Poetycka i o żałobie - wydaje mi się, że mogłaby wywołać na mnie większe wrażenie, gdybym trafiła na nią w pasującym momencie w życiu, teraz do tego nie doszło.

Poetycka i o żałobie - wydaje mi się, że mogłaby wywołać na mnie większe wrażenie, gdybym trafiła na nią w pasującym momencie w życiu, teraz do tego nie doszło.

Missisipi śpiewa i to śpiewa boleśnie, bo panują tu niezmiennie upał i nienawisc.
Współczesna powieść a skutki przemocy rasowej wciąż determinują życie mieszkańców południa. Niewiele się zmieniło, wciąż kolor skóry jest tu powodem do nienawiści bicia i prześladowania
Ale jest też tu miłość gwałtowna piękna i bezwarunkowa, która dla tych co kochać jeszcze umieją bywa ratunkiem
Piękna syta naładowana emocjami, momentami oniryczna proza

Missisipi śpiewa i to śpiewa boleśnie, bo panują tu niezmiennie upał i nienawisc.
Współczesna powieść a skutki przemocy rasowej wciąż determinują życie mieszkańców południa. Niewiele się zmieniło, wciąż kolor skóry jest tu powodem do nienawiści bicia i prześladowania
Ale jest też tu miłość gwałtowna piękna i bezwarunkowa, która dla tych co kochać jeszcze umieją bywa...

Przepełniona smutkiem i przemocą. Zostaje w pamięci.

Przepełniona smutkiem i przemocą. Zostaje w pamięci.

Pierwsza połowa mnie nie porwała, druga nieco bardziej udana. Przyznaję autorce to, że udało jej się wykreować naprawdę paskudne postacie, które działały na mnie jak płachta na byka. Wątek Bogasia najbardziej mnie dotknął, jakoś tam też wyjaśnia zachowanie Tatki i trochę ratuję tę powieść. Koniec końców oceniam po prostu na "okej".

Pierwsza połowa mnie nie porwała, druga nieco bardziej udana. Przyznaję autorce to, że udało jej się wykreować naprawdę paskudne postacie, które działały na mnie jak płachta na byka. Wątek Bogasia najbardziej mnie dotknął, jakoś tam też wyjaśnia zachowanie Tatki i trochę ratuję tę powieść. Koniec końców oceniam po prostu na "okej".

Wspaniała, gorąca i spocona powieść o amerykańskim południu - współczesnym i tym minionym. Jest równocześnie magiczna i przyziemna, napisana cudownym językiem. Polecam, ale też ostrzegam - dużo jest w niej przemocy wobec dzieci, bardzo obrazowo opisanej, może działać jak wyzwalacz traumy.

Wspaniała, gorąca i spocona powieść o amerykańskim południu - współczesnym i tym minionym. Jest równocześnie magiczna i przyziemna, napisana cudownym językiem. Polecam, ale też ostrzegam - dużo jest w niej przemocy wobec dzieci, bardzo obrazowo opisanej, może działać jak wyzwalacz traumy.

Dobrze napisana ksiazka, przez smutek miejscami trudna do czytania.

Dobrze napisana ksiazka, przez smutek miejscami trudna do czytania.

„Śpiewajcie, z prochów śpiewajcie” to bardzo wartościowa powieść nagrodzona National Book Award. Jej akcja dzieje się w Missisipi, gdzie jak wiemy duchy przeszłości są wciąż obecne. Głównym bohaterem jest 13-letni Jojo, czarnoskóry chłopiec, który mieszka wraz z malutką siostrzyczką, dziadkami i destrukcyjną matką. Dziadek (Tatko) zajmuje się gospodarstwem, jest człowiekiem pracowitym, realistycznym, chce nauczyć Jojo życia odpowiedzialnego i prawego. Babcia jest w końcowym stadium raka. Leonie, matka dzieci, ma swoje demony, często znika na kilka dni zanurzając się w narkotycznym ciągu. Jednak chyba największym uzależnieniem tej młodej kobiety jest Michael, biały ojciec jej dzieci, który odsiaduje wyrok w więzieniu Parchman. Kiedy mężczyzna zostaje zwolniony Leonie postanawia pojechać po niego. Upiera się, ze musi jechać wraz z dziećmi. Rozpoczyna się długa podróż pełna dramatów.
W pewnym momencie historia i jej bohaterowie wprowadzają czytelnika w świat, gdzie zaczynają przenikać się dwa światy: życia i śmierci. Leonie, za każdym razem gdy się naćpa, spotyka ducha swojego brata Dany’ego, który kilka lat wcześniej został zastrzelony przez białego kolegę z liceum. Dany obserwuje ją, wydobywa z niej żal, od którego przez lata uciekała. Jojo też spotyka ducha, jego rówieśnika, chłopca należącego do przeszłości jego dziadka. Obie metafizyczne postaci zmieniają klimat powieści, wprowadzają poczucie tajemniczości, nieskończoności. Bardzo przyziemna historia pochyla się w stronę mitu, miejsca zamieszkiwanego przez zjawy.
Książka jest pełna brudu, błota, krwi. Jest pełna tego, czego jest pełne Missisipi ze swoją niechwalebną historią. Przede wszystkim jest wypełniona tym wszystkim z czym żyli czarnoskórzy mieszkańcy Ameryki: przemocą, polami bawełny, niewolą, duchami, przyrodą.
Powieść jest jednocześnie poetycka i realistyczna. I jest bardzo gęsta. Pewnie dlatego tak długo ją czytałam.

„Śpiewajcie, z prochów śpiewajcie” to bardzo wartościowa powieść nagrodzona National Book Award. Jej akcja dzieje się w Missisipi, gdzie jak wiemy duchy przeszłości są wciąż obecne. Głównym bohaterem jest 13-letni Jojo, czarnoskóry chłopiec, który mieszka wraz z malutką siostrzyczką, dziadkami i destrukcyjną matką. Dziadek (Tatko) zajmuje się gospodarstwem, jest człowiekiem...

Wartościowa, warta przeczytania, będę do niej wracać.

Wartościowa, warta przeczytania, będę do niej wracać.

Niestety książka nie dla mnie. Strasznie mnie wynudzila i ledwo dotrwałam do końca. Ani mnie nie poruszyła, ani nie wzruszyła ani też nie zachwyciła. Wszystkie wątki jak dla mnie chaotyczne, bez żadnej głębi.
Matka uzależniona od narkotyków, dziadek z przeszłością i przyglądający się temu wszystkiemu chłopiec, tak można opisać tę książkę w jednym zdaniu.
Zdecydowanie zmarnowany potencjał.

Niestety książka nie dla mnie. Strasznie mnie wynudzila i ledwo dotrwałam do końca. Ani mnie nie poruszyła, ani nie wzruszyła ani też nie zachwyciła. Wszystkie wątki jak dla mnie chaotyczne, bez żadnej głębi.
Matka uzależniona od narkotyków, dziadek z przeszłością i przyglądający się temu wszystkiemu chłopiec, tak można opisać tę książkę w jednym zdaniu.
Zdecydowanie...

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/11/spiewajcie-z-prochow-spiewajcie-jasmyn.html

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/11/spiewajcie-z-prochow-spiewajcie-jasmyn.html