Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka, mnóstwo przypisów, w tym badania przeprowadzone przez samą autorkę. Dużo wykresów. Obala mit, jakoby ktoś, kto nie czerpie korzyści z funkcjonowania wolnego rynku, albo ma brak umiejętności, albo jest sam sobie winien. Książka porusza tematy m.in. kary za macierzyństwo, korupcji, traktowania kobiet na rynku pracy i na uczelniach wyższych, ubóstwa, przedsiębiorczości, awansu.

Chyba każdy z nas lubi się pośmiać, jednak trzeba pamiętać, że w żartach należy zachować umiar. Nie można nimi nikogo skrzywdzić. Jak pisze Nika Jaworowska-Duchlińska w książce „Ryś żartowniś”: ”(…) udany żart to taki, który bawi wszystkich”[1]. Natomiast tyłowy Ryś trochę „przegina”, w efekcie czego „się doigra”. Można powiedzieć, że fabuła książki, jest przewidywalna, ale to nic. Moja córka w trakcie czytania stwierdziła: „na pewno wpadnie w tarapaty, a wszyscy pomyślą, że żartuje”. I powiem wam, że byłam z niej duma. Z tego, że instynktownie czuje, że zachowanie Rysia nie jest właściwe, że trzeba wiedzieć kiedy i jak można żartować. Myślę, że na takie rzeczy należy dzieci uczulać. To jest ważne, aby wiedziały, gdzie leży granica. Inną, godną podziwu sprawą, jest postawa przyjaciół Rysia. Myślę, że mogli się oni poczuć urażeni jego żartami, ale pomogli mu kiedy był w potrzebie i dzięki temu zmienił się on. Ich postawa sprawiła, że dotarło do niego, że postępował źle. Jeżeli się nie mylę to Jessica Woody w „Antybullyingowej książce dla dziewczyn” pisała o sianiu empatii, o zapoczątkowaniu zmiany, jako sposobie „walki” z dręczycielami. Właśnie taką pozytywną zmianę wywołały leśne zwierzęta wyciągając do Rysia „pomocną dłoń”. Książka kierowana jest do dzieci w wieku 3-5 lat. Na stronie nie ma dużo tekstu, natomiast sama książka ma ok 60 stron, także zajmie ona lubiącego słuchać bajek przedszkolaka na dłuższą chwilę. Opowieść jest zabawna. Moja córka śmiała się z kolejnych psikusów jakie wymyślił główny bohater. Jednak w moim odczuciu jest ich trochę za dużo. Ryś ma siedmiu przyjaciół i każdemu „odwala jakiś numer”. Myślę, że pięciu by wystarczyło, bo historia robi się nieco monotonna. Autorka mogła też zadbać o płynność, albo dodać nagłówki. Kolejne „numery” pojawiają się znikąd. Wystarczyłby dodać coś w stylu „Ryś pobiegł dalej i spotkał Jelenia”, albo „Jak nabrałem Jelenia” i opowieść czytałoby się dużo lepiej. Pomimo kilku wad „Ryś żartowniś” to godna polecenia książka. Opowiada o empatii i szacunku do innych. Pokazuje, że tym co dla nas śmieszne można kogoś urazić, a także przypomina, że nie z wszystkiego wypada się śmiać. [1] Nika Jaworowska-Duchlińska, „Ryś żartowniś”, wyd. Świetlik, Białystok 2024, s. 59.

„Zanim wystygnie kawa” to światowy bestseller, ma ponad milion sprzedanych egzemplarzy. I w sumie nie jestem zdziwiona, w sensie gdy człowiek zobaczy taki tytuł i taką okładkę to chce sięgnąć, spodziewając się zapewne naprawdę ciekawej treści – cozy, enjoyable, pleasing. Jednak jak lubię literaturę azjatycką, tak tutaj mam problem z oceną. Co do głębi książki i samego pomysłu na nią, było w porządku. Cztery historie, w których osoba chce wrócić do przeszłości lub przenieść w przyszłość, mimo że nieważne co zrobisz, teraźniejszość pozostanie taka sama. Czy w takim razie miało to sens? Dla osób z tych czterech historii bardzo, bo dzięki temu miały możliwość odkrycia czegoś, co im umknęło czy zobaczyć kogoś po raz pierwszy lub ostatni. Czytelnik stopniowo przechodzi od błahych problemów do tych poważniejszych. Ciężko było mi przebrnąć przez liczne powtórzenia i niepotrzebne rozciąganie niektórych kwestii (zasady przenoszenia w czasie wyrecytuję wybudzona w nocy o północy). Wiem, że literatura japońska jest specyficzna i „dziwna”, ale tu... ciężko mi określić co się zadziało i to zaważyło na całym moim odbiorze książki. Mimo to sięgnę po kolejne tomy.

Tajemnica Malinowego Wzgórza autorstwa Iwony Mejzy to powieść w której bohaterowie rodziny Milewskich : ekscentryczna babcia Eleonora, ugodowy tata Stanisław, temperamentna mama Alicja i prawie były mąż Mateusz oraz Małgorzata musza wykonać powierzone im zadanie …a mianowicie aby otrzymać w spadku dworek na Malinowym Wzgórzu musza w nim zamieszkać przez rok z cala rodziną. Ów dworek otrzymali od zmarłego tajemniczego wuja Ferdynanda Omelnickiego. Okazało ,ze brat Eleonory przeżył wojnę i żył do tego czasu .Jednak zastanawiające było to dlaczego do tej pory nie skontaktował się z rodziną? Dlaczego Ferdynand Omelnicki nie poznał nigdy rodziny? Na początku wszyscy się buntują , boja się ,ze to zadanie ich przerośnie. Po wspólnej naradzie decydują się zamieszkać. Okazuje się, że dwór jest często odwiedzany zarówno przez sąsiadów jak i domowe zwierzęta. Każdy czuje się tam jak u siebie, a rodzina co rusz poznaje nowe informacje na temat swojego krewnego i całej swojej rodziny. Czy rodzina Milewskich pokocha dwór na Malinowym Wzgórzu? Przewodnią rolę oprócz nestorki Eleonory w utworze pełni jej wnuczka Małgosia., która straciła pracę ( nie lubiła jej) ,rozstała się z mężem nie wyjaśniając dokładnie dlaczego. Pewnego dna kazała mu się spakować i opuścić mieszkanie. Uparta nie dala sobie nic wyjaśnić. Ma dobre relacje z tata Stanisławem. To człowiek spokojny ,wyważony ,opanowany. Małgosia by zapomnieć o porażkach wszystkie swoje siły wkłada w odnowienie dworku łącząc oryginalny wygląd z elementami nowoczesnymi i funkcjonalnymi. Powoli odzyskuje spokój ducha. „Może warto było zatrzymać się na chwilę i przyjrzeć się temu, co minęło, zastanowić się nad tym, co będzie, czego byśmy chcieli. Nikt za nas nie zrealizuje marzeń, nie pchnie do przodu. Jeżeli nie zrobimy nic, to zostaną tylko marzeniami, czymś ulotnym, nieosiągalnym, przyprawiającym o czasem o ból głowy, a często o żal i zgryzotę.” Bo dlaczego innym się udało, a nam nie? Lekkość pióra ,przyjemna fabuła zabarwiona dużą dawką humoru ,klimatyczna sceneria Miasteczka ,stary dwór ,tajemne przejścia ,intrygujące zagadki , wszytko to razem połączone sprawia, że powieść czyta się jednym tchem. Ponadto autorka ukazuje jak ważną rolę pełni rodzina, jak ważne są więzy rodzinne, relacje i zaufanie.

Bardzo ucieszyła mnie informacja, że ukaże się drugi tom serii „Gaja z Gajówki”. Oznacza to, że jej nietypowa bohaterka zyskała wielu sympatyków. Dlaczego nietypowa? Tata Gai jest leśniczym. Dziewczynka mieszka w chatce w lesie i prowadzi życie jakże inne niż większość czytelników książki. Czy to ta „egzotyka” tak przyciąga dzieci do tej serii? Czy zazdroszczą one Gai swobody? O to trzeba zapytać młodych czytelników. Ja natomiast po raz drugi mam przyjemność przybliżyć wam tę, wykreowaną przez Annę Włodarkiewicz, postać. Drugi tom z serii ma tytuł „Zagadka opuszczonej wsi”. Brzmi tajemniczo prawda. Gaja znajduje list datowany na 1939 rok i pragnie dowiedzieć się kim była Wanda, jego autorka. Zaintrygowała ją również opuszczona wieś i opowieści znajomego archeologa. Bohaterka książki zamienia się w detektywkę i próbuje odkryć dawne tajemnice. Zaznaczyć muszę, że tytułowy wątek nie dominuje. Kontynuacja jest bardzo podobna do pierwszej części. Gaja opowiada o swojej codzienności przemycając ciekawostki prosto z lasu. Mówi czego się uczy dzieląc się zdobytą wiedzą. Skrupulatnie obserwuje zmieniającą się naturę i odnotowuje te zmiany i w swoich wspomnieniach, jak i w leśnej gazetce, do której mamy okazję zajrzeć. Ta książka to multum rozwijających inspiracji np. do stworzenia miniogródka, czy wspólnego gotowania. Zachęta do zatrzymania się, popatrzenia na otocznie i złapania rytmu zgodnego z naturą. Myślę, że ta seria zafascynowała mnie właśnie uchwyceniem zmieniających się pór roku. Mieszkając w mieście trzeba się trochę wysilić, aby na skrawkach trawników wypatrzeć np. oznaki wiosny. Wchodząc do supermarketu nie zastawiamy się, które produkty są sezonowe. A natura uspokaja, dba o nas i nasze zdrowie i zasługuje o odrobinę uwagi.