Bogusław Polch – jeden z najsławniejszych polskich rysowników, autor „Funky'ego Kovala”, „Kapitana Żbika” i cyklu „Ekspedycja”. Wraz z Maciejem Parowskim i Andrzejem Sapkowskim stworzył ilustrowaną wersję „Wiedźmina”. Stale współpracował z wydawnictwem SuperNOVA. W 2009 roku, podczas Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi, został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Mike Resnick – amerykański pisarz science-fiction, związany z fandomem fantastyki naukowej. Wiele jego opowiadań przypomina legendy, opisując bohaterów, nadawał im takie imiona jak Egzekutor, Lucyfer Jones czy Katastrofa Baker; Resnick interesował się również tworzeniem historii i legend, toteż czasami swymi bohaterami czynił postaci bardów. Kolejnym ważnym tematem w książkach Mike'a Resnicka była Afryka – jej historia, kultura, kolonializm i jego następstwa. Niektóre z jego opowieści, utrzymane w konwencji science-fiction, są alegoriami afrykańskiej historii i polityki.

Mary Higgins Clark – specjalizowała się w thrillerach i kryminałach, nazywana była królową suspensu. Twórczość pisarską zaczęła zaraz po ślubie, w latach 50. XX wieku. Wydała ponad 60 książek, wiele z nich doczekało się ekranizacji, których część z można było obejrzeć również w Polsce w pokazywanym przed laty w telewizji publicznej cyklu „Okruchy życia”. Punktem zwrotnym w karierze Mary Higgins Clark była wydana w 1975 roku powieść „Gdzie są dzieci?”. Trzy miesiące przed śmiercią ukazała się jej ostatnia książka „Kiss the Girls and Make Them Cry”, poruszająca tematykę molestowania seksualnego.

Kirk Douglas – aktor żydowskiego pochodzenia, laureat Oscara za całokształt twórczości, niekwestionowana gwiazda Hollywood. Najbardziej znany z ról w „Spartakusie”, „Ścieżkach chwały”, „20000 mil podmorskiej żeglugi” na podstawie powieści Verne'a i z wcielenia się w Vincenta van Gogha w „Pasji życia”. Oprócz kariery aktorskiej, Kirk Douglas był również pisarzem, autorem 10 książek; nie tylko autobiograficznych jak „Uderzenie szczęścia” i „Syn śmieciarza”, lecz także beletrystycznych, by wymienić chociażby „Taniec z diabłem” czy wydane w 1995 roku „Ostatnie tango w Brooklynie”.

Charles Portis – amerykański pisarz, który przed rozpoczęciem kariery literackiej służył w US Marines. Walczył w wojnie koreańskiej. Absolwent dziennikarstwa na Uniwerystecie w Arkansas, po studiach pracował jako dziennikarz między innymi w „Northwest Arkansas Times”, „Memphis Commercial Appeal”, a także w „New York Herald Tribune”, by w 1966 roku poświęcić się pisarstwu. Najbardziej znana jego powieść to „Prawdziwe męstwo”. Książka została dwukrotnie zekranizowana, w 1969 roku przez Henry'ego Hathawaya, a następnie przez braci Joela i Ethana Coenów w 2010 roku.

Clive Cussler – autor betsellerowych powieści przygodowych. Oparte one były najczęściej o znane wydarzenia historyczne lub o mitologię. Łącznie sprzedał ponad 100 milionów książek w 40 krajach. Do jego najważniejszych serii powieściowych należą „Przygody Dirka Pitta”, opowiadające o przygodach inżyniera morskiego pracującego w Narodowej Agencji Badań Podwodnych, a także cykle: „Kurt Austin” i „Oregon”. Cussler był również kolekcjonerem klasycznych samochodów, które znajdują się w muzeum jego imienia w amerykańskich stanie Kolorado.

Alberto Uderzo – rysownik, jeden z ojców, wraz ze scenarzystą René Goscinnym, postaci Asteriksa i Obeliksa. To jemu zawdzięczamy wizerunek dwóch sympatycznych Galów, którzy dzięki magicznemu eliksirowi rozprawiają się z rzymskimi legionami. Pierwszy album „Przygód Gala Asteriksa” ukazał się w nakładzie jedynie 6 tysięcy; przez lata ten i kolejne tomy zwielokrotniły swoją sprzedaż, a liczby egzemplarzy liczone były w milionach. Na podstawie powieści o stawiającej opór wiosce Galów powstały filmy animowane i aktorskie, a Asteriks i Obeliks na stałe do popkultury i mainstreamu, stając się komiksowymi bohaterami znanymi na całym świecie. Pierwszym wspólnym projektem Gościnnego i Alberto Uderzo był komiks „Janko Pistolet”. Prawdziwą sławę przynieśli im jednak dwaj Galowie.

Jędrzej Polak – wybitny tłumacz literatury. Od roku 1991 pracował przy przekładach literatury pięknej, prac historycznych, humanistycznych, socjologicznych i muzycznych. Jak sam stwierdził, na początku swojej kariery translatorskiej miał szczęście mierzyć się z tak zwaną klasyką – na polski przekładał Ernesta Hemingwaya, Williama Faulknera, Josepha Conrada, Cormaca McCarthy’ego i wielu innych. W latach 1993-2015 pracował jako dziennikarz radiowy, redaktor literacki i wykładowca.Był również autorem powieści „Życie jest gejem”. Pod koniec życia mieszkał i pracował w Kiekrzu pod Poznaniem.

Luis Sepúlveda – chilijski pisarz. W młodości, zafascynowany lekturą „Moby Dicka” i legendami o bohaterskich marynarzach, bardzo pragnął zostać podróżnikiem. Marzenie to udało mu się zrealizować – opłynął niemal całą kulę ziemską. Jako zapalony ekolog uczestniczył w wielu wyprawach na pokładzie statku Greenpeace. Międzynarodowe uznanie przyniosła mu wydana w 1990 roku powieść „O starym człowieku, co czytał romanse” (1997). Jego literacką pozycję ugruntowały kolejne książki: „Podróż do świata na końcu świata” (2003), „Przegapienia” (2005) i „Express Patagonia” (2003). Zaangażowany politycznie; Po wojskowym zamachu stanu Pinocheta w 1973 roku był aresztowany i torturowany. Dzięki interwencji Amnesty International karę 28 lat więzienia zamieniono mu na 8 lat wygnania. W 1979 roku przyłączył się do rewolucji w Nikaragui, jednak mimo jej zwycięstwa musiał emigrować do Europy.

Luis Sepúlveda był jednym z pierwszych pacjentów na terenie Hiszpanii, u którego wykryto COVID-19.

Jerzy Pilch – jeden z najważniejszych polskich pisarzy współczesnych. Wybitny polski prozaik, autor między innymi powieści „Pod Mocnym Aniołem”, za którą otrzymał Nagrodę Literacką Nike w 2001 roku. Tom poetycki „Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej” przyniósł Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (1989). W 1998 roku otrzymał także Paszport Polityki. Był wielokrotnie nominowany do Nike, za takie książki, jak: „Wiele demonów”, „Dziennik”, „Drugi dziennik”, „Marsz Polonia”, „Moje pierwsze samobójstwo”, „Pociąg do życia wiecznego”, „Miasto utrapienia”, „Bezpowrotnie utracona leworęczność”, „Tezy o głupocie, piciu i umieraniu”. Publicysta „Tygodnika Powszechnego” i „Polityki”. Twórczość była wielokrotnie ekranizowana, jak również przenoszona na deski teatralne.

Carlos Ruiz Zafón – urodził się w Barcelonie w 1964 roku. Zafón z wykształcenia był dziennikarzem, studiował w jezuickiej szkole San Ignacio de Sarrià. Od 19. roku życia pracował w reklamie, do 1992 roku był dyrektorem kreatywnym dużej agencji marketingowej w Barcelonie. Zdecydował jednak, że woli poświęcić się pisarstwu. Od 1993 roku mieszkał w Los Angeles. Światową popularność zyskał w 2001 roku, gdy na rynku ukazała się książka „Cień wiatru", wkrótce określana jako literacki fenomen. Pomysł na napisanie tej książki powstał, gdy pisarz odwiedził pewną starą księgarnię na obrzeżach Los Angeles. Był pod wrażeniem jej rozmiarów i niezwykłej atmosfery, którą zapragnął oddać na kartach swej powieści. Tak powstała historia Daniela Sempere i jedna z najpiękniejszych opowieści o miłości do książek. 

„Cień wiatru” otworzył cykl „Cmentarz zapomnianych książek”. Na tetralogię składają się także powieści zatytułowane „Gra Anioła”, „Więzień nieba” i „Labirynt duchów”, które razem z „Cieniem wiatru” tworzą złożoną gotycką opowieść osadzoną w mrocznej i literackiej Barcelonie, czasów od początku XX wieku do współczesności. Książki te łączą cechy gatunkowe thrillera, kryminału, powieści historycznej i sagi rodzinnej, a historie ich bohaterów nierozerwalnie związane są z losami książek. 

Ennio Morricone – nagrodzony Oscarem (dwukrotnie), Złotymi Globami (trzy razy) i wieloma innymi nagrodami filmowymi włoski kompozytor zmarł w wieku 91 lat. W ciągu swojej wieloletniej kariery pracował z najważniejszymi reżyserami na świecie. Z jego usług korzystali Quentin Tarantino (m.in. w „Bękartach wojny”, a także przy „Django”), Sergio Leone („Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” (1968) i Giuseppe Tornatore („Cinema Paradiso”, „1900: Człowiek Legenda”), pracował również z Pierem Paolo Passolinim przy „Dekameronie”, będącym adaptacją dzieła Boccacia i przy „Opowieściach Kanterberyjskich” na podstawie opowiadań Geoffreya Chaucera. Komponował muzykę do filmów Bernardo Bertolucciego, a także Briana de Palmy; za „Nietykalnych”, w których główne role zagrali Kevin Costner, Robert de Niro i Sean Connery, zdobył jedną ze swoich oscarowych nominacji.

Słynny dyrygent i kompozytor o swoim życiu opowiadał w wydanej także w Polsce książce „Moje życie, moja muzyka. Autobiografia”. Opisał w niej swoje doświadczenia zawodowe, współpracę z największymi gwiazdami świata filmu, sukcesu i porażki, a także znaczenie, jakie w jego artystycznym życiu miała żona.

Shirley Ann Grau – już pierwsza książka amerykańskiej pisarki – zbiór opowiadań zatytułowany „The Black Prince”, wydany, gdy autorka miała zaledwie 26 lat – została nominowana do National Book Award. Dziewięć lat później Shirley Ann Grau trzymała Nagrodę Pulitzera za książkę „The Keepers of the House”. Pisarka często w swej twórczości poruszała temat niesprawiedliwości społecznej ze względu na rasę i orientację seksualną.

Maria Janion – była wybitną polską humanistką, historyczką literatury, idei i wyobraźni. Napisała kilkadziesiąt książek, które należą do kanonu polskiej humanistyki XX i XXI wieku, w tym między innymi „Zygmunt Krasiński. Debiut i dojrzałość” (1962), „Gorączka romantyczna” (1975), „Kobiety i duch inności” (1995), „Płacz generała. Eseje o wojnie” (1998), „Wampir. Biografia symboliczna” (1996), „Niesamowita Słowiańszczyzna. Fantazmaty literatury” (2006), „Bohater, spisek, śmierć: wykłady żydowskie” (2009). Wpłynęła na pokolenia wielu polskich intelektualistów, nakłaniając do przekraczania granic. Owocem jej seminarium ze studentami była licząca siedem tomów seria, zatytułowana „Transgresje”, wydawana w latach 1981-1988. Znalazły się w niej antologie tekstów literackich i eseistycznych światowej humanistyki, a także wykłady Janion i zapisy seminaryjnych dyskusji.

Była niestrudzoną krytyczką polskich mitów narodowych, polskiego kultu wojny, żołnierza, bohaterstwa, militarnych zrywów, martyrologii. Jej wydana w 1975 roku „Gorączka romantyczna” przyniosła nowe rozumienie romantyzmu i ukazała wpływ tej epoki na polską współczesność.

O Marii Janion jej uczniowie mówili: Mistrzyni. Do grona jej wychowanków zaliczają się między innymi: Stefan Chwin, Stanisław Rosiek, Paweł Huelle, Kazimiera Szczuka, Marek Bieńczyk, Dorota Siwicka. Studenci zapraszani do jej domu byli pod wrażeniem niezwykłej biblioteki, liczącej setki gromadzonych przez lata tomów.

Winston Groom – swą karierę pisarską rozpoczął w latach 80. Jedną z jego pierwszych publikacji była „W lepszych czasach”, w której opisał wojnę w Wietnamie (w której sam uczestniczył jako żołnierz). Był także współautorem książki „Conversations with the Enemy", dzięki której był nominowany do Nagrody Pulitzera w 1984 roku. Dwa lata później napisał „Forresta Gumpa” – książkę, która przyniosła mu sławę na całym świecie. Powieść została zekranizowana w 1994 roku przez Roberta Zemeckisa. Film został nagrodzony sześcioma Oscarami w najważniejszych kategoriach (między innymi za najlepszy film, reżyserię i scenariusz adaptowany). Statuetkę odebrał również grający pierwszoplanową rolę Tom Hanks. Rok po premierze filmu do księgarń trafiła książkowa kontynuacja opowieści o Forreście, zatytułowana „Gump i spółka”. Jego ostatną książką było „El Paso”, wydane w 2016 roku.

Terry Goodkind – amerykański pisarz fantasy urodzony w stanie Nebraska. Zyskał światową sławę cyklem fantasy „Miecz Prawdy”, wydanym w łącznym nakładzie ponad 25 milionów egzemplarzy (w tym w Polsce aż 230 tysięcy) i przełożonym na ponad 20 języków. Na podstawie cyklu zrealizowano, pod nadzorem Sama Raimiego, dwusezonowy serial z Craigiem Hornerem i Bridget Regan w rolach głównych. W polsce ukazała się również napisana przez Goodkinda seria „Kroniki Nicci”.

[aj]