Seria z Komisarzem Brudnym jest Rewelacyjna
.Z każdą kolejną książką z serii nie można się oderwać.Szybka akcja,ciekawa fabuła..
Polecam i zabieram się za kolejną część🙂

Seria z Komisarzem Brudnym jest Rewelacyjna
.Z każdą kolejną książką z serii nie można się oderwać.Szybka akcja,ciekawa fabuła..
Polecam i zabieram się za kolejną część🙂

Seria z Igorem Brudnym jest naprawdę bardzo dobra. Pomysł na książkę świetny, wciąga już od pierwszej strony a poziom akcji i napięcia utrzymany jest od początku do końca. Prosty język i rewelacyjny styl pisania sprawiają, że ciężko oderwać się od czytania. Książka pobudza wyobraźnie i porusza trudne tematy. Warto zacząć czytanie od pierwszej części bo są wątki, które do niej nawiązują.

Seria z Igorem Brudnym jest naprawdę bardzo dobra. Pomysł na książkę świetny, wciąga już od pierwszej strony a poziom akcji i napięcia utrzymany jest od początku do końca. Prosty język i rewelacyjny styl pisania sprawiają, że ciężko oderwać się od czytania. Książka pobudza wyobraźnie i porusza trudne tematy. Warto zacząć czytanie od pierwszej części bo są wątki, które do...

Sięgnęłam po drugi tom kryminału z serii z Igorem Brudnym i mój poziom zainteresowania i zaciekawienia nie spadł w porównaniu do pierwszego tomu. Od razu też zaczynam trzecią część i jestem szczęśliwa, że dzięki temu portalowi i przeczytaniu opinii znajomych udało mi się zacząć czytać tą serię. Fabuła i styl pisania niezwykle wciąga. Igor Brudny znów natrafia na echa przeszłości, po ostatnich akcjach wychodzi z emocjonalnej skorupy, widzimy więc gliniarza też w życiu prywatnym. Teraz uczestniczy w akcji schwytania bestii, a nam jeży się włos z trwogi jak się to skończy, tak, że pod koniec już nie spałam tylko czytałam, byleby doczytać do końca.

Sięgnęłam po drugi tom kryminału z serii z Igorem Brudnym i mój poziom zainteresowania i zaciekawienia nie spadł w porównaniu do pierwszego tomu. Od razu też zaczynam trzecią część i jestem szczęśliwa, że dzięki temu portalowi i przeczytaniu opinii znajomych udało mi się zacząć czytać tą serię. Fabuła i styl pisania niezwykle wciąga. Igor Brudny znów natrafia na echa...

Majstersztyk...groza ,strach. Cierpienie a jednak nie mozna przerwać choćby to groziło podkrążonymi oczami i niedospaniem...WARTO 😊😉😊

Majstersztyk...groza ,strach. Cierpienie a jednak nie mozna przerwać choćby to groziło podkrążonymi oczami i niedospaniem...WARTO 😊😉😊

Skończyłam ten tom w jakieś dwa-trzy dni i choć bawiłam się dobrze, to jednak nie tak bardzo jak przy pierwszym. Może dlatego, że wiedziałam z jakimi bestialskimi morderstwami będę się tu stykać (dlatego ocena o jedno oczko w dół). Chociaż określenie „bestialski“ bardziej pasuje tu do samego mordercy, z pewnością odbiegał od standardowego schematu, z jakim się stykamy w innych kryminalnych sprawach. Mimo to warto sięgnąć po ten tom. Niektóre wątki są powiązane z poprzednim, na przykład trudna przeszłość Brudnego. Dobrze wyczuł, że zabójstwa dokonywane na osobach kościoła nie są przypadkowe. Przy okazji odkrył jeszcze inne tajemnice, które Gwidona próbowała ukryć (mocne). Mocne również było rozwiązanie sprawy i opis całej sprawy od jej początków. Ale i tak najlepsza w tym była prokurator Winnicka, nie komentuję zachowania tej baby.

Skończyłam ten tom w jakieś dwa-trzy dni i choć bawiłam się dobrze, to jednak nie tak bardzo jak przy pierwszym. Może dlatego, że wiedziałam z jakimi bestialskimi morderstwami będę się tu stykać (dlatego ocena o jedno oczko w dół). Chociaż określenie „bestialski“ bardziej pasuje tu do samego mordercy, z pewnością odbiegał od standardowego schematu, z jakim się stykamy w...

Tym razem sprawa jest brutalna, przerażająca, zaskakująca, ale też nieco nieprawdopodobna.
W lesie niedaleko Zielonej Góry dokonano makabrycznego odkrycia, znaleziono ludzką rękę, która wydaje się być odgryziona przez człowieka. Wkrótce dochodzi do kolejnego odkrycia, tym razem są to zwłoki kobiety. To co z początku wydawało się je łączyć w efekcie tylko komplikuje całą sprawę.
Brudny znów będzie musiał zmierzyć się z mroczną przeszłością.

Szczerze przyznam, że mam mieszane uczucia, podobnie było z pierwszą częścią.
Niby czyta się świetnie, niby wszystko się zgadza, ale coś mi tam przeszkadzało.
Fajnie, że chociaż obie części są powiązane, to jednak sprawy kompletnie inne, mam na myśli rodzaj przestępstwa i wszystko co się z tym wiąże. Dochodzenie prowadzone jest pomimo trudności dość zgrabnie, no a Brudny niezmiennie ten sam.
Oczywiście sięgnę po kolejną część, chcąc przeczytać najnowszą muszę przejść przez wszystkie kolejne.

"O ile słowo ,,wilkołak" oscylowało gdzieś na granicy fantazji, groteski i niespecjalnie udanego dowcipu, o tyle ,,kanibal" brzmiało dużo bardziej dosadnie."

Dajcie znać jak wam podobają się takie wątki w kryminale.
Nie żałuję czasu z książką, polecam ją waszej uwadze.

Tym razem sprawa jest brutalna, przerażająca, zaskakująca, ale też nieco nieprawdopodobna.
W lesie niedaleko Zielonej Góry dokonano makabrycznego odkrycia, znaleziono ludzką rękę, która wydaje się być odgryziona przez człowieka. Wkrótce dochodzi do kolejnego odkrycia, tym razem są to zwłoki kobiety. To co z początku wydawało się je łączyć w efekcie tylko komplikuje całą...

W szeroko pojętych internetach kilkakrotnie trafiłam na informację, że „Sfora” jest słabszą/najsłabszą częścią cyklu… nie powiedziałabym… Owszem, wątek wilkołactwa można uznać za nieco bajkowy, ale już gdyby trochę wgłębić się w zagadnienie niezwykle rzadko występującego u ludzi zespołu Ambras, to nie bardzo jest się czego przyczepić. Autor po prostu, korzystając z przysługującej mu licentia poetica, ubrał hipertrichozę w makabryczną opowieść, którą oczywiście połączył z życiorysem Igora Brudnego.

„Sfora” jest krwista, brutalna, mroczna i gęsta od tragizmu postaci. Tak naprawdę to historie poszczególnych bohaterów w powiązaniu z pełną przemocy i tyranii działalnością sierocińca hieronimek są najbardziej przytłaczające. Mimo że wielu bohaterów to postaci skrajnie negatywne, to jednak w połączeniu ze zbudowanymi wokół nich historiami, nie sposób nie okazać im choćby odrobiny współczucia.

Co mnie cieszy, to kontynuacja wątku Igora i Filipa – brakowało mi w „Piętnie” wyjaśnienia co do ich dalszej relacji, a która realizowana w „Sforze” niewątpliwie bardzo ociepla szorstki wizerunek Brudnego. Dla mnie również bardzo sympatyczna jest postać Romualda Czarneckiego – dżentelmena w każdym calu, mężczyzny z zasadami, wyważonego w słowach i działaniach, a jednocześnie empatycznego, roztaczającego wokół siebie aurę pełnego szacunku i charyzmy. Ech, takiego szefa chciałabym mieć…

I jak mantrę powtórzę: niejaka pani Szczypenko musi odejść… choć przyznam, że autorowi udało się niezwykle dobrze wykreować tę postać, która idealnie zgrywa pokrzywdzoną przez los cierpiętnicę, a swoją wartość i "przywiązanie" do właściciela okazuje częstą gotowością do igraszek, i zasadniczo, gdyby się tak dokonać głębszej analizy tej bohaterki, to właściwie wszystkie jej obecności w fabule (nieliczne, dodam),można zaliczyć do okołoseksualnych: albo to robi, albo do tego namawia, albo do tego dąży, albo o tym myśli… Wygląda, jakby prócz tych walorów nie miała do zaoferowania nic więcej … Czy to naprawdę jedyna metoda, żeby zatrzymać Brudnego przy sobie??? Oby nie, o czym mam nadzieję przekonać się w „Cherubie”, któryż to właśnie napoczęłam…

W szeroko pojętych internetach kilkakrotnie trafiłam na informację, że „Sfora” jest słabszą/najsłabszą częścią cyklu… nie powiedziałabym… Owszem, wątek wilkołactwa można uznać za nieco bajkowy, ale już gdyby trochę wgłębić się w zagadnienie niezwykle rzadko występującego u ludzi zespołu Ambras, to nie bardzo jest się czego przyczepić. Autor po prostu, korzystając z...

Piętno był rewelacyjny, ale Sfora jest już obłędnie dobrym kryminałem. myślę, że Thomas Harris z wypiekami na twarzy i pewną zazdrością mógłby chłonąć te dwa pierwsze tomy p. Piotrowskiego. pomysł i fabuła to jedno, ale coś co mnie osobiście urzeka to wielopłaszczyznowe dochodzenie i opis działań całego zespołu, a nie pojedynczego bohatera jak to bywa w skandynawskich kryminałkach. no to pa, bo lecę po następny tom.

Piętno był rewelacyjny, ale Sfora jest już obłędnie dobrym kryminałem. myślę, że Thomas Harris z wypiekami na twarzy i pewną zazdrością mógłby chłonąć te dwa pierwsze tomy p. Piotrowskiego. pomysł i fabuła to jedno, ale coś co mnie osobiście urzeka to wielopłaszczyznowe dochodzenie i opis działań całego zespołu, a nie pojedynczego bohatera jak to bywa w skandynawskich...

Kryminał bardzo dobry, co to dużo pisać. Ciekawa i wciągająca fabuła. Komisarz Brudny jeszcze mi serca nie skradł, choć nie powiem zaimponował mi swoją lojalnością. Za to bardzo polubiłam inspektora Czarneckiego ☺️. Czy spotkam go w kolejnej części? Lecę to sprawdzić!

Kryminał bardzo dobry, co to dużo pisać. Ciekawa i wciągająca fabuła. Komisarz Brudny jeszcze mi serca nie skradł, choć nie powiem zaimponował mi swoją lojalnością. Za to bardzo polubiłam inspektora Czarneckiego ☺️. Czy spotkam go w kolejnej części? Lecę to sprawdzić!

Zgadza się tu wszystko – znakomite i wyraziste postacie bohaterów, wartka akcja, tajemnica, a także subtelny element romansu, który nie dominuje nad fabułą. Chociaż momentami książka była trochę straszna i brutalna, to sposób, w jaki to wszystko było napisane, wciaga bez żadnych oporów. Swietnie napisana i skonstruowana fabułyna, wciągające postacie i nieprzewidywalne zwroty akcji. Bardzo przyjemne doświadczenie czytelnicze.
Polecam cala serie!

Zgadza się tu wszystko – znakomite i wyraziste postacie bohaterów, wartka akcja, tajemnica, a także subtelny element romansu, który nie dominuje nad fabułą. Chociaż momentami książka była trochę straszna i brutalna, to sposób, w jaki to wszystko było napisane, wciaga bez żadnych oporów. Swietnie napisana i skonstruowana fabułyna, wciągające postacie i nieprzewidywalne...