Książka nie jest zła. Choć dla mnie zbyt rozwlekła. Za dużo opisów, które totalnie nic nie wnoszą, a powtarzają się wciąż i wciąż te same, więc z czasem są już po prostu nudne. Sama historia i motyw legendy bardzo mi się podobał.

Książka nie jest zła. Choć dla mnie zbyt rozwlekła. Za dużo opisów, które totalnie nic nie wnoszą, a powtarzają się wciąż i wciąż te same, więc z czasem są już po prostu nudne. Sama historia i motyw legendy bardzo mi się podobał.

Książka cięgnie się w nieskończoność, historia sama w sobie nie jest taka zła ale te wszystkie "poetyckie" opisy po czasie robią się nudne. Ile można słuchać jednego i tego samego o czyichś oczach... Kilka ostatnich rozdziałów w ogóle nie są potrzebne, można było je skrócić przynajmniej o połowę, a historia i tak by na tym nie ucierpiała.

Książka cięgnie się w nieskończoność, historia sama w sobie nie jest taka zła ale te wszystkie "poetyckie" opisy po czasie robią się nudne. Ile można słuchać jednego i tego samego o czyichś oczach... Kilka ostatnich rozdziałów w ogóle nie są potrzebne, można było je skrócić przynajmniej o połowę, a historia i tak by na tym nie ucierpiała.

Rzeźbiarz łez jest znany jako książka, która wywołuje łzy i silne emocje. A jako, że w tamtym tygodniu miał premierę na Netflix, zdecydowałam się ją przeczytać przed oglądnięciem.

Nica Dover jest siedemnastoletnią dziewczyną, sierotą, która od dziecka marzy o jednym - o rodzinie. Gdy dziewczyna w końcu zostaje adoptowana, jej marzenie jest bliskie spełnienia. Jednak los sprawia, że razem z nią adoptowany jest Riger, chłopak w jej wieku, który zawsze budził w niej niepokój. Mimo wspólnej przeszłości wszystko wygląda jakby nic nie było w stanie ich zbliżyć do siebie.

Książka jest naprawdę pięknie napisana. Mamy dużo świetnych cytatów, które są poruszające. A historia Nici i Rigela chwytała za serce. Ich relacja nie była idealna, momentami toksyczna.

Jednak momentami miałam wrażenie strasznej powtarzalności. Co więcej byłam przygotowana na książkę, która doprowadzi mnie do łez i zostawi na skraju emocjonalnym, a tego nie dostałam. Zgadzam się, że jest to piękna i poruszająca historia, ale nie powodowała u mnie silnych emocji. I szczerze - czytałam lepsze książki.

Teraz pozostaje mi porównać książkę do produkcji Netflixa.

Ocena:
6/10⭐️

Rzeźbiarz łez jest znany jako książka, która wywołuje łzy i silne emocje. A jako, że w tamtym tygodniu miał premierę na Netflix, zdecydowałam się ją przeczytać przed oglądnięciem.

Nica Dover jest siedemnastoletnią dziewczyną, sierotą, która od dziecka marzy o jednym - o rodzinie. Gdy dziewczyna w końcu zostaje adoptowana, jej marzenie jest bliskie spełnienia. Jednak los...

„Wiedziałam, że w Rigelu jest coś świetlistego i kruchego. Teraz kiedy to zobaczyłam, już nie mogłam się poddać. (...) Rzeczywiście byłam jak ćma. Dałabym się spopielić, byle dotrzeć do tego światła”.

Nica i Rigel

Drapieżny wilk i jego delikatny motyl, a właściwie ćma.

Złamani na milion kawałków, by lepiej do siebie pasować.

Miłość równie silna jak i bolesna.

Połączyła ich przeszłość w murach sierocińca, który nazywali „Grave”. Miejsce to skrywało wiele opowieści, historii, bajek i legend, a najsłynniejsza była ta o rzeźbiarzu łez, do którego ludzie przychodzili błagając o łzy.

Nica zawsze uważała, że Rigel był jej osobistym rzeźbiarzem łez.

A co jeśli było dokładnie na odwrót? Co jeśli to ona była jego rzeźbiarzem łez nieopuszczającym jego myśli?

Nica ma szansę na spełnienie swojego największego marzenia, czyli znów mieć rodzinę.
Uciekając z Grave nie uciekła jednak przed Rigelem i jego czarnym, płonącym spojrzeniem.
Czy mimo wszystko dziewczynie uda się spełnić to marzenie?

„Pragnęłam tego wszystkiego i więcej, bo Rigel rzeźbił moje serce rytmem swoich oddechów, a ja nie umiałam już oddychać bez niego”.

Bardzo długo wzbraniałam się przed przeczytaniem tej książki. Obawiałam się łez, które mogłyby wypłynąć, a także serca roztrzaskanego na milion kawałków.
Obejrzałam więc film. Łzy popłynęły, a ja pięć minut później zamówiłam książkę i to była doskonała decyzja.

„Rzeźbiarz łez” to tak naprawdę baśń opowiedziana przez główną bohaterkę. Piękna, ale bolesna. Płynie się przez nią ze łzami w oczach oraz z nadzieją, że na koniec otrzymamy szczęśliwe zakończenie, bo właśnie na takie zasługują Nica i Rigel.

Baśń, która opowiedziana jest tak pięknie, że nad sposobem jej napisania mogłabym rozpływać się godzinami. Setki fragmentów poruszających każdą cząstkę duszy. Fragmenty te mam ochotę sobie wytatuować, by móc codziennie zachwycać się ich słowami.
Historia, która zostanie w moim sercu już na zawsze.

„Wiedziałam, że w Rigelu jest coś świetlistego i kruchego. Teraz kiedy to zobaczyłam, już nie mogłam się poddać. (...) Rzeczywiście byłam jak ćma. Dałabym się spopielić, byle dotrzeć do tego światła”.

Nica i Rigel

Drapieżny wilk i jego delikatny motyl, a właściwie ćma.

Złamani na milion kawałków, by lepiej do siebie pasować.

Miłość równie silna jak i bolesna.

Połączyła...

Ta książka mnie zahipnotyzowała. Nie mogłam przestać czytać. Niektórych rzeczy było za dużo: ciągle odniesienia do baśni, niesamowita przesada w opisywaniu uczuć i przeżyć wewnętrznych Niki oraz powtarzalność tych opisów. Ale to w ogóle nie jest ważne. Magnetyzm tej powieści jest niewyobrażalny, autorka tj Erin Doom posiada niezwykły talent uwodzenia czytelnika swoim stylem pisarstwa. Polecam.

Ta książka mnie zahipnotyzowała. Nie mogłam przestać czytać. Niektórych rzeczy było za dużo: ciągle odniesienia do baśni, niesamowita przesada w opisywaniu uczuć i przeżyć wewnętrznych Niki oraz powtarzalność tych opisów. Ale to w ogóle nie jest ważne. Magnetyzm tej powieści jest niewyobrażalny, autorka tj Erin Doom posiada niezwykły talent uwodzenia czytelnika swoim stylem...

Sama nie wiem… czy ta książka męczyła mnie czy ja męczyłam tę książkę.
Lekturę „Rzeźbiarza łez” miałam w planie od jakiegoś czasu i przyznam, że o przeczytaniu jej teraz zadecydowała ekranizacja (a tak na marginesie, film jest tak słaby, że gdybym obejrzała go jako pierwszy nigdy nie przeczytała bym książki 🙁).
A jeśli chodzi o książkę to przez 70 % czytania dłużyła mi się niemiłosiernie. Za dużo to dla mnie przemyśleń głównej bohaterki, za dużo achów i ochów na temat piękna Rigiela. Brakowało mi większej ilości dialogów.
Książka sama w sobie jest dość smutna. Pokazuje niełatwe życie w sierocińcu, zawiera czasami ciekawe przemyślenia na temat adopcji.
Mamy tu poranionych emocjonalnie bohaterów oraz wątek rozwijającego się uczucia pomiędzy głównymi bohaterami który był dość pokręcony i nieco rozwleczony.
Sam pomysł na książkę bardzo fajny, slow burn bardzo proszę ale coś gdzieś się rozjechało (moim zdaniem).
Może gdyby książka miała nieco mniej stron oraz kwiecistych opisów to akcja była by bardziej wartka ?
Poza tym nie rozumiem dlaczego perspektywa Nici była pisana w pierwszej osobie a Rigiela w trzeciej (było to dla mnie nieco dziwne 🤨)
Po tak wysokich ocenach i tylu pochlebnych opiniach spodziewałam się czegoś chyba innego.
Moim zdaniem 6,5 gwiazdki to odpowiednia ocena dla tej książki.

Sama nie wiem… czy ta książka męczyła mnie czy ja męczyłam tę książkę.
Lekturę „Rzeźbiarza łez” miałam w planie od jakiegoś czasu i przyznam, że o przeczytaniu jej teraz zadecydowała ekranizacja (a tak na marginesie, film jest tak słaby, że gdybym obejrzała go jako pierwszy nigdy nie przeczytała bym książki 🙁).
A jeśli chodzi o książkę to przez 70 % czytania dłużyła mi się...

Swietna książka

Swietna książka

Fajna książka z oryginalnym pomysłem i bohaterami. Polecam!

Fajna książka z oryginalnym pomysłem i bohaterami. Polecam!

To jedna z tych książek, które zostają z tobą na zawsze 🥹 Piękna historia równie pięknie napisana ♥️

To jedna z tych książek, które zostają z tobą na zawsze 🥹 Piękna historia równie pięknie napisana ♥️

Mam problem z tą książką. Autorka wybrała sobie bardzo liryczny sposób narracji, pisze ładnym językiem pełnym metafor, ale niestety czasem takie bzdury, że aż się chce śmiać.

Mam problem z tą książką. Autorka wybrała sobie bardzo liryczny sposób narracji, pisze ładnym językiem pełnym metafor, ale niestety czasem takie bzdury, że aż się chce śmiać.