Idol w ogniu Rin Usami 6,3
LupusRevelio
To jest książka z rodzaju „szyny były złe, a podwozie...też było złe.”. Mogę się tu przyczepić, i zaraz to zrobię, niemal do wszystkiego: do fabuły, do przekładu, do korekty…
To jest krótka historia pisana z perspektywy licealistki Akari, która jest ogromną fanką Masakiego, członka znanego zespołu. I poznajemy ją w momencie, kiedy wyszło na jaw, że Masaki uderzył swoją fankę.
I obserwujemy jak ta sytuacja w Internecie ewoluuje i jak Akari próbuje sobie z tym radzić. Tyle że w praktyce jest to koszmarne pomieszanie, z którego finalnie nie wychodzi nic. Bo ani nie mamy pogłębionego rysopisu tego idola i wcale ta historia z fanką nie jest jakaś strasznie ciężka dla Akari, ani nie mamy zbudowanej większej ilości elementów z jej życia codziennego. Trochę jest z tego życiu w Internecie, trochę z relacji z domu. Wszystko nieskładnie i nienaturalnie.
Relacje z rodziną – siostrą i matką – dramat. Akari to jest ta zła, głupia córka, co nic nie potrafi, nie ma żadnej przyszłości przed sobą, a kiedy jej wyniki pogarszają się an tyle, że finalnie rzuca szkołę, to matka pozwala jej się przeprowadzić do domu po babci, ale narzeka, że ma sobie znaleźć pracę, bo nie będzie jej utrzymywać wiecznie. Niby w jaki sposób to, ze najpierw pozwoliłaś jej zamieszkać w innym mieszkaniu, miałoby te koszty jej utrzymania zmniejszyć?
One też w ogóle nie rozmawiają, tam są jakieś szczątkowe, głupie dialogi i sceny. Też bez związku z tym fanostwem Akari względem Masakiego. To sobie, jej życie sobie.
Z internetu mamy urywki o tym, jakie z innymi fanami wymienia wiadomości i na co tam czekają, bo odbywa się głosowanie fanów, po którym będzie decyzja, kto z zespołu dostanie solo piosenkę czy coś takiego…. I Akari niby wydaje pieniądze na te płyty i gadżety, żeby uzbierać kupony na to głosowanie, ale to nie ma jakiegoś większego znaczenia finalnie.
To jej bycie fanką jest jakieś takie… mało kolorowe.
Ale chyba najbardziej irytujący jest tutaj styl, w jakim to napisano. Bo to brzmi tak, jakby ktoś wydrukował nieskładnie pisany pamiętnik jakiejś czternastolatki. Nawet nie licealistki jak Akari, tylko młodszej jeszcze wersji.
Tragicznie się to czyta, po prostu. I to nie jest kwestia tego, że to stylizacja na styl młodej osoby. Można ustylizować książkę pod pewnym kontem, ale nadal dobrze ja napisać. To nie jest dobrze napisane.
Myślę, że winę za to ponosi także tłumaczenie i korekta, bo nie przełożono tego na bardziej polski grunt z tego gruntu japońskiego.
Np. Akari o tym swoim ulubieńcu w sieci czy w ogóle we własnych myślach ciągle mówi: „Nasz idol Masaki”, „mój idol Masaki” i jest to w każdym zdaniu, nawet jeden po drugim. Sporadycznie pojawia się samo imię, że „Masaki zrobił coś tam…”, a już kompletnie nie ma wersji z zaimkiem osobowym: „On zrobił coś tam…”.
Tekst wygląda więc w takim stylu: „Nasz idol Masaki dzisiaj zrobi live na platformie. Nasz idol będzie obecny w sieci o godzinie takiej i takiej…”. W takim to jest stylu. Ciągle.
I tutaj domyślam się, że wchodzimy na ten poziom społeczno-kulturowy. Że w Japonii nie wypada mówić o kimś od tak, a na pewno nie o osobie starszej, której się de facto nie zna i która w hierarchii społecznej jest wyżej od nas. Choć nie mam pewności, no to podejrzewam, że z tego wynikają te powtórzenia i do podkreślanie jego pozycji.
Ale, na litość, w Polsce nikt tak nie mówi. No bo, może mnie wyprowadzicie jednak z błędu, ale czy o swoich jakichś tak ulubionych ludziach z mediów, ogólnie, mówicie „mój idol”? „Mój idol zagrał z nowym filmie…”, „Mój idol pisze nową książkę”… czy raczej to jest coś w stylu „Mój ulubiony aktor, mój ulubiony pisarz” i na spokojnie tez używacie formy „On/ona”?
Bo ja w życiu nie użyłam takiej formy, a zdarzyło mi się w życiu tłumaczyć artykuły na polską stronę zrzeszającą fanów Tokio Hotel i być aktywną w tej społeczności przez wiele lat. I nikt z nas adminów nie stosował tam w komunikacji formy: „Nasi idole wybierają się w trasę koncertową i będą tu i tu…” albo „Nasz idol Bill pokazała się z nową fryzurą”… Tylko co najwyżej „wokalista zespołu…” albo zwyczajnie „on”.
Więc tutaj dla mnie ktoś z redakcji nie przemyślał i puścił tekst z masą nienaturalnych powtórzeń, po kilka razy na STRONĘ nawet, które mnie ogromnie irytowały w trakcie czytania. Tłumaczka też wyczucia nie miała za wiele, chyba bardzo chciała pozostać wierna oryginałowi i zrobiła bardziej dosłowne, suche tłumaczenie zamiast przekładu na język polski. A na tym często książki cierpią.
Wyszło z tego coś zwyczajnie nieczytalnego.
Pangalactic. Początek CXXVI wieku Adrian Rosik 
Nietuzinkowy
Główna powieść dotyczy Grześka oraz jego pięciu kompanów, z którymi już niedługo zostanie wysłany na ekspedycję do innej, jeszcze niezbadanej galaktyki. Bohaterowie będą musieli dobrze się poznać i zaakceptować siebie nawzajem oraz wykazać się zdolnościami współpracy, aby misja się powiodła oraz, co może ważniejsze – aby udało im się przetrwać.
„Zależnie od podejścia, ateizm może być najprostszym poglądem albo jednym z najbardziej złożonych.”
Książka science-fiction z elementami komedii oraz rozterkami filozoficznymi to coś, co zdecydowanie zwraca moją uwagę. Lubię poznawać spojrzenia różnych autorów na to, co może przynieść przyszłość, kocham czytać o punktach widzenia na temat otaczającego nas świata i poglądów religijnych i oczywiście lubię się pośmiać. Te elementy oczywiście znalazły się w książce. Tylko… pojawiło się kilka mankamentów.
Powieść miała dotyczyć ekspedycji do innej galaktyki, a koniec końców tej wyprawie poświęcono może ostatnie sto stron. Cały początek zawiera w sobie wspominki bohaterów z ich przeszłości, ich codzienne perypetie przed podróżą oraz przygotowania do niej. Momentami niestety robiło się trochę nudno, ale nie aż tak, żeby odłożyć książkę, bo jednak coś w niej było.
To, co chyba najbardziej mnie tutaj gryzło to za dużo technicznego „bełkotu„ w opisach postaci oraz przedmiotów. Autor używa skomplikowanych nazw, również wymyślonych przez siebie przez co paradoksalnie trudniej jest wyobrazić sobie świat przedstawiony. Opisy tak naprawdę mało wnoszą i powodują, że przez książkę trudniej przebrnąć.
Skoro już narzekam, muszę pochylić się jeszcze nad ostatnim minusem – są to mianowicie emocje bohaterów. Były one niestety pokazane bardzo płytko, a często nie było ich w ogóle i w efekcie wydawało się, że każdy z nich zachowuje się trochę jak robot. Wniosek taki: mniej technicznych opisów, więcej rozwinięcia emocji. Przez ten ich brak nawet relacje bohaterów wydawały się płytkie, choć według fabuły wcale takie nie były.
No dobrze, ale ocena jest dość wysoka jak na tyle narzekania, prawda? Ponieważ książka koniec końców mi się spodobała. Chociażby to, że nasi bohaterowie mają mroczną przeszłość – wydaje się to naturalne zważywszy na to, że żyją bardzo długo i możliwe, że było im pisane popełnić błędy. Jednak mimo tych błędów, akceptują siebie nawzajem i wydaje się, że każdy z nich rozumie, iż zmiany są naturalną częścią życia i nie należy kogoś skreślać za jego wątpliwą przeszłość, o ile zdaje sobie z niech sprawę i potrafi wyciągnąć z niej wnioski.
To przybliża nas z kolei do tego wątku filozoficznego – bardzo mi się podobały rozważania religijno-filozoficzne tu przedstawione. Bohaterowie nie kłócą się ze sobą na ich temat, ale dyskutują o najróżniejszych aspektach wiary i życia, mimo że każdy z nich ma nieco inne poglądy. Skłaniają czytelnika do refleksji i powodują, że nie raz można spojrzeć na wiarę z nieco innej perspektywy, a sama religia czy filozofia mogą mieć naprawdę wiele wymiarów.
„Moralność ma płynąć z empatii, a nie ze strachu przed nieistniejącym piekłem!”
W książce mamy także liczne błyskotliwe nawiązania do popkultury, żarty sytuacyjne oraz zabawne dialogi. Pasują one do fabuły i do bohaterów, nieco rekompensując ich płytkie przedstawienie emocji. Sami bohaterowie również mnie zaciekawili i intrygowały mnie ich potyczki oraz przeszłość, o której każdy z nich opowiadał. Plusem jest również to, że autor zawarł w książce postaci spod znaku tęczy, ale jest to raptem jedna informacja na ich temat, a nie cała ich osobowość. Mówiąc inaczej – ci bohaterowie nie zostali wykreowani wyłącznie po to, aby pokazać, że są queer, bo ich rola w fabule jest duża i kompletnie niezwiązana z orientacją seksualną czy identyfikacją płciową.
Mimo wspomnianych wad jestem ciekawa dalszych losów bohaterów i z przyjemnością przeczytam dalsze tomy, jeśli takowe powstaną.
„Nie zadręczajcie się, by stres wam nie szkodził, ale i nie rozweselajcie się, a unikniecie rozczarowania
Zbrodnie na lodowcu Cristian Perfumo 
Maggie_w_książkach
Kiedy dostałam propozycję objęcia patronatem ,,Zbrodni na lodowcu" Cristiana Perfumo, zgodziłam się niemal od razu. Całkiem niedawno patronowałam jego wcześniejszej książęce ,,Kolekcjoner strzał", a dziś mam już dla Was kolejną. Bardzo się z tego cieszę, bo Cristian pisze świetnie i naprawdę wciągająco!
Nasza historia rozpoczyna się tragicznym znaleziskiem. Przenosimy się w miejsce, gdzie królują piękne i majestatyczne lodowce. Z jednego z nich odłamuje się fragment. Ogromny odłam lodowca wpada do wody, wtedy turyści coś zauważają, na iskrzącym się bielą lodowcu. To było zamrożone ciało człowieka. W trakcie akcji wydobycia zwłok mężczyzny, służby znajdują drugie ciało. Po przeprowadzeniu autopsji, okazuje się, że obaj mężczyźni zostali zamordowani około trzydzieści lat temu.
Julián, to młody mężczyzna, który znalazł się na zakręcie życiowym. W tym dość trudnym dla siebie czasie dowiaduje się, że otrzymał spadek od nieznanego mu wuja. Okazało się, że to brat jego ojca, który zmarł, a jego wyznaczył na spadkobiercę swojej nieruchomości w miasteczku El Chaltén w samym sercu Patagonii. Oczywiście Julián zapytał o to swojego ojca, ten jednak zbył go, nie udzielając odpowiedzi na nurtujące pytania. Mężczyzna postanawia pojechać do Patagonii i zobaczyć jak wygląda jego spadek, następnie sprzedać i wrócić do swojego życia. Cóż, los ma inne plany.
Julián przyjeżdża do El Chaltén, okazuje się, że na jego działce stoi opuszczony budynek, który trzydzieści lat temu był hotelem. Postanawia dowiedzieć się coś na ten temat i oczywiście jego tajemniczego wuja. Zadaje mnóstwo niewygodnych pytań, na które niestety nie otrzymuje odpowiedzi, bo tak naprawdę zderza się ze zmową milczenia mieszkańców miasteczka.
Jedyną osobą, która udziela mu jakichkolwiek rzeczowych odpowiedzi jest Laura Badia, była policjantka, która zainteresowała się sprawą zamordowanych mężczyzn na lodowcu i na własną rękę próbuje odnaleźć ich mordercę. To wszystko zaczyna się komplikować, kiedy Julián zaczyna dostawać listy z pogróżkami, w których ktoś każe mu przestać dociekać prawdy.
Laura i Julián mimo to jednak dalej drążą temat, a to do czego doprowadza ich śledztwo, zjeży im włosy na głowie. Odkryli przerażającą przeszłość, która zniszczyła życie wielu ludziom.
Jakie tajemnice odkryli Julián i Laura? Co musiało się wydarzyć trzydzieści lat temu, że doprowadziło do tylu tragicznych następstw w teraźniejszości?
Wow! To jest świetne! Jak już wspomniałam, miałam przyjemność poznać ,,Kolekcjonera strzał" Cristiana Perfumo, i o ile to była świetna książka, to ,,Zbrodnie na lodowcu" jest o niebo lepsze! Akcja rozpoczyna się już na samym początku, kiedy zostają odkryte zamrożone ciała w ogromnym lodowcu. Potem już tylko przyspiesza i wciąga Czytelnika w wir tajemnic i zbrodni sprzed lat. Oczywiście odkrycie prawdy nie jest łatwą sprawą, kiedy mija trzydzieści lat, a wszyscy znający prawdę milczą jak zaklęci. Zakończenie jest świetne i totalnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.
Żeby całą historię przedstawić w jak najlepszy, ale bardzo tajemniczy sposób, Cristian wykorzystał w książce dwie linie czasowe, teraźniejszość i przeszłość. Czytając, odkrywamy nie tylko prawdę z Laurą i Juliánem, ale przenosimy się kilkadziesiąt lat w przeszłość i poznajemy tragiczną historię. Historię, która doprowadziła do tragicznych w skutkach wyborów, a także działań ludzi, którzy myśleli, że są lepsi, mądrzejsi i mogą więcej. Ta historia pokaże nam jak dużo jest w stanie zrobić człowiek w obronie tych, których kocha.
Czytając zupełnie nie spodziewałam się, że pojawi się tu Laura Badia, policjantka, która rozwiązała sprawę kolekcjonera strzał. To było bardzo miłe zaskoczenie, tym bardziej, że Cristian odrobinkę tutaj namieszał i dość dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie, o której Laurze czytam. To było świetne zagranie.
Bardzo podobał mi się sposób w jaki poprowadzona została tutaj fabuła. Przeszłość była bardzo tajemnicza i kawałek po kawałku odkrywałam co chciała ukryć. A skrywała bolesną historię młodego człowieka, który przeżył piekło z rąk równie młodych ludzi. Dla mnie ta prawda była wstrząsająca. Nie mieści mi się w głowie, jak można zadać komuś tyle cierpienia, dla jakieś chorej ideologii.
Kończąc zachęcam Was do lektury ,,Zbrodni na lodowcu". Jeżeli szukacie dreszczyku emocji, tajemnicy, intrygi i zbrodni, a do tego piękne tereny Patagonii. To wszystko a nawet więcej znajdziecie właśnie w tej świetnej książce.
Polecam
Piramida strachu Jennifer Lynn Barnes 
life_beauty_books Makowiec
Potrzebuję czwartego tomu na wczoraj! Bo to zakończenie wyrwało mnie z kapci, choć w głębi duszy spodziewałam się tego, co stało się z matką Cassie. Gdzieś podświadomie miałam przeczucie i ono mnie nie zawiodło.
Ale od początku - Naturalsi mają nieoczekiwaną podróż do Las Vegas. Muszą rozwiązać zagadkę trzech morderstw popełnionych 1, 2 i 3 stycznia w trzech różnych hotelach. Sprawca zostawia po sobie ciąg cyfr. Zapytacie gdzie? A no na ciałach.
Dużą rolę ma tu odegrać Sloane i to nie tylko z czysto "zawodowych" pobudek. Okazuje się, że w miejscu, w którym się zatrzymali, ona kogoś zna...
Przy okazji bohaterowie zmagają się ze swoimi demonami z przeszłości.
Autorka świetnie operuje piórem i tę historię czyta się w mgnieniu oka. Mogę nawet rzec, że jest ona nieodkladalna, bo akcja pędzi w zawrotnym tempie. A współpraca bohaterów jest na tak wysokim poziomie, że to chyba w prawdziwym życiu się nie zdarza! Świetnie się dopełniają - jakby czytali sobie w myślach.
Mają do rozwiązania nie lada zagadkę, a przy okazji chcą powstrzymać mordercę przed popełnieniem kolejnej zbrodni. Powoli dochodzą do wniosku, że te zabójstwa nie są przypadkiem, a wręcz są ze sobą powiązane. I to bardziej niż na początku się im mogło wydawać.
Napięcie rośnie z każdym przeczytanym rozdziałem. A lekkie pióro autorki sprawia, że pochłaniałam rozdział za rozdziałem i nie mogłam przestać! Bohaterowie są świetnie wykreowani i nie da się ich nie lubić.
Plot twist na końcu był naprawdę zacny i niecierpliwie czekam na ostatni tom 🔥
My na księżycu Alice Kellen 
dajnurawksiazki
🌊🏄🏼♀️
Pewnej nocy w Paryżu drogi Ginger i Rhysa niespodziewanie się przecinają. Choć z pozoru ta dwójka ma ze sobą niewiele wspólnego, to, co zapowiadało się na przelotną znajomość, przeradza się w głęboką więź. Mimo dzielących ich kilometrów, Ginger i Rhys pozostają w kontakcie za pomocą maili, towarzysząc sobie na odległość w codziennym życiu poprzez dzielenie się ze sobą swoimi przemyśleniami, obawami, planami i marzeniami.
🐚🐙
Cóż to była za literacka podróż!
Przyznam, że początkowo nie spodziewałam się, że historia tak mnie porwie, ponieważ nie przepadam za błyskawicznie rozwijającymi się relacjami, jednak z każdą kolejną stroną Ginger i Rhys stawali mi się coraz bliżsi. Śledząc ich relację, czułam vibe ,,Love, Rosie", jednej z moich ulubionych historii miłosnych.
Autorka wykreowała ciekawe, bardzo wyraziste postaci, i choć czasem ich niektóre zachowania doprowadzały mnie do szału (pozdrowionka dla Rhysa!),naprawdę mocno im kibicowałam. Z zainteresowaniem obserwowałam, jak dwie osoby z kompletnie różnych światów mogą tak dobrze się rozumieć.
Uważam, że mocną stroną tej książki jest klimat. Choć jej akcja dzieje się na przestrzeni lat, są tu mocno wyczuwalne wakacyjne nuty, a wszystko dzięki Rhysowi i ciekawym, malowniczym miejscom, w których pomieszkiwał.
,,My na księżycu" to piękna, ciepła i przepełniona emocjami historia o relacjach, poczuciu zagubienia i szukaniu drogi do szczęścia. Polecam!
🏖️🗾
[współpraca reklamowa z @mustread.wydawnictwo]
Most we mgle Tomasz Smerliński 
Anna Szpilka
Co kryje się w tej mgle, która spowija most, jedyną drogę dojazdową na wyspę? Oniryczny klimat małego miasteczka w którym czai się potworne zło, zło o którym właśnie Ty czytelniku nie masz pojęcia.
To właśnie tu odzywają traumy z przeszłości, które kładą się cieniem na życiu bohaterów a zarazem prowadzi ich do rozwiązanie niezwykle zagmatwanego śledztwa.
Mega wciągająca książka, mroczna, oplatająca niepewnością jaki będzie finał tej historii. Zakończenie niezwykle sugestywne, dające przypuszczenie, że autor nie postawił jeszcze kropki nad i, a co za tym idzie z detektywem Harrisem spotkamy się przynajmniej jeszcze jeden raz, na co niezmiernie liczę.
Czy zatem wybierzecie się ze mną do Nightcrow I pomożecie detektywom w rozwiązaniu zagadki tajemniczych zaginięć?
Wojtek 
Antoś65 
Jacek Jąkaj 
mth7 
