"Żółć" to już 4 tom serii Kolory zła. Jednak przeze mnie przeczytany jako pierwszy, ponieważ nie miałam okazji czytać wcześniejszych. Pomimo tego nie czuje się zagubiona w fabule, bo każda książka to zupełnie nowa historia. Wiadomo, że niektórzy bohaterowie jak się domyśliłam występowali już w poprzednich częściach i mieli swoje wątki, które są kontynuowane, lecz są one poboczne, a głównym jest sprawa zabójstwa, którą próbujemy rozwiązać.
Tym razem w Sopocie dochodzi do morderstwa młodego mężczyzny. Błażej Konarski, bo tak nazywa się ofiara to właściciel szkoły uwodzenia. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że popełnił samobójstwo jednak zebrane ślady kryminalistyczne wykluczają to. Śledztwo prowadzą prokurator Leopold Bilski wraz z policjantami Pająkiem i Kitą. Nie mają prostego zadania, lecz zrobią wszystko, żeby dotrzeć do prawdy i odnaleźć zabójcę. Główne pytanie jakie należy zadać to kto zabił? Czy była to aktualna żona Laura Konarska, instatrenerka? Była żona Halszka, rzeźbiarka z darem synestezji która miała problemy z emocjami? Czy może przyjaciel, wspólnik w interesach? A może ktoś zupełnie inny...?
Uwielbiam kryminały, a przede wszystkim te które pisze dla nas Małgorzata Oliwia Sobczak, bo każda jej książka jest zawsze niezwykle wciągająca i dostarcza nam mnóstwa emocji. Tym razem było podobnie. "Żółć" to książka pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i niewiadomych, które powoli wyjaśniają się w toku śledztwa. Kilku podejrzanych, każdy ma motyw, a zakończenie i tak nas zaskakuje. I o to chodzi w prawdziwym kryminale, żeby czytelnik do końca był nieświadomy jak zakończy się historia i kto jest winnym...

"Żółć" to już 4 tom serii Kolory zła. Jednak przeze mnie przeczytany jako pierwszy, ponieważ nie miałam okazji czytać wcześniejszych. Pomimo tego nie czuje się zagubiona w fabule, bo każda książka to zupełnie nowa historia. Wiadomo, że niektórzy bohaterowie jak się domyśliłam występowali już w poprzednich częściach i mieli swoje wątki, które są kontynuowane, lecz są one...

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pięciolinii naszej percepcji. Wspomniana autorka mogłaby pisać bez fabuły, a i tak odpływam między jej zdaniami. Czy kryminały, to wyłącznie literatura rozrywkowa? Według mnie twórczość Sobczak jest swoistym dziełem sztuki.

Tymczasem oprócz pięknych zwrotów stylistycznych, mamy tu także całą masę merytorycznych informacji, popartych rzeczowym researchem. To jeden z ulubionych etapów tworzenia książek powyższej pisarki, co z resztą widać gołym okiem.

Oczywiście tradycyjnie już, Megi w swoich książkach porusza całe mnóstwo współczesnych problemów społecznych, skłaniając czytelnika do refleksji i pobudzając jego aksjometr emocji. Tym razem szczególnie bliskie memu sercu były przemyślenia na temat przeżywania żałoby. To bardzo głęboka kwestia, która została wkomponowana w powyższą lekturę bardzo subtelnie i klasą. Co istotne, to jednak tylko jeden z wielu wątków społecznych, które znajdziemy w Żółci. Autorka sporo czasu poświęca także ludziom borykającym się z problemami psychicznymi.

Na koniec zostawiłem sobie element, który najbardziej zauroczył mnie w Żółci. Poświęcając się lekturze wręcz na własnej skórze przeżywałem emocje, które towarzyszyły głównemu bohaterowi, Leopoldowi Bilskiemu. Wypełniała mnie jego radość. Niszczył mnie jego smutek. To niesamowite, że autorka potrafiła wzbudzić we mnie aż tak silną empatię.

Z pewnością nie będzie to dla Was żadne zaskoczenie, jeśli po raz kolejny stwierdzę: czytajcie Sobczak. Autorka po raz kolejny udowodniła dlaczego jest topem wśród moich ulubionych pisarzy.

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pięciolinii naszej percepcji. Wspomniana autorka mogłaby pisać bez fabuły, a i tak...