Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siła rażenia piorunem może stopić na Tobie ubranie, może odrzucić Cię na kilka metrów. Napięcie mięśni może być tak silne, że może dojść do złamania. Twoje naczynia krwionośne mogą się uwydatnić w postaci rozgałęzionych drzew. Możesz z szoku nie robić nic. To spotkało poszkodowanych wskutek uderzenia pioruna w Giewont, jak się później okazało - to nie było jedno uderzenie, a ich siła była dotąd w Tatrach niespotykana. W innej części Tatr trwa akcja ratunkowa wydobycia grotołazów z Jaskinii Wielkiej Śnieżnej. Grotołazi chcieli zrobić skrót z jednej części jaskini do drugiej, aby omijać jej najciaśniejsze korytarze. Przecisneli się przez korytarz szerokości 0.5x0.5m, jednak zaburzyli równowagę odpływu i dopływu wody, wskutek czego woda zalała korytarz, a oni zostali uwięzieni. Myśleli, że woda opadnie, jednak tak się nie stało. Tam zmarli. To, jak te obie akcje zostały poprowadzone i jakie wyciągnięto z niej wnioski, jak radzili sobie z presją dowodzi tego, że ratownicy TOPR to specjaliści z najwyższej półki. Połowa książki to pełna analiza przyczyn wypadku i akcji ratowniczej, zarówno w Jaskini Wielkiej Śnieżnej, jak i na Giewoncie. Wypowiedzi ratowników to szczegółowy opis ich działań, planowania trasy dojścia do uwięzionych. To są takie "smaczki", o których zwykli śmiertelnicy nie mają pojęcia. Druga połowa to przypomnienie akcji ratunkowych znanych z pierwszej części "TOPR", wypowiedzi członków rodzin ratowników, którzy nadal ratują oraz którzy podczas ratowania innych sami stracili życie. Przewija się tu myśl o zmianie w postrzeganiu ratownictwa - czy niektórzy myślą, że życie ratownika jest warte mniej niż osoby, do której ratownicy idą? Jeśli istnieje cień niebezpieczeństwa dla życia ratowników to akcja zostanie opóźniona - dlaczego muszą się z tego tłumaczyć? Widać zmiany w ratownictwie, bo teraz życie ratownika stawia się na równi z życiem poszkodowanego, nie odwrotnie. Książka poraża, zwłaszcza szczegółami wypadku na Giewoncie i w jaskini. To są szczegóły z pierwszej ręki, bo z wypowiedzi pracowników TOPR i osób, które pomagały. Nie jest to lekka lektura, ale warto.