Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kundera mnie niezmiennie drażni. Uważam, że pisze dobre książki, patrzy na świat z swoistą przenikliwością i ukazuje coś wartego zobaczenia. Ale jego filozofia, spojrzenie na życie, porażający pesymizm są dla mnie nieznośne. To jak tworzy swoich bohaterów jest na swój sposób odczłowieczające. Pozbawia rzeczy piękne całego ich piękna, pozostawia wyłącznie gorycz życia w najczystszej postaci. To ma w sobie rys głębokiego okrucieństwa.

Kundera mnie niezmiennie drażni. Uważam, że pisze dobre książki, patrzy na świat z swoistą przenikliwością i ukazuje coś wartego zobaczenia. Ale jego filozofia, spojrzenie na życie, porażający pesymizm są dla mnie nieznośne. To jak tworzy swoich bohaterów jest na swój sposób odczłowieczające. Pozbawia rzeczy piękne całego ich piękna, pozostawia wyłącznie gorycz życia w...

Musiałam zacząć studiować polonistykę, żeby wreszcie przeczytać Balladynę. I dobrze.

To jest naprawdę dzieło wybitne. Dowcipne, inteligentne, zajmujące, wciągające. W specyficzny sposób współgrające z prawidłami epoki – czasem się z nimi zgadzając, czasem potępiając, czasem wyśmiewając. Dowodzi niezwykłego talentu i niezwykłego umysłu. Nie zauważyłabym tego czytając te kilka lat temu. Rozumiem, dlaczego daje się to do czytania dzieciom. Naprawdę. Coś w końcu z klasyki znać wypada, a trudno o tekst przystępniejszy w romantycznym „kanonie”. Ale jednocześnie – no kurde trochę boli, jak się pomyśli o szkolnym „przerabianiu” lektur. Nie wiem, czy jakakolwiek książka zasługuje na takie tortury.

A „Balladynę” oczywiście polecam. Również tym wszystkim, którzy wolą Mickiewicza.

Musiałam zacząć studiować polonistykę, żeby wreszcie przeczytać Balladynę. I dobrze.

To jest naprawdę dzieło wybitne. Dowcipne, inteligentne, zajmujące, wciągające. W specyficzny sposób współgrające z prawidłami epoki – czasem się z nimi zgadzając, czasem potępiając, czasem wyśmiewając. Dowodzi niezwykłego talentu i niezwykłego umysłu. Nie zauważyłabym tego czytając te...

Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że ta książka mi się spodoba. I to aż tak spodoba. Nie gustuję w literaturze pięknej, choć może warto by było dać jej kolejną szansę. Po tej lekturze na pewno będę miała do tego sporą motywację.

Trudno mi ubrać w słowa refleksję, która powstała na podstawie tej lektury. „Małe życie” to utwór głęboko przejmujący i głęboko życiowy, do bólu rzeczywisty, choć gdyby postronnemu streścić fabułę trudno byłoby w to uwierzyć. Od dawna, jeżeli w ogóle kiedykolwiek, nie spotkałam się z tak dobrą kreacją bohaterów – byli różni, byli realni, obserwacja z boku ich życia była czymś do pewnego stopnia naprawdę niezwykłym. Opowieść o ich życiu to opowieść o życiu jako takim, tyle że na przykładach – o jego jednoczesnej zmienności i stałości, o nieprzewidywalności i przewidywalności, bólu i czarze, które są udziałem każdego z nas. Jak to się dzieje, że życie jest jednocześnie tak wspaniałe i tak bolesne? Jak przetrwać złe chwile, jak zachować w pamięci dobre? Co życie definiuje? Po co żyć? Takich pytań można się po tej lekturze spodziewać, choć wcale nie trzeba. To jest też po prostu historia, opowieść, fabuła i to wciągająca. Taka, która pozwala wtopić się w świat przedstawiony, radować się i płakać nad losem bohaterów. Napisana przyjemnym językiem, który pozwala na zupełnie swobodne prześlizgiwanie się przez słowa. Choć jestem przekonana, że w każdym przynajmniej średnio uważnym czytelniku wzbudzi ona jakieś przemyślenia. Może nie te które wspomniałam, ale jakieś na pewno.

Polecam.

Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że ta książka mi się spodoba. I to aż tak spodoba. Nie gustuję w literaturze pięknej, choć może warto by było dać jej kolejną szansę. Po tej lekturze na pewno będę miała do tego sporą motywację.

Trudno mi ubrać w słowa refleksję, która powstała na podstawie tej lektury. „Małe życie” to utwór głęboko przejmujący i głęboko życiowy, do bólu...