Puzyńskiej mają tak dobre oceny. Gdyby nie fakt, że weszłam w posiadanie aż jedenastu (11!!!!!) tomów Lipowa i jestem zatwardziałą masochistką, porzuciłabym to po pierwszych stu stronach "Motylka". Miałam też naiwną nadzieję, że może z czasem będzie lepiej.
Nie było.

Na szczęście udało mi się skończyć je wszystkie, inaczej...

W mojej ocenie najsłabsza część. Dłużyło mi się strasznie czytanie. Natomiast to co sprawiło, że napewno sięgnę po kolejną część? To końcówka. Niesamowity zwrot akcji. Ciekawość już mnie zżera.

W mojej ocenie najsłabsza część. Dłużyło mi się strasznie czytanie. Natomiast to co sprawiło, że napewno sięgnę po kolejną część? To końcówka. Niesamowity zwrot akcji. Ciekawość już mnie zżera.

Po lekkim rozczarowaniu poprzednim tomem nadchodzi kolejny i chyba jeszcze większe rozczarowanie, a przede wszystkim zmęczenie. Przez całą książkę wydawało mi się że jest tego za dużo, za bardzo, że ten tom nie ma tego co kolejne. No bo serio czy ten wątek trójkąta Weronika – Daniel – Emilia będzie trwał wiecznie? Bo w tym tomie to zdecydowanie jest absurdalne. Uczucia Daniela to już nie tylko karuzela ale rollercoaster. Powoli zaczyna to przypominać argentyńską telenowele. Tylko i wyłącznie Klementyna ratuję sytuację i tylko ją tutaj aktualnie da się lubić. Pani (była) komisarz trochę za mało liczę że dalej znowu to ona będzie rozwiązywać zagadkę, a nie uciekać. W tym tomie policjanci z Lipowa nie istnieją – nie ma Pawła, nie ma Marka (którego swoją drogą poczynania z poprzedniego tomu pozostały bez wyjaśnienia).

Ta historia po raz kolejny jest o Klementynie, poznajemy jej kolejne fakty z przeszłości, co przeszła, jak to się na niej odbiło i jakie po latach przyniesie to konsekwencje. Przyznać trzeba że trupów nie jest tu mało. Sam koniec książki zdecydowanie jest ogromnym zaskoczeniem. Niby rozwiązanie samej zagadki banalnie proste, to jednak wydarzenia z końca zdecydowanie rozwalają to co czytelnik ma w głowie. Po tym już nic nie będzie takie samo.

Założyłam że chwilo przerwie na tym tomie, jednak po wydarzeniach na końcu stwierdziłam że spróbuję jeszcze z kolejnym tomem, żeby poznać prawdę, a co będzie dalej to się okaże. 6,5/10

Po lekkim rozczarowaniu poprzednim tomem nadchodzi kolejny i chyba jeszcze większe rozczarowanie, a przede wszystkim zmęczenie. Przez całą książkę wydawało mi się że jest tego za dużo, za bardzo, że ten tom nie ma tego co kolejne. No bo serio czy ten wątek trójkąta Weronika – Daniel – Emilia będzie trwał wiecznie? Bo w tym tomie to zdecydowanie jest absurdalne. Uczucia...

Bohaterka, która mogła mieć szansę na realizację swoich marzeń i bycie szczęśliwą musi zniknąć.
Bo wyniknęły niedomówienia.
Bo zabrakło konkretnej informacji od niekonkretnego mężczyzny.
Bo kobiety lubią manipulować.
Bo ktoś poczuł się zagrożony.
Bo była niewygodna.

Wielka szkoda...

Główny wątek części – zupełnie nieciekawy, chaotyczny i sprawiający wrażenie, że wszystko wszystkim wolno.

Zawód.

Bohaterka, która mogła mieć szansę na realizację swoich marzeń i bycie szczęśliwą musi zniknąć.
Bo wyniknęły niedomówienia.
Bo zabrakło konkretnej informacji od niekonkretnego mężczyzny.
Bo kobiety lubią manipulować.
Bo ktoś poczuł się zagrożony.
Bo była niewygodna.

Wielka szkoda...

Główny wątek części – zupełnie nieciekawy, chaotyczny i sprawiający wrażenie, że wszystko...

Po przeczytaniu jestem szczerze rozczarowana. Wracałam do kolejnych części między innymi przez sympatię, którą miałam do bohaterów. Pomimo że już w poprzednich tomach zaczynali działać mi na nerwy jednak w tym przeszli samych siebie. Tylko Klementyna i wątek kryminalny ratuje tą historię

Po przeczytaniu jestem szczerze rozczarowana. Wracałam do kolejnych części między innymi przez sympatię, którą miałam do bohaterów. Pomimo że już w poprzednich tomach zaczynali działać mi na nerwy jednak w tym przeszli samych siebie. Tylko Klementyna i wątek kryminalny ratuje tą historię