Leszek Cichy

Powalająco szybko się czytało. Miałam wrażenie, że siedzę sobie gdzieś z boku przycupnięta na kanapie i słucham rozmów trzech panów, którzy z fascynacją rozmawiają o górach. Za każdym razem, gdy autor kończył rozdział i oznajmiał, że czas się skończył, trzeba czekać do następnego spotkania, przez moment czułam się jakby ktoś mnie wyrzucił z tej kanapy. Z westchnieniem ulgi przewracałam wtedy kartkę i czytałam dalej.