Najlepsza część.. nie mogłam się od niej oderwać.. całą książkę przeczytałam w jeden dzień ... Mega mnie pochłonęła i wpadłam w Lipowo jak bym tam stała obok i patrzyła z lasu jak wszystko się dzieje... Już po 2 stronach jak we wszystkich częściach byłam pewna że tym razem uda mi się zgadnąć kto popełnił te zbrodnię a jednak jak zawsze się pomyliłam ..
Super książka i super historia

Najlepsza część.. nie mogłam się od niej oderwać.. całą książkę przeczytałam w jeden dzień ... Mega mnie pochłonęła i wpadłam w Lipowo jak bym tam stała obok i patrzyła z lasu jak wszystko się dzieje... Już po 2 stronach jak we wszystkich częściach byłam pewna że tym razem uda mi się zgadnąć kto popełnił te zbrodnię a jednak jak zawsze się pomyliłam ..
Super książka i...

Po przeczytaniu 8 ostatnich tomów ciągiem zdecydowałam się na przerwę i uważam ze to była świetna decyzja. Może mogłam zrobić ją wcześniej, ale jednak jakoś wstrzeliłam się idealnie w zastój pisarki autorki, więc może choć trochę poczułam się jak czytelnicy czekający na kolejny tom.

Już na samym początku czytania dostajemy to na co czekaliśmy – odpowiedź na pewne pytania. Pojawia się Marek (nie powiem dalej jestem ciekawa pobudek jego romansu, ale no tego już się chyba nie dowiemy),pojawia się Rosół (i to nie małe zaskoczenie, bo jest tu znaczącą postacią),co więcej dowiadujemy się co z Pawłem i Grażyną. Wreszcie kończymy wątek Marii Carmen, dostajemy odpowiedzi na wszystkie pytania z nią związane, poznajemy przyczynę jej prywatnej vendetty na Danielu. Za to w tym tomie spotykamy znowu odmienioną Kopp, bardziej smutną, nostalgiczną, po prostu samotną kobietę, ale też śmielszą, dziwnie ważną w tym tomie postać Marii Podgórskiej.

Akcja powieści bardzo dynamiczna – no nie powiem, aż za bardzo bo jest krótka i pozostawia niedosyt. Prosta historia, a zarazem bardzo zaskakująca. Ale no nie ma też co za wiele wymagać, to akcja dziejąca się podczas jednej nocy, z małymi wstawkami z innych dni. Nie mamy za to tła z przeszłości. Nie powiem żeby mi tego nie brakowało, jednak w tej historii nie był on konieczny. Historia jest spójna, kompletna i przede wszystkim bardzo ciekawa. Wiem że autorka momentami nieco odlatuje i robi nam się z tego dziwaczny horror, nie zmienia to jednak faktu że dalej ma to swój urok, a czyta się szybko i z ogromnym zaciekawieniem.

Koniec? Wbija w fotel. Niby człowiek się domyśla, ale jednak nie daje to spokoju. Nie ukrywam jestem bardzo ciekawa jak autorka wybrnie z tej sytuacji, bo myślę że nic nie jest takie na jakie wygląda. 8/10 i pora na 15 tom.

Po przeczytaniu 8 ostatnich tomów ciągiem zdecydowałam się na przerwę i uważam ze to była świetna decyzja. Może mogłam zrobić ją wcześniej, ale jednak jakoś wstrzeliłam się idealnie w zastój pisarki autorki, więc może choć trochę poczułam się jak czytelnicy czekający na kolejny tom.

Już na samym początku czytania dostajemy to na co czekaliśmy – odpowiedź na pewne pytania....

Kolejny tom o Lipowie niezmiennie mnie wciąga i przyprawia o dreszcz emocji. Danielowi nie jest łatwo, ale nie jest też łatwo napisać kilkaset stron o kilkugodzinnej historii. Niby wciąż Ci sami bohaterowie, ale jakże inni, zaskakują ich zachowania i emocje, a zakończenie każe domniemywać, że będzie dalszy ciąg. Oh, Pani Katarzyno, jak Pani to robi?!

Kolejny tom o Lipowie niezmiennie mnie wciąga i przyprawia o dreszcz emocji. Danielowi nie jest łatwo, ale nie jest też łatwo napisać kilkaset stron o kilkugodzinnej historii. Niby wciąż Ci sami bohaterowie, ale jakże inni, zaskakują ich zachowania i emocje, a zakończenie każe domniemywać, że będzie dalszy ciąg. Oh, Pani Katarzyno, jak Pani to robi?!

Im bliżej końca, tym bardziej się wkręcam w serię!

Emilia czy nie Emilia?
Oto jest pytanie.

Im bliżej końca, tym bardziej się wkręcam w serię!

Emilia czy nie Emilia?
Oto jest pytanie.

Najpierw wyjaśnienie okładki i zarazem tytułu - żadanica to jeden z rodzajów motanki, słowiańska rytualna laleczka bez twarzy zrobiona z gałganków i resztek włóczki mająca zgodnie z ludowymi wierzeniami spełniać życzenia, przynosić posiadaczom szczęście i pomyślność.
Poza żadanicą (spełniającą życzenia) są jeszcze nierozłączki, podróżniczki, lichomanki.

Akcja XIV tomu Lipowa toczy się w trakcie jednego wieczoru, ale autorka wplotła w
powieść rozdziały retrospekcji, w których objawia się przeszłość najnowszych bohaterów.

Powieść, podczas czytania której czułam wszechobecne ciarki żenady 😔
Kryminał szybko zmienił się w horror klasy B.
Było bardziej śmiesznie niż strasznie 🤦‍♀️

Nie gustuję też w wątkach zombie, więc 'dzieło' oceniam nisko.
Ostatnie strony - Puzyńska uwaza czytelników za kompletnych debili - trzeba im wszystko wytłumaczyć, bo są za tępi, żeby ogarnąć. 😔
Naprawdę cieszę się, że została ostatnia część. Jeśli będą kolejne - zignoruję...

Najpierw wyjaśnienie okładki i zarazem tytułu - żadanica to jeden z rodzajów motanki, słowiańska rytualna laleczka bez twarzy zrobiona z gałganków i resztek włóczki mająca zgodnie z ludowymi wierzeniami spełniać życzenia, przynosić posiadaczom szczęście i pomyślność.
Poza żadanicą (spełniającą życzenia) są jeszcze nierozłączki, podróżniczki, lichomanki.

Akcja XIV tomu...

Lipowo, a w rzeczywistości Pokrzydowo to znak firmowy Katarzyny Puzyńskiej i trudno się dziwić, bo przez lata zgromadziło rzesze fanów, których wciąż przybywa. W Żadanicy po raz czternasty udajemy się do niego i wcale nie ma, co liczyć, że to będzie spokojny wypad na wieś. Co to, to nie.



Daniel Podgórski na policyjnej emeryturze nie ma zamiaru odpoczywać. Teraz po przymusowym odejściu z pracy, zamierza poprowadzić gospodarstwo agroturystyczne. Na pierwszych gości nie musi długo czekać. Do Lipowa przyjeżdżają Brygida i Aldona żądne wrażeń w trakcie seansu spirytycznego w nawiedzonym domu, obecnie nomen omen remontowanym przez Daniela. Do sąsiedniego Szramowa sprowadza się z córką były policjant, Maksym. Jednak w nowym domu zaczyna się dziać się coś podejrzanego, czemu mężczyzna musi stawić czoła. Nad Lipowem zaczyna tykać zegar, bo kiedy nadchodzi pełnia myśliwych na spokój nie ma, co liczyć. A do głosu dochodzą demony.



Katarzyna Puzyńska przez lata zmieniła swój sposób snucia kryminalnych opowieści i wraz z tym zmienia się samo Lipowo. Z ostatnimi tomami więcej pojawia się ludowych wierzeń i zabobonów, których jak podkreśla nie brakuje w małej miejscowości. Tragiczne wydarzenia żyją w pamięci miejscowych, z biegiem czasu otaczają się mroczną otoczką i legendą. Do jednych z ludowych zabobonów należy tytułowa żadanica. Otóż jest to laleczka bez twarzy, zwana też motanką i mająca moc spełnić jedno życzenie. Uwaga nie wolno jej szyć igłą, bo można skaleczyć los. Nie trudno się domyślić, że wraz z jej pojawieniem spokój Lipowa zostanie zaburzony, zwłaszcza wraz z przybyciem duchów, których nigdy nie powinno się przywołać. Na tym też buduje Puzyńska swoją opowieść. Balansuje między jawą a snem, a może bardziej złudzeniem do tego stopnia, że zaczyna mieć się wątpliwość, czy to jeszcze kryminał czy bardziej powieść grozy. Szczególnie, kiedy natyka się na zjawy i trudne do racjonalnego wytłumaczenia rzeczy. Przeciw wagą są słowa Klemetyny Kopp, że bardziej należy bać się ludzi niż duchów. Szybko okazuje się to prawdą. Każda z przybyłych do Lipowa osób ma zupełnie różne plany, każda skrywa własne sekrety i grzechy, które nie powinny wyjść na jaw. I jak to w sadze o Lipowie bywa, dają o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie i udowadniają, że o przeszłości nie da się zapomnieć, da o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie. Jednocześnie coraz bardziej poznajemy główną antagonistę najnowszych części cyklu Mari Carmen, która znowu da o sobie znać z zupełnie nieprzewidywalnej strony. Katarzyna Puzyńska doskonale wie, w jakiej konfiguracji ustawić swoich bohaterów, wie którym w danym momencie poruszyć, by nadać historii ten niepokojący akcent. Sprawić, że zachłannością pożera się powieść. Zaskakuje w najmniej oczekiwanym momencie. Kiedy skupimy się na jednym wątku, inne szybko udowadniają, że też potrafią wywołać ten dreszczyk emocji.



Katarzyna Puzyńska z właściwą sobie umiejętnością sprawia, że Żadanica ma tą charakterystyczną atmosferę, ten małomiasteczkowy klimat i wszystko to, co cechuje nasze rodzime kryminały. Udowadnia, że jak zawsze powtarzam, Polska kryminałem silna.

Lipowo, a w rzeczywistości Pokrzydowo to znak firmowy Katarzyny Puzyńskiej i trudno się dziwić, bo przez lata zgromadziło rzesze fanów, których wciąż przybywa. W Żadanicy po raz czternasty udajemy się do niego i wcale nie ma, co liczyć, że to będzie spokojny wypad na wieś. Co to, to nie.



Daniel Podgórski na policyjnej emeryturze nie ma zamiaru odpoczywać. Teraz po...

Katarzyna Puzyńska to polska autorka kryminałów, thrillerów, horrorów oraz powieści non-fiction. Z wykształcenia jest psychologiem. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. W wolnych chwilach biega, spaceruje z psem, zajmuje się kotem i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Kocha muzykę rockową, zwłaszcza punk i metal. Zadebiutowała doskonale przyjętą książką „Motylek”, która rozpoczyna sagę kryminalną o policjantach z niewielkiej wsi Lipowo. Oprócz tej serii autorka ma na koncie takie książki jak "Bezgłos", "Sąpierz" czy "Policjanci. Bez munduru". Prawa do publikacji książek Puzyńskiej sprzedano do ponad dwudziestu krajów. Książka Katarzyny Puzyńskiej „Trzydziesta pierwsza” została nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii kryminał sensacja thriller.

"Żadanica" to 14 tom serii Lipowo. Książka ukazała się w czerwcu 2022 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka. Powieść należy do gatunku thrilleru, liczy sobie 480 stron.

Daniel Podgórski stara się ułożyć życie od nowa. Otwiera małą firmę agroturystyczną i oczekuje pierwszych gości. Ci przyjeżdżają z nieoczekiwaną propozycją. Chcą, żeby Daniel wziął udział we wspólnym wywoływaniu duchów. Księżyc w pełni i szalejąca wichura tworzą doskonałą atmosferę, by spróbować. Podgórski podejrzewa, że ta propozycja ma jakiś dodatkowy, ukryty cel. Wkrótce wychodzi na jaw, że się nie mylił. Podczas seansu ginie człowiek, a wydarzenia zaczynają wymykać się spod kontroli.
Tymczasem matka Daniela, Maria, razem z byłą komisarz Klementyną Kopp starają się pielęgnować wspomnienia młodości i - jak za dawnych lat - rozbijają obóz w pobliskim lesie. Nie tylko wichura sprawia, że zaczynają się bać. Podejrzewają, że ktoś krąży wokół ich namiotu. Dlaczego nie ujawnia się i podrzuca szmacianą laleczkę?
W sąsiedniej wsi wichura zmusza dwie inne kobiety do nieoczekiwanego postoju. Szukają pomocy w samotnym gospodarstwie, jednak wygląda na to, że w dziwacznym domu stało się coś strasznego. Czy zdążą uciec, zanim będzie za późno?
Ile może wydarzyć się przez jedną noc? Zegar tyka. Czy da się zatrzymać zło?

Bardzo lubię serię Lipowo, należy ona do jednej z moich ulubionych czytelniczych serii. Łączy w sobie elementy kryminału i powieści obyczajowej z rozbudowanym wątkiem psychologicznym. Przez te 14 tomów zdążyłam bardzo polubić i zżyć się z jej bohaterami. Historie stworzone przez autorkę są wciągająca, intrygujące, czasem budzące grozę. Książki z tej serii czyta się w napięciu i z wypiekami na twarzy. Dużo osób twierdzi, że ta seria powinna się już dawno zakończyć, ale ja mam inne zdanie - coraz to nowsze tomy nadal mnie wciągają i mam nadzieję, że mój "pobyt" w Lipowie jeszcze trochę potrwa.

Sięgając po "Żadanice" należy znać poprzednie tomy. Pojawiają się tu starzy bohaterowie, są również nowi, ale jednak to już 14 tom i historia tocząca się w książce jest głęboko zakorzeniona w serię - żeby ją czytać należy choć trochę znać przeszłość bohaterów. Ja do serii wróciłam po dwóch latach, nie przypomniałam sobie poprzednich tomów i niektóre wątki zostały przeze mnie zapomniane (dobrze, że jest internet, człowiek może szybko nadrobić braki). Na szczęście nie było to większym problemem, bo ogólny zarys fabuły znam. Bohaterami tej części, podobnie jak poprzednich tomów, są dobrze znane nam postacie, jak choćby Daniel Podgórski, Weronika Podgórska, czy Klementyna Kopp. Nowymi bohaterami jest rodzina Mari Carmen Sikory - policjantki, przez która Daniel zrezygnował ze służby. Autorka rozwinęła jej wątek przedstawiając czytelnikowi jej przeszłość oraz najbliższych: męża, córkę, ojczyma oraz siostrę. Jest to ciekawy wątek, wciągający i intrygujący. Skupia wokół siebie całą fabułę książki. Dopiero pod koniec wszystko się wyjaśnia, zostają rozwiane nasze wszelkie wątpliwości. Również końcówka książki jest bardzo intrygująca i zaskakująca. Na tyle, że niezwłocznie przystępuję do lektury ostatniego (póki co) tomu serii.

Akcja "Żadanicy" toczy się w ciągu zaledwie kilku godzin. Autorka zamknęła fabułę w jeden jesienny wieczór. Co może wydarzyć się przez kilka godzin? Czym znów zostaniemy zaskoczeni? Książka zawiera w sobie elementy horroru. Całość kręci się wokół tajemniczej kobiety z lasu. Kim ona jest? Ta tajemnicza postać budzi grozę, czytając książkę kilka razy przeszły mnie ciarki. Kim jest tajemnicza kobieta z lasu, która w jednych budzi strach i przerażenia a dla drugich wydaje się być wręcz przyjaciółką? Czy owa kobieta istnieje? A może jest kilka takich kobiet? Z pewnością jest to kluczowa postać tej książki. Jak bardzo kluczowa przekonacie się podczas lektury.

"Żadanica" to bardzo dobra kontynuacja całej serii. Książka wciąga od początku, budzi strach, wywołuje dreszcze. Czyta się ją błyskawicznie. Dobrze znów było spotkać lubiane przeze mnie postacie. 14 tom serii nie rozczarowuje, jednak w moim odczuciu należy do słabszych w cyklu. Może przez to, że do serii wróciłam po długiej przerwie i po prostu nie byłam "w temacie". Nie zmienia to jednak faktu, że "Żadanica" jest bardzo dobrym i wciągającym thrillerem. Polecam wszystkim, zwłaszcza fanom serii.

Katarzyna Puzyńska to polska autorka kryminałów, thrillerów, horrorów oraz powieści non-fiction. Z wykształcenia jest psychologiem. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. W wolnych chwilach biega, spaceruje z psem, zajmuje się kotem i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Kocha muzykę rockową, zwłaszcza punk i metal....

Dla mnie genialna! Od samego początku mnie pochłonęła. Wątek choroby psychicznej, żądza zemsty, trochę magii. Jak zwykle zaskoczona byłam kto dokonał najpowazniejszej i najokrutnuejszej zbrodni. A jeśli chodzi o końcówkę... Nie będę spolerować, a czulam, ze to sie tak nie skończy 😁😁😁

Dla mnie genialna! Od samego początku mnie pochłonęła. Wątek choroby psychicznej, żądza zemsty, trochę magii. Jak zwykle zaskoczona byłam kto dokonał najpowazniejszej i najokrutnuejszej zbrodni. A jeśli chodzi o końcówkę... Nie będę spolerować, a czulam, ze to sie tak nie skończy 😁😁😁

Wciągająca i trzymająca w napięciu, miło wrócić!

Wciągająca i trzymająca w napięciu, miło wrócić!

„Żadanica” zaskoczyła mnie. Na plus. Ostatnio serię o Lipowie czytałam już tylko z przyzwyczajenia, bez jakiegoś szczególnego zainteresowania. Od czasu „Domu czwartego” żaden tom nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. A tu nagle miła niespodzianka. Atmosfera jest gęsta. Czytelnik zdaje sobie sprawę, że za chwilę wydarzy się coś strasznego. Tylko nie wiadomo, kto ucierpi i dlaczego.

Plusy:
+ połączenie kryminału i horroru (bardzo udane),
+ nowe postaci i ich historia,
+ tajemnicza „wiedźma”,
+ wyjaśnienie tytułu książki,
+ postać Daniela Podgórskiego (we wcześniejszych tomach był nie do wytrzymania),
+ objętość książki (bez niepotrzebnego nabijania stron, mieszania i nadmiernego wikłania wątków)
+ zaskakujące zakończenie.

Minusy:
- Weronika i związany z nią wątek (autorce rozpaczliwie brakuje pomysłu na tę postać),
- za dużo Marii Podgórskiej, która urasta na bardzo ważną bohaterkę pierwszoplanową (nie jest znowuż aż tak ciekawa, żeby poświęcać jej tyle uwagi),
- mało wyrazista Klementyna Kopp, która w tej części niewiele wnosi do akcji.

„Żadanica” zaskoczyła mnie. Na plus. Ostatnio serię o Lipowie czytałam już tylko z przyzwyczajenia, bez jakiegoś szczególnego zainteresowania. Od czasu „Domu czwartego” żaden tom nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. A tu nagle miła niespodzianka. Atmosfera jest gęsta. Czytelnik zdaje sobie sprawę, że za chwilę wydarzy się coś strasznego. Tylko nie wiadomo, kto ucierpi i...