Dziennik

Rewelacyjna pozycja. Dzięki Pilchowi na nowo odkryłam sztukę czytania i chęć zgłębiania się w literaturze, nie tylko jako forma spędzania wolnego czasu.

Rewelacyjna pozycja. Dzięki Pilchowi na nowo odkryłam sztukę czytania i chęć zgłębiania się w literaturze, nie tylko jako forma spędzania wolnego czasu.

Pokaż mimo to

Mimo wszystko warto, chociaż dla kilku smaczków, czy anegdot. Całość nierówna - czuć, że to zbiór felietonów.

Mimo wszystko warto, chociaż dla kilku smaczków, czy anegdot. Całość nierówna - czuć, że to zbiór felietonów.

Pokaż mimo to

Nuda. Jakieś takie płaskie, wymęczone.

Nuda. Jakieś takie płaskie, wymęczone.

Pokaż mimo to

Nierówne.
Wstyd powiedzieć (napisać), lecz to moje pierwsze spotkanie literackie z panem Pilchem. Czy będą więc inne? Będą.
Dzienniki nierówne. Kiedy autor pisze o polityce, filozofuje, bądź skręca w dziwne rejony umysłu - słabiej mi się czytało.
natomiast
wszelkie anegdoty, wspomnienia i retrospekcje z lat młodzieńczych, było miodem dla moich oczu. Takich stronic mógłbym pochłaniać dziennie i tysiąc. Jak wspominał o Gombrowiczu i Miłoszu, lewitowałem ze szczęścia. Wiele lektur mamy wspólnych z panem Pilchem, co mnie niezmiernie zadowala. Fajnie wiedzieć, co autor miał na myśli pisząc o Pamuku, Czechowie, Llosie i, przede wszystkim, Tamaszu Mannie.
Zamówiłem sobie tom drugi "Dzienników". Mam nadzieję, iż sprawią mi równie taką samą frajdę jak ten tom.
Polecam każdemu, kto lubi uśmiechać się gorzko.

Nierówne.
Wstyd powiedzieć (napisać), lecz to moje pierwsze spotkanie literackie z panem Pilchem. Czy będą więc inne? Będą.
Dzienniki nierówne. Kiedy autor pisze o polityce, filozofuje, bądź skręca w dziwne rejony umysłu - słabiej mi się czytało.
natomiast
wszelkie anegdoty, wspomnienia i retrospekcje z lat młodzieńczych, było miodem dla moich oczu. Takich stronic mógłbym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pilch, mimo nękającej choroby, w doskonałej formie.

Pilch, mimo nękającej choroby, w doskonałej formie.

Pokaż mimo to

Nuda. Czytanie tego dzieła to była męka. Ta książka to strumień myśli pana Pilcha - myśli o niczym ważnym i nic ważnego nieprzynoszących czytelnikowi. Chyba, że za ważne uznamy doświadczenie obserwowania jak gaśnie gibki kiedyś umysł. A ten język - rozmemłany, rozkochany w sobie, mnożący słowa dla samej satysfakcji, że w jakimkolwiek rozmnażaniu może wziąć jeszcze udział. A gdzieś tam na dysku czeka jeszcze "Drugi dziennik". Boję się tego spotkania.

Nuda. Czytanie tego dzieła to była męka. Ta książka to strumień myśli pana Pilcha - myśli o niczym ważnym i nic ważnego nieprzynoszących czytelnikowi. Chyba, że za ważne uznamy doświadczenie obserwowania jak gaśnie gibki kiedyś umysł. A ten język - rozmemłany, rozkochany w sobie, mnożący słowa dla samej satysfakcji, że w jakimkolwiek rozmnażaniu może wziąć jeszcze udział. A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Technicznie lepiej niż świetnie, chociaż jak dla mnie jest to nieco dziwaczna forma dziennika. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie natrętnie powracający wątek religijny, który ma za zadanie wyłącznie podgrzewać jad, którym pluje Pilch - a którego i tak jest, moim zdaniem, stanowczo zbyt dużo :-/

Technicznie lepiej niż świetnie, chociaż jak dla mnie jest to nieco dziwaczna forma dziennika. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie natrętnie powracający wątek religijny, który ma za zadanie wyłącznie podgrzewać jad, którym pluje Pilch - a którego i tak jest, moim zdaniem, stanowczo zbyt dużo :-/

Pokaż mimo to

Chorobą Pilch silny. Jestem na tak.

Chorobą Pilch silny. Jestem na tak.

Pokaż mimo to

czyta Gosztyła, przerwane, nie chcę wrócić

czyta Gosztyła, przerwane, nie chcę wrócić

Pokaż mimo to

ZAPISKI PONUREGO KRONIKARZA

Pilcha zawsze warto czytać. Choćby tylko dla jego charakterystycznych fraz, które „mają taką siłę i taką lekkość, że same z siebie wypływają na wierzch, same rzucają się na wzrok, słuch, a może i na inne zmysły” (str. 326). A „Dziennik” warto czytać tym bardziej, bo jest to interesujące świadectwo sprzed lat. W notce „Od Autora”, zamykającej tom, Pilch stwierdza „mój świat, gdy zaczynałem pisanie, był całkowicie inny od tego, który otacza mnie dziś”. Pierwszy zapis w „Dzienniku” pochodzi z 21 grudnia 2009 roku, ostatni zaś datowany jest na 21 listopada 2011 roku. Choć słowa Pilcha o zmianie, która dokonała się w otaczającym go świecie można odnieść do jego postępującej choroby, bądź też deklarowanej w pierwszym wpisie (trochę jednak na pokaz) utraty wiary w Boga, to jednak nie ulega wątpliwości, że okres opisany w „Dzienniku” to ostatnie w miarę spokojne czasy w Polsce. Potem nastąpił bowiem ten przeklęty 10 kwietnia 2010 roku, który pogłębił podziały, spowodował, że wszelkie porozumienie pomiędzy stronami polsko-polskiego konfliktu przestało być możliwe. Jednak zawiodą się ci, którzy będą poszukiwać w „Dzienniku” pikantnych złośliwości dotyczących katastrofy – wszystkie komentarze Pilcha dotyczące tej sprawy są niezwykle wyważone, przemyślane, wręcz momentami wzruszające (sam J.P bowiem został Smoleńskiem dotknięty osobiście – utratą kuzyna ks. Adama Pilcha). Przypominają się te chwile, kiedy (przez moment) była ta wspólna katastrofa, kiedy polski naród potrafił się zjednoczyć, zapominając o własnych urazach. Gdy patrzymy na te wydarzenie z perspektywy posiadanej dzisiejszej wiedzy, widzimy jak dalece katastrofa smoleńska została zawłaszczona przez jedną stronę politycznego sporu, próbującego nieustannie zbijać na ofiarach polityczny kapitał, pod pretekstem upamiętnienia ofiar, pogłębiać podziały w narodzie i decydować, kto jest prawdziwym Polakiem, a kto „gorszym sortem”. Nieprzypadkowo pisze Pilch na stronie 85 – „(…) mgła, co znad Smoleńska ustąpiła, powoli, a nawet raptownie u nas, w naszych duszach i w naszych mózgach nastała i królować będzie długo”.

Pilch z właściwą sobie swadą komentuje sprawy, które w tamtych dniach były istotne dla opinii publicznej, chciałbym tu odnieść się do zaledwie jednej z nich, a mianowicie do kontrowersji wokół wydanej w 2010 biografii Ryszarda Kapuścińskiego „Kapuściński non-fiction” autorstwa Artura Domosławskiego. Pilch pisze, opowiadając się po stronie Domosławskiego: „(…) w Polsce oczekiwania wobec biografii kogoś, kto wiódł żywot niebanalny, niekonwencjonalny i ryzykowny, są takie, by była banalna, konwencjonalna i nudna. Nudni do biografii najprzydatniejsi (…) I nie ma co sadzić dyrdymałów, że Domosławski kogoś krzywdzi. Taka, czy inna krzywda jest nader często w los bliskich artysty wpisana; można to kunktatorsko omijać, łagodzić, kastrować, czekać z pisaniem pół wieku – w końcu to taka nasza pimkowska szkoła: stawiać na nijakość i odwlekać w nieskończoność”. Ciekawie te słowa brzmią zwłaszcza dziś, w 2017 roku, w kontekście afery, jaką wywołała biografia „Pilch w sensie ścisłym” Katarzyny Kubisiowskiej. Dziś Pilch zarzuca autorce wszystko to, przed czym wtedy starał się obronić Domosławskiego. Prawda pisarza w oczy zakoliła, a to trochę rzutuje na odbiór „Dziennika”

Pojawiają się też bliskie sercu autora tematy: piłka nożna (która w opinii Pilcha zawsze wygra z literaturą), czy luteranizm. Częściowo są też, jak to nazwał sam Autor – „zapiski z upadku”, świadectwo pierwszych symptomów choroby i zniechęcenia, nostalgii za przeszłością: „Natomiast żeby zawsze było tak samo, może niekoniecznie wszystko jedno, jak tak samo, ale żeby zawsze w określony, a nawet w określenie identyczny sposób było tak samo – to jest mój egzystencjalny ideał, to jest w moim najgłębszym przekonaniu jedyny sposób na życie, na przetrwanie życia, kto wie, może i na wieczność” (str. 20). Pilch postuluje wręcz na ten użytek nieistnienie teraźniejszości: „Czas przestał istnieć. Dokładniej: czas teraźniejszy przestał istnieć, a z nim oba pozostałe, przyszłość nadlatuje tak nachalnie, że z miejsca przemija; przeszłość tak monstrualnieje, że jest wykluczone, by kiedykolwiek była niezdarzoną przyszłością czy inną teraźniejszością, co kiedyś trwała. Nie trwała. Nic nie trwało. Zdawało się, że coś jest, a to gnało jak nie wiadomo co. W ludzkim języku na tę przemijalność nie ma głosu” (str. 179).

Z biegiem dni „Dziennik” Pilcha staje się bowiem swoistymi zapiskami autsajdera, człowieka pozostającego na uboczu, zgorzkniałego i zmęczonego życiem. Ale mimo to, wciąż nie sposób go nie lubić, nie zachwycić się frazą, nie zadumać nad celnością spostrzeżeń. Pilcha bowiem zawsze warto czytać. Po mistrzowsku potrafił on bowiem swoim „Dziennikiem” nawiązać do niezwykle bogatej tradycji tego gatunku w Polsce. Myślę, że ten „Dziennik” będzie „rosnąć” przez następne lata, z biegiem wydarzeń będzie stawał się coraz lepszy, aktualniejszy, odważniejszy. Trudne bowiem lata przed Polską, przed nami. A to opisywać już będą w swoich dziennikach – inni.

ZAPISKI PONUREGO KRONIKARZA

Pilcha zawsze warto czytać. Choćby tylko dla jego charakterystycznych fraz, które „mają taką siłę i taką lekkość, że same z siebie wypływają na wierzch, same rzucają się na wzrok, słuch, a może i na inne zmysły” (str. 326). A „Dziennik” warto czytać tym bardziej, bo jest to interesujące świadectwo sprzed lat. W notce „Od Autora”, zamykającej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to