Nierówne jak to felietony, ale nie sposób nie docenić stylu autora. Najlepsza i najmocniejsza jest część III - tam gdzie jest najwięcej o piciu i umieraniu.

Nierówne jak to felietony, ale nie sposób nie docenić stylu autora. Najlepsza i najmocniejsza jest część III - tam gdzie jest najwięcej o piciu i umieraniu.

Kolejna odsłona spotkania z Jerzym Pilchem.
Zabierając się za lekturę, miałam nadzieję na to, iż autor odkryje przede mną sekrety świata, zdradzi swoje unikalne spostrzeżenia, obnaży sekrety rzeczywistości. Niestety zawiodłam się.
"Tezy o głupocie piciu i umieraniu" to zbiór felietonów Jerzego Pilcha, które jak mniemam mają się skonfrontować z tytułowymi zagadnieniami. Teoretycznie tak jest, w praktyce niewiele z tych tekstów wynika. To oczywiście stwierdzenie niedokładne. Pilch jest rzeczywiście znamienitym pisarzem, stąd jego przemyślenia są ubrane w piękną szatę. Jest tu sporo ciekawych anegdot, nawiązań spostrzeżeń. Niemniej jednak po jakichś stu stronach zadałam sobie podstawowe pytania: o czym to jest? Czego dowiedziałam się czytając te felietony? Z prezentowanych tekstów oprócz kilku trafnych spostrzeżeń, przede wszystkim przebija wielkie ego autora, który sam siebie przedstawia, jako skromnego luterskiego mędrca, jednak ta skromność wydała mi się na pokaz. Dużo więcej dowiadujemy się o osobowości autora, który w rzeczywistości upaja się swoją mądrością i kunsztem pisarskim, niż o tytułowych zagadnieniach. Być może problem polega na tym, że niektóre teksty były publikowane kilkadziesiąt lat temu i są one zrozumiałe, tudzież interesujące dla osób z tamtego pokolenia. Wydaje mi się jednak, że dobra literatura jest ponadczasowa, tezy Pilcha zwyczajnie nie zdały próby czasu. Książkę tę ewentualnie poleciłabym studentom dziennikarstwa, dla mnie była to niestety lektura mało satysfakcjonująca.

Kolejna odsłona spotkania z Jerzym Pilchem.
Zabierając się za lekturę, miałam nadzieję na to, iż autor odkryje przede mną sekrety świata, zdradzi swoje unikalne spostrzeżenia, obnaży sekrety rzeczywistości. Niestety zawiodłam się.
"Tezy o głupocie piciu i umieraniu" to zbiór felietonów Jerzego Pilcha, które jak mniemam mają się skonfrontować z tytułowymi zagadnieniami....

Pilch jest mistrzem w zabawie językiem i jego Tezy o głupocie, piciu i umieraniu są na to (kolejnym) dowodem. Książka ta jest zbiorem różnych tekstów pisanych (w większości) w latach 1994 – 1997, a publikowanych (głównie) w “Tygodniku Powszechnym”.

Jak to ze zbiorami bywa, tematyka esejów jest przeróżna, choć z racji na wciąż bliską pamięć PRL i 1989 roku Pilch często robi wycieczki do polityki oraz poprzedniego ustroju. Pisze np. o Wałęsie i Kwaśniewskim, chociaż to właściwie pisze o ich żonach. Pisze też w ogóle o Polsce, albo nawet jeśli nie pisze, to ta polskość i tak gdzieś tam pobrzmiewa.

🍸 Babranie się w rzeczywistości

Czasami jednak jego myśli zajmują także inne tematy, np. chińska rewolucja kulturalna, Gołota, suknia Claudii Schiffer i obrażeni muzułmanie. Pilch umie ze smakiem zestawić striptiz z Leninem, Stalinem, Hitlerem i Mao. Autor niesamowicie “łączy kropki”. Wykorzystuje oryginalne porównania i połączenia, jakie nigdy w życiu by mi do głowy nie przyszły.

Niektóre teksty to recenzje książek i artykułów. Jak on tam pięknie punktuje autorów. Tekst o Wałęsie, jego żonie i synu jest świetny. Dobre są teksty o alkoholizmie, piciu, trzeźwieniu i kacu. Akurat wiadomo, że to “jego” tematyka.

🍸 Pilch to Pilch

Język Pilcha jest jasny, precyzyjny i klarowny, a tezy zwięzłe, dosadne i przewrotne. Choć do pełnego zrozumienia większości treści przyda się na pewno ogólne rozeznanie w tym, co działo się w latach ‘80 i ‘90, czyli jak naprawdę było za komuny oraz co i jak zmienił 1989 rok (i że tak naprawdę niewiele, chociaż jednocześnie wiele).

Po czym poznaję, że książka jest dobra? Po tym, że poleca mi inne ciekawe książki oraz filmy. Zapisałam sobie kilka tytułów, oraz Pilch przypomniał mi o świetnym filmie pt. Zostawić Las Vegas. Widziałam go wiele lat temu i znów mam ochotę go zobaczyć. Tym razem z perspektywy zupełnie innych doświadczeń oraz perspektywy, którą Pilch przedstawił w swoim felietonie.

🍸 Teksty o kiedyś

Tezy o głupocie, piciu i umieraniu to nie jest raczej książka, która zmienia życie. Zbiór ten jest raczej ciekawostką dla fanów frazy Pilcha, zbiorem drukowanych tekstów aktualnych kiedyś.

Teksty te są także ciekawe z punktu widzenia osób zainteresowanych odradzającą się po 1989 roku Polską. Albo takich, którzy chcą dowiedzieć się nieco więcej o życiu w PRL, bo choć autor pisze o sprawach dla niego aktualnych, to porównuje je do tego, jak było. A było różnie. I Pilch świetnie to oddaje, jego teksty są momentami nawet brutalne, bo jak pisze “uprawianie literatury to jest babranie się w rzeczywistości(…). Babrania nigdy dosyć”. Nigdy dosyć.

Pilch jest mistrzem w zabawie językiem i jego Tezy o głupocie, piciu i umieraniu są na to (kolejnym) dowodem. Książka ta jest zbiorem różnych tekstów pisanych (w większości) w latach 1994 – 1997, a publikowanych (głównie) w “Tygodniku Powszechnym”.

Jak to ze zbiorami bywa, tematyka esejów jest przeróżna, choć z racji na wciąż bliską pamięć PRL i 1989 roku Pilch często...

Kolejny średniak od Pilcha.

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Kolejny średniak od Pilcha.

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Felietony z początku lat dziewięćdziesiątych. By cieszyć się lekturą trzeba pamiętać i/lub znać ówczesne realia polityczno-spoleczno-kulturalne. Celne spostrzeżenia, aktualne i dziś. Pisane specyficznym pilchowym stylem. No i jest tekst o "moim" krzeszowickim Czyczu.
Cytat: "Każdego mianowicie dnia wznawia w Polsce niepojęte zajęcie zwane życiem kilkaset tysięcy, a może kilka milionów ludzi pozbawionych jakichkolwiek zainteresowań"...

Felietony z początku lat dziewięćdziesiątych. By cieszyć się lekturą trzeba pamiętać i/lub znać ówczesne realia polityczno-spoleczno-kulturalne. Celne spostrzeżenia, aktualne i dziś. Pisane specyficznym pilchowym stylem. No i jest tekst o "moim" krzeszowickim Czyczu.
Cytat: "Każdego mianowicie dnia wznawia w Polsce niepojęte zajęcie zwane życiem kilkaset tysięcy, a może...

Sześć gwiazdek, ale z plusem. Pilch jednak nie zawodzi. Szczególnie dobrze sprawdza się wtedy, gdy nie ma się już siły i serca do innych lektur. Ogromna lekkość, poczucie humoru. Nie zapominajmy, że to jest jednak mistrzowskie pióro. W przypadku tego zbioru felietonów zwraca uwagę wybór kilku ciekawych tematów. Już nie tylko zgrywy ze wszystkiego, tym razem także dotknięcie rzeczy ważniejszych, zasygnalizowanych w tytule.

Sześć gwiazdek, ale z plusem. Pilch jednak nie zawodzi. Szczególnie dobrze sprawdza się wtedy, gdy nie ma się już siły i serca do innych lektur. Ogromna lekkość, poczucie humoru. Nie zapominajmy, że to jest jednak mistrzowskie pióro. W przypadku tego zbioru felietonów zwraca uwagę wybór kilku ciekawych tematów. Już nie tylko zgrywy ze wszystkiego, tym razem także dotknięcie...

Sądzę że wielu z nas podziela z mistrzem uwielbienie do literatury, kobiet i piłki nożnej i na tym mógłbym skończyć. Jednak w książce tej Jerzy Pilch wypowiada się praktycznie na wszystkie tematy. Robi to jak przystało na niego po mistrzowsku. Gdyby tak w TVP zamiast wiadomości był sam mistrz komentujący rzeczywistość, to Polska faktycznie byłaby zieloną wyspą...

Sądzę że wielu z nas podziela z mistrzem uwielbienie do literatury, kobiet i piłki nożnej i na tym mógłbym skończyć. Jednak w książce tej Jerzy Pilch wypowiada się praktycznie na wszystkie tematy. Robi to jak przystało na niego po mistrzowsku. Gdyby tak w TVP zamiast wiadomości był sam mistrz komentujący rzeczywistość, to Polska faktycznie byłaby zieloną wyspą...

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/12/tezy-o-gupocie-piciu-i-umieraniu_4.html

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/12/tezy-o-gupocie-piciu-i-umieraniu_4.html

Lubię te teksty.

Lubię te teksty.

nuda

autor ma wzwód skierowany do środka.

nuda

autor ma wzwód skierowany do środka.