Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje drugie spotkanie z tą autorką i druga porażka. Nazywanie tej książki thrillerem jest mocno na wyrost. To jest po prostu erotyk z elementami thrillera/kryminału, do tego bardzo słabo napisany.

Moje drugie spotkanie z tą autorką i druga porażka. Nazywanie tej książki thrillerem jest mocno na wyrost. To jest po prostu erotyk z elementami thrillera/kryminału, do tego bardzo słabo napisany.

Ta książka jest wręcz niedorzeczna. Już do wielu rzeczy się u Mroza przyzwyczaiłam, ale każda następna jego książka to jeszcze większy odjazd.

Najlepsze jest to, że tyle tych historii spłodził, a tak naprawdę wszystkie są takie same. Bohaterowie to kropka w kropkę te same osoby. Relacje też są takie same. Dodatkowo tu jedna z postaci, z początku wydaje się być „przeciętna, ale grzeczna” a w połowie autor jakby stwierdza, że ma na nią inny plan i BAM, fikołek.

Odnoszę wrażenie, że podawanie godzin w tej książce też nie było potrzebne. Tam historia się niesamowicie rozjeżdża. Raz są w jednym miejscu, raz w drugim. Samolot lata po całej Europie. I oczywiście moje ulubione, „zabili go i uciekł”, nie tak idiotyczne jak u Forsta, ale wciąż. W ciągu czterech godzin nasi bohaterowie dwa razy giną, przezywają postrzału, pobicia, „wybuch” w mieszkaniu i prawie przedawkowanie. Crème de la crème.

#wrzesieńzpolskąksiążką

Ta książka jest wręcz niedorzeczna. Już do wielu rzeczy się u Mroza przyzwyczaiłam, ale każda następna jego książka to jeszcze większy odjazd.

Najlepsze jest to, że tyle tych historii spłodził, a tak naprawdę wszystkie są takie same. Bohaterowie to kropka w kropkę te same osoby. Relacje też są takie same. Dodatkowo tu jedna z postaci, z początku wydaje się być „przeciętna,...

Zbyt dużo tego wszystkiego jak na opisywane miejsca w tych książkach. Taki trochę Sandomierz. Tylko mniejszy. Seria z powodzeniem mogłaby się skończyć na piątej części. Szkoda mi zostawiać ten świat, więc tak czytam i czytam, frustruje się, ale też uśmiecham na niektóre pomysły. O jednych postaciach zapominamy, inne zmieniają się o 180 stopni. Momentami robi się z tego trochę komedia kryminalna, ale nie można odmówić, że czyta się świetnie. Czas pędzi przy tej serii niesamowicie. Dwunasta część jest najlepszą od czasów wspomnianej wcześniej piątej. Łatwo się w tym pogubić.

Zbyt dużo tego wszystkiego jak na opisywane miejsca w tych książkach. Taki trochę Sandomierz. Tylko mniejszy. Seria z powodzeniem mogłaby się skończyć na piątej części. Szkoda mi zostawiać ten świat, więc tak czytam i czytam, frustruje się, ale też uśmiecham na niektóre pomysły. O jednych postaciach zapominamy, inne zmieniają się o 180 stopni. Momentami robi się z tego...

Zawiodłam się, choć nie potrafię określić czego oczekiwałam. Może ten tytuł mnie zmylił, bo myślałam, że w naukowy sposób autor będzie nam próbował te zagadki wyjaśnić.. i koniec końców udowodnić, że w ten sposób się nie da. Jeśli choć trochę interesują was takie rzeczy (mnie minimalnie), to wszystkie te historie znacie na podobnym poziomie, w jaki przestawiono w tej książce. Chwilami miałam wrażenie, że wiele rzeczy można tam dodać.

Zawiodłam się, choć nie potrafię określić czego oczekiwałam. Może ten tytuł mnie zmylił, bo myślałam, że w naukowy sposób autor będzie nam próbował te zagadki wyjaśnić.. i koniec końców udowodnić, że w ten sposób się nie da. Jeśli choć trochę interesują was takie rzeczy (mnie minimalnie), to wszystkie te historie znacie na podobnym poziomie, w jaki przestawiono w tej...

Wypada dużo słabiej niż poprzednie części, a o dziwo prywaty jest mniej - czyli teoretycznie powinno być lepiej. Sprawa nie jest zbyt wciągająca, końcówka jakoś mało przekonująca. Jedno wielkie meh.

Wypada dużo słabiej niż poprzednie części, a o dziwo prywaty jest mniej - czyli teoretycznie powinno być lepiej. Sprawa nie jest zbyt wciągająca, końcówka jakoś mało przekonująca. Jedno wielkie meh.

Coben nie ułatwia mi zakochania się w sobie. Ta książka jest zwyczajnie słaba, od początku daje nam znać co będzie głównym wątkiem, po to żeby ostatecznie zrobić fikołka i skupić się na czymś zupełnie innym. Nie nazwałabym tego kryminałem czy thrillerem, bardziej powieścią sci-fi. To sarkazm oczywiście, chociaż niektóre akcje się kwalifikują.

Coben nie ułatwia mi zakochania się w sobie. Ta książka jest zwyczajnie słaba, od początku daje nam znać co będzie głównym wątkiem, po to żeby ostatecznie zrobić fikołka i skupić się na czymś zupełnie innym. Nie nazwałabym tego kryminałem czy thrillerem, bardziej powieścią sci-fi. To sarkazm oczywiście, chociaż niektóre akcje się kwalifikują.

Spodziewałam się bardziej rozważań odnośnie różnych teorii na temat Przełęczy Diatłowa, rozkładania ich na czynniki pierwsze, dostałam coś innego, ale nie żałuję. Cała historia jest opowiedziana bardzo dobrze, wtrąca wątki i postacie historyczne, ale nie wprowadza tym w nastrój „przelecę wzrokiem bo jestem tu dla czegoś innego”, nie odchodzi od głównego tematu co bardzo cenię. Choć nie da się zaprzeczyć, że polityki nie udało się tu ominąć. Cieszę się, że w taki a nie inny sposób został nam naświetlony okres w jakim Diatłowowcy żyli. Możemy spojrzeć na kraj ich oczami i w pewien sposób ocenić zachowania ofiar, ale tez śledczych i poszukiwaczy. Poznajemy bohaterów tej historii, ich rodziny, to czym się zajmowali. Czytamy o ludziach na stanowiskach, a nie „tylko studentach”. Poruszona jest kwestia niejasnych wątków z przeszłości niektórych z nich. Czy mogą mieć one wpływ na tragiczne wydarzenia? Bardzo cenię relacje ludzi biorących udział w poszukiwaniach, nadają one zupełnie inny tor temu co wcześniej o tej sprawie sądziłam.
„Tragedia na Przełęczy Diatłowa” jest kopalnią wiedzy, całe „przed” i „po” jest bardzo skrupulatnie opisane. Nie ma tu miejsca na domysły, teorie paranormalne, teorie spiskowe (choć może jednak?) próby logicznego tłumaczenia kaprysów Matki Natury, wszystko tego typu sprowadzono do parteru i pokazano jak głupie są to pomysły. Forsowana jest jedna przyczyna tych zdarzeń i naprawdę czuję się źle z tym co o niej kiedyś myślałam. Możliwe, że zabrakło wytłumaczenia kilku wariantów, które podali nam na tacy ludzie fascynujący się tą sprawą, ale z drugiej strony możemy o nich przeczytać w internecie. Tu są po prostu fakty, a resztę przemyśl człowieku i wyciągnij wnioski.

Spodziewałam się bardziej rozważań odnośnie różnych teorii na temat Przełęczy Diatłowa, rozkładania ich na czynniki pierwsze, dostałam coś innego, ale nie żałuję. Cała historia jest opowiedziana bardzo dobrze, wtrąca wątki i postacie historyczne, ale nie wprowadza tym w nastrój „przelecę wzrokiem bo jestem tu dla czegoś innego”, nie odchodzi od głównego tematu co bardzo...