Czerwony świt

Kolejna rewelacyjna powieść kryminalna. Wciągająca i zapętlona intryga, z zaskakującym rozwiązaniem.

Kolejna rewelacyjna powieść kryminalna. Wciągająca i zapętlona intryga, z zaskakującym rozwiązaniem.

Kolejna dobra książka autora. Mimo, iż Roztopy i Kłamczuch są najlepsze, tą też dobrze się czyta.

Kolejna dobra książka autora. Mimo, iż Roztopy i Kłamczuch są najlepsze, tą też dobrze się czyta.

#3 podkomisarz Nina Warwiłow

#3 podkomisarz Nina Warwiłow

Książka wciągająca, słucha się przyjemnie. Nieco gorsza od poprzednich części. Fabuła trochę chaotyczna ale całość robi dość dobre wrażenie. Polubiłam Ninę od pierwszego tomu i myślę, że posłucham też kolejnych tomów.

Książka wciągająca, słucha się przyjemnie. Nieco gorsza od poprzednich części. Fabuła trochę chaotyczna ale całość robi dość dobre wrażenie. Polubiłam Ninę od pierwszego tomu i myślę, że posłucham też kolejnych tomów.

Wysoko oceniam cały cykl. Wciągnął mnie niezwykle. Zarówno ta, jak i pozostałe książki są precyzyjnie skonstruowane. Może ktoś zarzucić, że rytm zwrotów akcji jest w wszystkich tomach schematyczny... Dobrze, jest, ale dzięki ich fabularnemu zróżnicowaniu ten schemat nie przeszkadza, Przynajmniej mnie w lekturze nie przeszkadzał. Poza tym niezwykłe jest jak świetnie autor opisuje kobiece emocje. Może lepiej czytelniczki ocenią, ale dla mnie, "typowego" faceta, często wobec tych emocji bezradnego to jest odkrywcze. Poważnie! Co mi przeszkadzało - "product-placementowe" opisy warszawskich pubów, ale może wynika to z mojej "boomerskiej" metryki.

Wysoko oceniam cały cykl. Wciągnął mnie niezwykle. Zarówno ta, jak i pozostałe książki są precyzyjnie skonstruowane. Może ktoś zarzucić, że rytm zwrotów akcji jest w wszystkich tomach schematyczny... Dobrze, jest, ale dzięki ich fabularnemu zróżnicowaniu ten schemat nie przeszkadza, Przynajmniej mnie w lekturze nie przeszkadzał. Poza tym niezwykłe jest jak świetnie autor...

,, Czerwony świt'' to moje trzecie spotkanie z komisarz Niną Warwiłow.

Audiobook rozbudził moją ciekawość jak ta historia się potoczy od pierwszych przesłuchanych minut także ciężko było się oderwać od tej lektury.
Świetnie pisze Jędrzej Pasierski, dobrze poprawodzona fabuła, całość robi wrażenie....
Gorąco polecam ♥️♥️♥️

,, Czerwony świt'' to moje trzecie spotkanie z komisarz Niną Warwiłow.

Audiobook rozbudził moją ciekawość jak ta historia się potoczy od pierwszych przesłuchanych minut także ciężko było się oderwać od tej lektury.
Świetnie pisze Jędrzej Pasierski, dobrze poprawodzona fabuła, całość robi wrażenie....
Gorąco polecam ♥️♥️♥️

No więc nadszedł w końcu Czerwony świt. Trzeci tom serii z Niną Warwiłow, która wyszła spod pióra Jędrzeja Pasierskiego pod okiem fachowców z wydawnictwa Czarne. Choć Czarne specjalizuje się w zupełnie odmiennych klimatach, rozumiem jego zainteresowanie tym kryminałem. Jest poprawnie skonstruowany. Mamy wąskie grono bohaterów i jedno przestępstwo. Autor nie kombinuje zbytnio z fabułą, żeby ją poplątać i przy okazji nasiekać nikomu niepotrzebnych stron. Wujek Polański mógłby zrobić z tego fajny film, mówiąc krócej.

Wątki obyczajowe to mocny plus. Autor pozwala nam zajrzeć w sprawy osobiste głównej bohaterki, która jest postacią bardzo realistyczną. Widzimy ją jako świeżo upieczoną matkę i policjantkę, która myśli i zachowuje się jak każdy człowiek z krwi i kości. Największym problemem większości książek z tego gatunku jest właśnie to, że autorzy próbują grubą krechą nakreślić swoich detektywów. Jest taki Igor Brudny na przykład z książki Przemesława Piotrowskiego, który w moim przekonaniu jest sztuczny jak jego nazwisko. Chcesz mieć brudnego bohatera, daj mu na nazwisko Brudny i połowa pracy za tobą. Tak to działa mniej więcej w tym przypadku i dla mnie to po prostu tandeta, na którą nabrać się mogą tylko najmniej wymagający czytelnicy. Ja siebie uważam za trochę bardziej wymagającego, więc doceniam subtelny portret Niny Warwiłow. Pod tym względem Jędrzej Pasierski jest po stokroć lepszym pisarzem niż Piotrowski i smuci mnie fakt, że Polacy wolą tego drugiego.

W moim odczuciu Pasierski wygrywa też pod względem stylistycznym. Czerwony świt nie ocieka chamstwem ani beznadzieją spotęgowaną na maxa czy wulgaryzmami. To również cecha wielu kryminałów zaprojektowanych pod dyktando mamony, myślę. Wydawnictwo Czarne widać nie interesuje się zyskiem za cenę godności, więc serię z Niną Warwiłow czyta się przyjemnie i z uwagą. Wierzy się w to wszystko i podczas lektury nie chce się rzygać. To bardzo dobrze świadczy o autorze. Czerwony świt to jak dotąd najlepsza część serii i z entuzjazmem sięgnę za kolejne.

No więc nadszedł w końcu Czerwony świt. Trzeci tom serii z Niną Warwiłow, która wyszła spod pióra Jędrzeja Pasierskiego pod okiem fachowców z wydawnictwa Czarne. Choć Czarne specjalizuje się w zupełnie odmiennych klimatach, rozumiem jego zainteresowanie tym kryminałem. Jest poprawnie skonstruowany. Mamy wąskie grono bohaterów i jedno przestępstwo. Autor nie kombinuje...

Muszę się Wam przyznać , że zacząłem czytać serię z Niną Watwiłow od "Gniazda" , które było niespójne i dość przeciętne . "Czerwony świt" to inna liga . Akcja rozwija się logicznie , policjanci tworzą sensowne hipotezy , choć nie zawsze trafne . Wszak rzeczą ludzką jest błądzić . Niektórzy czytelnicy mogą wytypować trafnie mordercę , jednak w kryminałach istotne jest również dochodzenie do prawdy .
Co do głównej postaci , to Nina z "Gniazda" nie zawsze kierowała się rozumem (eufemizm) , była impulsywna i nieobliczalna . Tu jest bardziej opanowana i stonowana . Autor z umiarem dodaje wątki osobiste pani komisarz i pokazuje ją w roli matki i córki .
Dodajmy do tego dobry styl pana Jędrzeja Pasierskiego i z przyjemnością mogę ją ocenić na 7 .
Polecam również wersję audio w interpretacji pana Zadury .

Muszę się Wam przyznać , że zacząłem czytać serię z Niną Watwiłow od "Gniazda" , które było niespójne i dość przeciętne . "Czerwony świt" to inna liga . Akcja rozwija się logicznie , policjanci tworzą sensowne hipotezy , choć nie zawsze trafne . Wszak rzeczą ludzką jest błądzić . Niektórzy czytelnicy mogą wytypować trafnie mordercę , jednak w kryminałach istotne jest...

To już trzecia spotkanie z panią komisarz Niną Warwiłow i to nadal jest jedna z moich ulubionych polskich serii kryminałów. Nina wraca do dużego miasta i rozpoczyna śledztwo wśród piątki przyjaciół. Daleko temu do stylu Agathy Christie, ale mamy tutaj koncepcję zamkniętego grona podejrzanych, co nie tylko ułatwia śledzenie, ale dodaje dreszczyku emocji w domniemywaniu, czy to któryś z nich, czy może ktoś z zewnątrz.

Lubię te książki, bo są konkretne - przez większość czasu mamy tutaj śledztwo i to bez zbędnych pogaduszek psychologicznych. Świat i relacje bohaterów są brudne i optymizmu tutaj nie uświadczysz. Ale jednocześnie nie jest "za brudno" i nie ma tak, że bohaterowie są wręcz groteskowo przedstawiani jako złe i niejednoznaczne postacie. Jedyny wybieg od śledztwa to życie osobiste Niny, w tym jej relacja z ojcem. Na szczęście, nie ma tego za dużo, a to, co jest, czyta się dobrze, choć bardzo smutno.

To po prostu świetny kryminał. I to kryminał-kryminał, a nie kryminał psychologiczny.

To już trzecia spotkanie z panią komisarz Niną Warwiłow i to nadal jest jedna z moich ulubionych polskich serii kryminałów. Nina wraca do dużego miasta i rozpoczyna śledztwo wśród piątki przyjaciół. Daleko temu do stylu Agathy Christie, ale mamy tutaj koncepcję zamkniętego grona podejrzanych, co nie tylko ułatwia śledzenie, ale dodaje dreszczyku emocji w domniemywaniu, czy...

W tej części Nina jest samotna, ale przynajmniej jakoś sobie radzi. Z dzieckiem, bo niestety z życiem prywatnym nadal nie. W zamkniętym mieszkaniu nagle umiera aktorka. Oprócz jej byli tam jej brat z dziewczyną i dwóch kolegów. Policja wykrywa otrucie. I dowiaduje się, że przez chwilę była tam jeszcze jedna, zupełnie obca osoba. Po pewnym czasie ginie kolejna osoba z przyjaciół aktorki, a na jaw wychodzi ich wspólny mroczny sekret. Ciekawa książka, którą bardzo szybko się czyta. Motyw znany w kinie i literaturze, ale i tak wciąga. Jedyne co denerwuje to niestabilność Pani komisarz. Rozumiem, że w polskiej literaturze komisarz musi być zawsze samotny, z problemi, ciężką przeszłością i trudnym charakterem. Ale czy to oznacza, że komisarz kobieta musi być humorzastą niepoukładaną babą z syndromem ciągłego napięcia przed miesiączkowego? Wypadałoby, żeby chociaż była stabilna psychicznie jeśli już musi mieć rozwalone życie.

W tej części Nina jest samotna, ale przynajmniej jakoś sobie radzi. Z dzieckiem, bo niestety z życiem prywatnym nadal nie. W zamkniętym mieszkaniu nagle umiera aktorka. Oprócz jej byli tam jej brat z dziewczyną i dwóch kolegów. Policja wykrywa otrucie. I dowiaduje się, że przez chwilę była tam jeszcze jedna, zupełnie obca osoba. Po pewnym czasie ginie kolejna osoba z...