Warto przeczytać, wg mnie wielka powieść

Warto przeczytać, wg mnie wielka powieść

Wielka, wybitna i mądra powieść.
Cenię ją przede wszystkim za głębokie, szczegółowe portrety psychologiczne bohaterów. (W końcu powieść psychologiczna;) To pozwala ich zrozumieć, a co za tym idzie, współczuć im zamiast oceniać. I uważnego czytelnika uczy nie oceniać ludzi w ogóle, w życiu, bo przecież nie wiemy nigdy, co się dzieje w ich wnętrzu.
Losy bohaterów zostały umieszczone na szeroko zarysowanym tle historycznym. Wydarzenia, które tam zachodzą, mają sens jedynie w panującym w tamtych czasach porządku społecznym i kulturalnym, a jednocześnie ten porządek opisują. Ta powieść jest ponadczasowa właśnie dlatego, że zawiera w sobie swój własny czas. Nie musi się dostosowywać do epoki, w której żyje czytelnik. Ona niesie własną epokę.
Jeśli chodzi o wątek Anny i Wrońskiego - to nie była żadna wielka MIŁOŚĆ, to było wielkie ZAKOCHANIE SIĘ, w fatalny sposób pomylone z miłością. Każde z nich kochało tak naprawdę najbardziej samego/samą siebie. Każdemu z nich własne "ja" przysłaniało drugą osobę i rzeczywisty obraz. Po prostu nie potrafili inaczej. Jako przeciwieństwo autor pokazał miłość Kitty i Lewina, która opiera się na współodczuwaniu i wychodzeniu ponad swoje ego. Dzięki temu przeciwstawieniu dwóch relacji wyostrza się obraz każdej z nich.
Ale nie należy oceniać "Anny Kareniny" jedynie przez pryzmat charakteru i wyborów Anny (co jak widziałam, niektórzy tu robią). To nie jest tylko o Annie. To jest o tamtejszym społeczeństwie, o sprawach, które wtedy zajmowały ludzi, o różnicach i podobieństwach ich sposobów myślenia i odczuwania.
Ale muszę dodać, że osobiście bardziej mnie denerwował Lewin z tym swoim filozofowaniem i wiecznymi rozterkami natury moralnej niż Anna ze swoim bałaganem w głowie, który dziś mogłaby poukładać w trakcie terapii, a wtedy... Cóż. No mądra nie była, ale SKĄD miała być mądra, też byśmy na jej miejscu i w jej czasie, i z jej mózgiem byli tak samo niemądrzy. W sumie Anna mnie nie denerwowała w ogóle. Współczułam jej, że nie mogła sobie poradzić (chociaż próbowała) ze swoimi myślami i emocjami wywoływanymi przez te myśli.
Pod koniec powieści bardzo mądrze zostało pokazane, jak bardzo "przereklamowane" jest filozofowanie i rozmyślanie, zarówno na przykładzie Lewina (myślenie do niczego go nie doprowadziło) jak i Anny (kto czytał, ten wie, do czego ją myślenie doprowadziło).
Samo zakończenie jest... Po prostu MĄDRE.
Jedyny minus tej książki jest taki, że jeśli nie jesteście zainteresowani szczegółami życia bohaterów, jak przebieg polowania, narzędzia używane w gospodarstwie wiejskim czy strojenie się na bal, to niektóre fragmenty mogą Was nudzić. A jako, że to jest dziewiętnastowieczna powieść, to fragmenty te są długie, a akcja się wlecze ;) Współczesny czytelnik może mieć sposób odbioru literatury niedostosowany do takiej narracji (czyli nudzić się). Ale i tak warto, choćby po to, by mieć obraz tego, czym się różnią książki teraz od książek wtedy.

Wielka, wybitna i mądra powieść.
Cenię ją przede wszystkim za głębokie, szczegółowe portrety psychologiczne bohaterów. (W końcu powieść psychologiczna;) To pozwala ich zrozumieć, a co za tym idzie, współczuć im zamiast oceniać. I uważnego czytelnika uczy nie oceniać ludzi w ogóle, w życiu, bo przecież nie wiemy nigdy, co się dzieje w ich wnętrzu.
Losy bohaterów zostały...

Wróciłam do tej powieści po wielu latach, pierwszy raz czytałam, mając 15, więc jakby w innym życiu. Teraz jest dla mnie zupełnie o czymś innym, ale nadal pozostaje najpiękniejszą powieścią Tołstoja i jedną z najdoskonalszych w literaturze rosyjskiej tamtego czasu. Pozostaję wielbicielką wątku o Kitty i Lewinie, tragizm Anny budzi współczucie, ale całkowicie mnie nie wzrusza.

Wróciłam do tej powieści po wielu latach, pierwszy raz czytałam, mając 15, więc jakby w innym życiu. Teraz jest dla mnie zupełnie o czymś innym, ale nadal pozostaje najpiękniejszą powieścią Tołstoja i jedną z najdoskonalszych w literaturze rosyjskiej tamtego czasu. Pozostaję wielbicielką wątku o Kitty i Lewinie, tragizm Anny budzi współczucie, ale całkowicie mnie nie wzrusza.

Brakowało mi wątków samej Anny w powieści. Powieść liczy 765 stron, a czułam niedosyt opowieści o najważniejszej osobie. Poświęciłabym rozważania Lewina na temat życia i śmierci na korzyść jej romansu, jej rozważań, wątpliwości i jej bólu.

Nie jest mi obojętne przez co przechodziła. Ile musiały kosztować kobietę w tamtych czasach same jej wybory. Ile w tym było niesprawiedliwości oraz fałszu. Każdy postępował podobnie, a nikt nie decydował się być szczerym ze sobą z obawy odrzucenia przez społeczeństwo. Właściwie i zgodnie z lekturą, to tylko kobieta była uznawana za upadłą. Mężczyzna nie doznawał tak surowej krytyki, mógł dalej żyć swoim dotychczasowym życiem. Kobiety kobietom gotowały również ten los. I dlaczego tak musiało być? A ile kobiet (mężczyzn zapewne też) przechodzi przez podobne rozterki w obecnych czasach? Samo życie pokazuje bardzo często, że nie jest czarne i białe.

Nie mogę przejść obojętnie obok samego Karenina. Nieczułego, uważającego za pewnik uczucia żony, wychodzący z założenia, że nie musi się o nią starać ani nią interesować. Nawet mając tak piękny kwiat blisko siebie.

Nie mogę przejść obojętnie obok Wrońskiego. Gdyby nie jego chłopięca namiętność, może nie byłoby takiego finału? Chociaż wiem, że ją uszczęśliwiał, to również nie potrafił unieść tej miłości. Jego niezależność i ego nie zrozumiały zawiłości charakteru wybranki. Niedojrzały charakter kochanka, a może zdrowy charakter, tylko przez okoliczności w XIX wieku tak to dla mnie wygląda? Przecież sam poświęcił dla niej kilka rzeczy. Niemniej nie odczuł tego tak dotkliwie jak główna bohaterka.

Żal jest mi głównej bohaterki, ponieważ mogła być szczęśliwa. Gdyby chociaż bardziej uwierzyła w tę miłość, może jakby trochę dłużej była cierpliwa.
Tylko jak być cierpliwym, gdy zabierają jej kontakt z ukochanym synem, gdy jest osobą znaną, docenianą, z salonów i nagle zostaje od tego odcięta, gdy jako osoba inteligentna nie może liczyć na wsparcie domniemanych przyjaciół. Zazdrość wygrała.

Trudno tu ocenić cokolwiek. To były inne standardy, inne życiowe priorytety, inne wierzenia oraz przekonania. Faktycznie przychylę się do recenzji "romans z góry skazany na porażkę". Depresja Anny i jej szaleństwo będą bliskie mojemu sercu. Nie ma ludzi idealnych, od czego zależy poczucie spełnienia i szczęścia?

Brakowało mi wątków samej Anny w powieści. Powieść liczy 765 stron, a czułam niedosyt opowieści o najważniejszej osobie. Poświęciłabym rozważania Lewina na temat życia i śmierci na korzyść jej romansu, jej rozważań, wątpliwości i jej bólu.

Nie jest mi obojętne przez co przechodziła. Ile musiały kosztować kobietę w tamtych czasach same jej wybory. Ile w tym było...

Anna Karenina to powieść wielowymiarowa, chociaż w trakcie lektury główna bohaterka niejednokrotnie irytowała mnie sowim zachowaniem,, to jednak z czasem zaczęłam w niej dostrzegać coraz więcej siebie, jej rozterki zdawały mi się udzielać. Zachwycające opisy epoki chociaż momentami nieco nużące. Moje serce skradła niefrasobliwa postać Obłońskiego. Zakończenie mnie jednak nieco rozczarowało, brakowało mi jakiejś klamry.
PS Wyraz "niemożebny" na stale zagościł w moim słowniku.

Anna Karenina to powieść wielowymiarowa, chociaż w trakcie lektury główna bohaterka niejednokrotnie irytowała mnie sowim zachowaniem,, to jednak z czasem zaczęłam w niej dostrzegać coraz więcej siebie, jej rozterki zdawały mi się udzielać. Zachwycające opisy epoki chociaż momentami nieco nużące. Moje serce skradła niefrasobliwa postać Obłońskiego. Zakończenie mnie jednak...

Klasyczna książka cegła, którą znają chyba już wszyscy. Świetnie zarysowane postacie z prawdziwie ludzkimi cechami, z którymi nie jeden czytelnik mógłby się identyfikować. Super przedstawiona mentalność tamtych czasów. Na minus niektóre wątki, które były dość mocno przeciągnięte i nużące.

Klasyczna książka cegła, którą znają chyba już wszyscy. Świetnie zarysowane postacie z prawdziwie ludzkimi cechami, z którymi nie jeden czytelnik mógłby się identyfikować. Super przedstawiona mentalność tamtych czasów. Na minus niektóre wątki, które były dość mocno przeciągnięte i nużące.

Sądzę, że tak ponadczasowej i znanej czytelnikom powieści nie trzeba opisywać :-)

Sądzę, że tak ponadczasowej i znanej czytelnikom powieści nie trzeba opisywać :-)

Uniwersalność ludzkich spraw takich jak miłość, zdrada, poczucie własnej wartości, śmierć ubrana w piękny , kwiecisty język:
"Grzebiąc w duszy wydobywamy nieraz to , co leżałoby tam niepostrzeżenie. Twoje uczucia to rzecz twojego sumienia." , "Powracający do życia trup skonał po raz kolejny przygniatając mu serce" ,
" Urzeczywistnienie to przekonało go o wiecznej omyłce , jakiej ulegają ludzie utożsamiając szczęście ze spełnieniem pragnień"
Moje pierwsze spotkanie z Tołstojem i zachwyciło mnie to w jaki sposób opisuje co dzieje się w ludzkim umyśle.

Uniwersalność ludzkich spraw takich jak miłość, zdrada, poczucie własnej wartości, śmierć ubrana w piękny , kwiecisty język:
"Grzebiąc w duszy wydobywamy nieraz to , co leżałoby tam niepostrzeżenie. Twoje uczucia to rzecz twojego sumienia." , "Powracający do życia trup skonał po raz kolejny przygniatając mu serce" ,
" Urzeczywistnienie to przekonało go o wiecznej omyłce ,...

Interesujące dwie historie Lewina i Anny, depresji i osobowości borderline.

Interesujące dwie historie Lewina i Anny, depresji i osobowości borderline.

trochę za długie, erotyka jakaś taka mało wciągająca. W ogóle z akcją to niefajnie, gadania za to mnóstwo. Niemniej polecam.

trochę za długie, erotyka jakaś taka mało wciągająca. W ogóle z akcją to niefajnie, gadania za to mnóstwo. Niemniej polecam.