Więzień nieba

Zafón jak zwykle nie zawodzi. Ponownie dostajemy pełną tajemniczości ale też mroku, bólu i cierpienia historię. Cieszy mnie to tym bardziej, że Fermin Romero de Torres stał się moim ulubionym bohaterem już w momencie pojawiania się w "Cieniu wiatru". Cudownie, że w "Więźniu nieba" mieliśmy okazję poznać jego historię. Byłam też pod ogromnym wrażeniem tego, jak autor mistrzowsko łączy losy bohaterów wszystkich części serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Poznajemy przeszłość ale przyszłość bohaterów poprzednich tomów, co jest absolutnie genialne. "Więzień nieba" to historia pełna bólu, cierpienia, okrutnych tajemnic, ale jednocześnie nadziei i wiary, że pewnego dnia los może się odmienić. To także cudowna opowieść o niesamowitej sile przyjaźni i miłości, które nieraz skłaniają do wielkich poświęceń, ale to dodaje im tylko piękna i siły. I oczywiście wszystko to rozgrywa się na tle wspaniałej ale i mrocznej Barcelony.
Podsumowując: pochłonęłam tę książkę w dwa wieczory, a to może znaczyć tylko jedno- spod ręki Zafóna wyszło kolejne arcydzieło, do którego na pewno nie raz wrócę

Zafón jak zwykle nie zawodzi. Ponownie dostajemy pełną tajemniczości ale też mroku, bólu i cierpienia historię. Cieszy mnie to tym bardziej, że Fermin Romero de Torres stał się moim ulubionym bohaterem już w momencie pojawiania się w "Cieniu wiatru". Cudownie, że w "Więźniu nieba" mieliśmy okazję poznać jego historię. Byłam też pod ogromnym wrażeniem tego, jak autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kocham Fermina. Trzeba.

Kocham Fermina. Trzeba.

Pokaż mimo to

Książka, do której z pewnością lubię wracać. Niesamowity klimat, wciągająca fabuła, to tylko jej nieliczne zalety.

Książka, do której z pewnością lubię wracać. Niesamowity klimat, wciągająca fabuła, to tylko jej nieliczne zalety.

Pokaż mimo to

Jak to u Carlosa Ruiza Zafona - tajemniczość, intryga, miłość i mrok.... Wciąga i pozostaje w pamięci...

Jak to u Carlosa Ruiza Zafona - tajemniczość, intryga, miłość i mrok.... Wciąga i pozostaje w pamięci...

Pokaż mimo to

Książki ,które pozostają na zawsze w pamięci.

Książki ,które pozostają na zawsze w pamięci.

Pokaż mimo to

Pierwszy rzut oka na tytuł i od razu pojawiła się myśl, jak przeciwstawne są to sobie słowa. Więzień, czyli osoba przetrzymywana wbrew swojej woli. I niebo, jako miejsce kojarzące się z czymś pełnym piękna, spokoju i na pewno z dala od zniewolenia. Tylko tyle wystarczyło, żebym chciała się dowiedzieć, o czym chce opowiedzieć Carlos Ruiz Zafón w swoim dziele Więzień nieba będącym częścią serii Cmentarz Zapomnianych Książek.
Razem z autorem przenosimy się w lata 60. do małej księgarni „Semprere i Synowie” ulokowanej gdzieś w urokliwej Barcelonie. Biznes prowadzony przez już wiekowego pana i jego dwóch pomocników, syna Daniela oraz wieloletniego przyjaciela rodziny Fermína, delikatnie mówiąc, nie idzie najlepiej. Raczej ciemne i pełne ciężkiego kurzu miejsce nie zachęca do wejścia, a już tym bardziej zakupów, ale być może jest jakaś nadzieja na zmianę tej sytuacji?
Jednego z tych szarych i chłodnych zimowych dni dzwoneczek przy wejściu zasygnalizował pojawienie się gościa, który u każdego z pracowników wywołał szczególne poruszenie, choć w żadnym przypadku nie oznaczało ono nic radosnego. Skrywana przez lata tajemnica nagle niepokojąco zaczęła się zbliżać do światła dziennego, by w końcu w zabrzmieć na głos. Ale czy to, co stało się w przeszłości, spotka się ze zrozumieniem, a może nawet wsparciem ze strony przyjaciela, czy jednym świstem bez żadnego „ale” zdmuchnie budowany do tej pory wizerunek?
By zrozumieć, co się stało, Carlos Ruiz Zafón przenosi opowieść ponad piętnaście lat wstecz i od tego momentu toczy ją dwutorowo, naprzemiennie przeplatając historie niczym apetyczne ciasto na chałce, które z każdym kęsem zaostrza apetyt. To świadczy tylko o tym, jak autor potrafi świetnie czarować słowami i sprawiać, że czytając jeden wątek, całkowicie zapominałam o tym drugim, by po zamianie znowu popaść w ten sam stan zapomnienia.
Wątek owiany tajemnicą zabiera ze sobą czytelnika do brudnej i śmierdzącej celi więziennej, z której jak głosi przekazywana z ust do ust legenda, jedyna droga wyjścia jest już w objęciach śmierci. Kim w takim razie był tytułowy Więzień nieba i w jaki sposób tak brutalny świat można utożsamić z niebem? Kim były osoby, które odpowiadały za prowadzenie tego pełnego fetoru śmierci miejsca i jak silna jest siła przyjaźni, która potrafi się zawiązać nawet pomimo dzielących krat?
Historia bez wątpienia trudna w odbiorze, bo nawet trudno sobie wyobrazić choćby chwilowe przebywanie w takim miejscu. Do czego jest się w stanie nagiąć człowiek, żeby zapewnić sobie przetrwanie lub jak mocną posiada godność i siłę wewnętrzną, by nie dać się złamać odgórnym naciskom i najperfidniejszym zagrywkom, co wiąże się z groźbą dożywotniego tytułu Więźnia nieba?
Odpowiedzi na te wszystkie pytania Carlos Ruiz Zafón zawiera w swojej powieści. Dodatkowo udowadnia, że nawet w najtrudniejszych czasach zawsze znajdzie się ktoś, kto poda pomocną dłoń. I choćby trwało to tylko minutę, na zawsze pozostawia swój odcisk i przypomina, że świat nie jest taki zły. Ludzie nie są tacy źli… Chyba że ktoś ma wpisane w swoją zepsutą naturę poczucie boskości i bezkarności. Dla tych, co wierzą w karmę, znaczy to tyle, że dziś może się zachowywać jak pan nieba, ale role kiedyś się odwrócą.
Więzień nieba to historia, która zapada w pamięć, czy tego chcesz, czy nie. Porusza, momentami bawi i na pewno daje wiele do myślenia. Jestem szczerze urzeczona stylem autora, który sprawia, że powieść po prostu płynie i żeby się od niej oderwać, pretekst musi być naprawdę palący. Do tego ciekawie i często humorystycznie prowadzone dialogi, w których nie boi się wprost oddać niezbyt przyjemnej istoty rzeczy, ale wszystko to nadaje powieści swoistej autentyczności. Co więcej, pomimo tego, że jest to część serii, nie trzeba znać wcześniejszych części, by zrozumieć fabułę. Nic więcej dodać, tylko czytać!

http://nalogowyksiazkoholik.pl/archiwa/2653

Pierwszy rzut oka na tytuł i od razu pojawiła się myśl, jak przeciwstawne są to sobie słowa. Więzień, czyli osoba przetrzymywana wbrew swojej woli. I niebo, jako miejsce kojarzące się z czymś pełnym piękna, spokoju i na pewno z dala od zniewolenia. Tylko tyle wystarczyło, żebym chciała się dowiedzieć, o czym chce opowiedzieć Carlos Ruiz Zafón w swoim dziele Więzień nieba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Część, dzięki której mogliśmy poznać tajemnice Fermina. Żałuję, że przed przystąpieniem do lektury nie odświeżyłam sobie wcześniejszych części cyklu.

Część, dzięki której mogliśmy poznać tajemnice Fermina. Żałuję, że przed przystąpieniem do lektury nie odświeżyłam sobie wcześniejszych części cyklu.

Pokaż mimo to

Miałam bardzo duże oczekiwania po poprzednich dwóch tomach i jak zawsze się nie zawiodłam. To jedna z tych książek, po której jeszcze długo w mojej głowie zostaje jej treść..

Miałam bardzo duże oczekiwania po poprzednich dwóch tomach i jak zawsze się nie zawiodłam. To jedna z tych książek, po której jeszcze długo w mojej głowie zostaje jej treść..

Pokaż mimo to

Druga z przeczytanej serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Dla mnie jeszcze lepsza niż Cień wiatru, a to dlatego, że opowiada głównie o moim ulubieńcu Ferminie Romero de Torres. Uwielbiam kwiecistą mowę bohatera. Lubię tą postać i tego nic nie zmieni! Książka godna polecenia. Wspaniała!

Druga z przeczytanej serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Dla mnie jeszcze lepsza niż Cień wiatru, a to dlatego, że opowiada głównie o moim ulubieńcu Ferminie Romero de Torres. Uwielbiam kwiecistą mowę bohatera. Lubię tą postać i tego nic nie zmieni! Książka godna polecenia. Wspaniała!

Pokaż mimo to

Przez cały czas podczas czytania ,,Więźnia nieba '' nie opuszczała mnie myśl, że ta trzecia część jest tylko wstępem do kolejnej ostatniej już części z cyklu ,,Cmentarz zapomnianych książek ''. Prawdę powiedziawszy na samym początku liczyłem na coś więcej. Niestety stało się tak jak to napisałem wyżej. Co więcej mogę opisać. Książka jest dobra, ale mogła być o wiele lepsza tak jak to miało miejsce w tomie I i II. Nie będę się więcej o niej rozpisywał. Czekam z niepewnością, ale i z ogromną dozą nadziei na część IV która mam nadzieję , że uzupełni wiele niewiadomych, odpowie na wszystkie znaki zapytania, które pojawiły się podczas czytania tej pozycji. Także wypowiem się więcej w kolejnej odsłonie. Kiedy ta i następna zejdą się we dwie......

Przez cały czas podczas czytania ,,Więźnia nieba '' nie opuszczała mnie myśl, że ta trzecia część jest tylko wstępem do kolejnej ostatniej już części z cyklu ,,Cmentarz zapomnianych książek ''. Prawdę powiedziawszy na samym początku liczyłem na coś więcej. Niestety stało się tak jak to napisałem wyżej. Co więcej mogę opisać. Książka jest dobra, ale mogła być o wiele lepsza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to