Valérie Perrin

Z dużymi oczekiwaniami sięgnęłam po tę książkę, do przeczytania której zachęciły mnie pozytywne, w zdecydowanej większości, recenzje. Niestety ja nie znajduję siebie w gronie usatysfakcjonowanych czytelników. Książka jak dla mnie jest bardzo nierówna, momentami aż irytuje przesadzoną fabułą i mało realnymi wątkami. W powieści pojawia się nawet temat Polski: ”Simon zjawił się w bistrze śnieżnego dnia 1938 roku.(...) mówiąc z silnym obcym akcentem, zwierzył się Lucienowi, że uciekł z Polski do kraju, gdzie przestrzegane są prawa człowieka (…) Był lutnikiem. Antysemici skatowali go, wycięli mu nożem na czole ŻYD, uznali, że nie żyje, pozostawili go w pracowni i ją podpalili.” Po przeczytaniu tego fragmentu pomyślałam, że jak to cudownie dla współczesnej UE, że to wydarzyło się w Polsce, a nie w zawsze praworządnych i demokratycznych Niemczech. A przestrzeganie praw człowieka we Francji prawdziwie objawiło się w czasie wojny i kolaboracji z okupantem. Najciekawsze wg mnie jest główna osnowa fabuły – praca Justine w domu spokojnej starości i jej relacja z Helene, a najpiękniejsze zdanie: „kiedy stary człowiek umiera, jest tak, jakby spaliła się cała biblioteka”. Książka warta przeczytania, ale dla mnie jedna z tych, do których się nie wraca.