Wierni wrogowie

Samodzielna powieść ze świata Belorii, i moim zdaniem zdecydowanie najlepsza fabularnie.

Błagam tylko, niech ktoś ogarnie porządnie redakcję! Bo tam błąd goni błąd i się skupić na treści nie można :)

Samodzielna powieść ze świata Belorii, i moim zdaniem zdecydowanie najlepsza fabularnie.

Błagam tylko, niech ktoś ogarnie porządnie redakcję! Bo tam błąd goni błąd i się skupić na treści nie można :)

Pokaż mimo to

Wciągająca i przezabawna opowieść. Wartka akcja i ciekawi bohaterowie nie pozwalają się nudzić. Niezawodnie poprawia nastrój więc bardzo chętnie do niej wracam.

Wciągająca i przezabawna opowieść. Wartka akcja i ciekawi bohaterowie nie pozwalają się nudzić. Niezawodnie poprawia nastrój więc bardzo chętnie do niej wracam.

Pokaż mimo to

Z Gromyko zazwyczaj bywa tak: fabuła wymyślona mistrzowsko, bohaterowie sympatyczni, zabawni i inteligentni, język bogaty i używany z pasją oraz talentem. Niestety, do tych zalet dopisać trzeba kiepski styl objawiający się chaosem opowieści i niejasnością wątków. Nie jestem w stanie dojść do tego, czy to wina autorki, czy tłumacza.

Z Gromyko zazwyczaj bywa tak: fabuła wymyślona mistrzowsko, bohaterowie sympatyczni, zabawni i inteligentni, język bogaty i używany z pasją oraz talentem. Niestety, do tych zalet dopisać trzeba kiepski styl objawiający się chaosem opowieści i niejasnością wątków. Nie jestem w stanie dojść do tego, czy to wina autorki, czy tłumacza.

Pokaż mimo to

Książka dorównująca poziomem pierwszemu tomowi cyklu. Moim ulubionym bohaterem został oczywiście Weres - uwielbiam takich opanowanych facetów. Główna bohaterka chwilami mnie irytowała, jednak ogólnie dała się lubić. Bardzo zaskakujące było to, kto stał za "siłami zła". No i jak zawsze u Olgi Gromyko - dużo humoru, wartka akcja i bogactwo bajkowych stworzeń, takich jak driady, elfy, wilkołaki, trolle, krasnoludy i smok (tym razem bez wampirów niestety).

Książka dorównująca poziomem pierwszemu tomowi cyklu. Moim ulubionym bohaterem został oczywiście Weres - uwielbiam takich opanowanych facetów. Główna bohaterka chwilami mnie irytowała, jednak ogólnie dała się lubić. Bardzo zaskakujące było to, kto stał za "siłami zła". No i jak zawsze u Olgi Gromyko - dużo humoru, wartka akcja i bogactwo bajkowych stworzeń, takich jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tej książce nie znajdziemy wiedźmy Wolhny i jej przygód....jednak jest ona osadzona w tym samym świecie Belorii.
.....Wilkołak, smok i czarodziej.... W przeszłości wrogowie...los w pewnym momencie zmusił ich do partnerstwa .... i przyjaźni...
Książka jest dobra, trochę się jednak rozczarowałam brakiem kontynuacji losów bohaterów poprzednich części serii...

W tej książce nie znajdziemy wiedźmy Wolhny i jej przygód....jednak jest ona osadzona w tym samym świecie Belorii.
.....Wilkołak, smok i czarodziej.... W przeszłości wrogowie...los w pewnym momencie zmusił ich do partnerstwa .... i przyjaźni...
Książka jest dobra, trochę się jednak rozczarowałam brakiem kontynuacji losów bohaterów poprzednich części serii...

Pokaż mimo to

świata nie znałem i to była pierwsza książka. Dobrze się czyta.

świata nie znałem i to była pierwsza książka. Dobrze się czyta.

Pokaż mimo to

Fajne czytadło. Lepiej przetłumaczone od poprzednich części Kronik.

Fajne czytadło. Lepiej przetłumaczone od poprzednich części Kronik.

Pokaż mimo to

Od lat czekałam na reanimację w polskiej fantastyce radosnej twórczości swojej ulubionej pisarki, Olgi Gromyko… w końcu się doczekałam! Po wiedźmim cyklu opowiadającym o perypetiach Wolhy Rednej i jej nieprzyjaciół wydanym przez Fabrykę Słów nadszedł czas na Wiernych wrogów pod sztandarem Papierowego Księżyca. W kolejce już niecierpliwie wystukuje rytm Rok szczura. Widząca a w przygotowaniu są Szczurynki. Tyle dobrego naraz! Ale i to jeszcze nie wszystko, ponieważ ten sam Papierowy Księżyc postanowił zabawić się w nekromantę i porzucone dziecko Fabryki podnieść z martwych i wydać ponownie. Oczywiście mam na myśli Przekraczając granice oraz kontynuację, czyli Pierwszy dzień wiosny Oksany Pankiejewej. Nadarza się więc doskonała okazja, by poznać fantastykę zza naszej wschodniej granicy: a zapewniam, że na brak emocji nie będzie można narzekać!

Wierni wrogowie przenoszą czytelnika w znany z cyklu o Wolsze świat Belorii, jednak na wiele lat przed narodzinami rudej wiedźmy. Główną bohaterką powieści Gromyko mianowała Szelenę, specyficznie sympatyczną wilkołaczkę, która w akcie niezwykłej łaski (lub też zwykłej umowy handlowej: ja tobie życie, ty mi smoka) ratuje wiecznie głodnego czarownika Weresa. W pakiecie z magiem dostaje jego wyjątkowo uciążliwego ucznia Resta, a także rozpalającego skrajne uczucia smoka Mroka. Zresztą, kogo w tej książce nie ma? Są elfy, driady, krasnoludy, trolle, szhory… A przede wszystkim jest bezczelne poczucie humoru autorki! To ono napędza akcję, która dość opornie toczy się, zatacza aż w końcu wstaje, otrzepuje i z godnością wskazuje, jak to wszystkie wątki mają sens w fabule.

Powieść jest napisana barwnym, dowcipnym językiem, który stał się znakiem rozpoznawczym Olgi. Czasy heroiczne, śnieg trzeszczący pod kopytami kelpie, potwory wyskakujące znikąd… Wszystko to idealnie ze sobą współgra i roztacza plastyczną wizję świata. Czasami nawet aż za bardzo — momentami chciałam popędzić wierzchowca, bo monotonny, śnieżny krajobraz zaczynał mnie nużyć. Postacie tymczasem stanowią kalkę Rednej i Lena — bardziej dojrzałą i doświadczoną przez życie Szelenę kopie w zadek zaszczyt pod postacią nieco sarkastycznego, bezbronnego czarodzieja. Biedna wilkołaczka nawet nie zdaje sobie sprawy, że jeden ludzki odruch i pomoc wrogowi wpakuje ją w lawinę niefortunnych zdarzeń! Porównania są nieuniknione, zwłaszcza ze strony złaknionych beloriańskiej prozy czytelniczek. Na szczęście książka nie traci na wartości, nieprzewidywalne zwroty akcji i niestandardowe rozwiązania to przecież norma w fantastyce. Każdy z bohaterów posiada swój własny rys, dzięki czemu nawet brak talentów kulinarnych Resta i smok przypominający bardziej „psa na baby” wywołują uśmiech na twarzy.

Grafika okładkowa nie zwala z nóg, jednak konsekwentnie trzyma się wyznaczonego przez Papierowy Księżyc kursu. Wydawnictwo zdecydowanie plusuje u mnie za ilustracje dopasowane do treści książek. Autor grafiki musiał zapoznać się z fabułą przed rozpoczęciem pracy, co wcale nie jest takie oczywiste. Szelena na okładce nie jest rasową ślicznotką, jest po prostu… sobą. Choć zbytnia dosłowność (po co to wilcze alter-ego?) też bywa zabójcza. Strony zadrukowane zostały czytelnie, z przyjemnym dla oka elementem graficznym. Pojawiają się bardzo nieliczne literówki — we mnie uderzyły może dwie — które nie zaprzepaszczają pozytywnego odbioru całości.

Wierni wrogowie to przede wszystkim cięte riposty znaczone ostrym mieczem, nieco utarte w świeżym śniegu szlaki dla kompanów, którzy nigdy nie powinni stanowić drużyny oraz rechot gwarantowany przez charakterystyczne dla Olgi Gromyko poczucie humoru. Z przyjemnością śledziłam losy kudłatej wilkołaczki, która to niby od niechcenia towarzyszy swoim prywatnym wrogom. A może… nie, pomroki przecież nie mają przyjaciół. Choć leszy je tam wie!

Od lat czekałam na reanimację w polskiej fantastyce radosnej twórczości swojej ulubionej pisarki, Olgi Gromyko… w końcu się doczekałam! Po wiedźmim cyklu opowiadającym o perypetiach Wolhy Rednej i jej nieprzyjaciół wydanym przez Fabrykę Słów nadszedł czas na Wiernych wrogów pod sztandarem Papierowego Księżyca. W kolejce już niecierpliwie wystukuje rytm Rok szczura. Widząca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

no nie wiem :(

no nie wiem :(

Pokaż mimo to

"Wierni wrogowie" to powieść, z którą męczyłam się baaaardzo długo. Po drodze musiałam zrobić znaczną przerwę, bo dla mnie fabuła była po prostu nudna i zbyt chaotyczna. Bardzo często gubiłam się w wydarzeniach, niedopowiedzeniach czy "poetyckich" zwrotach akcji. Ilość postaci oraz przygód kompletnie niepotrzebna, bo główny wątek ginie w tym tornadzie zdarzeń. Na plus główna bohaterka i niedopowiedziany wątek romantyczny. Natomiast cała reszta była dla mnie dużym rozczarowaniem i wiem, że muszę sobie odsapnąć od Belorii w jakichś innych klimatach.

"Wierni wrogowie" to powieść, z którą męczyłam się baaaardzo długo. Po drodze musiałam zrobić znaczną przerwę, bo dla mnie fabuła była po prostu nudna i zbyt chaotyczna. Bardzo często gubiłam się w wydarzeniach, niedopowiedzeniach czy "poetyckich" zwrotach akcji. Ilość postaci oraz przygód kompletnie niepotrzebna, bo główny wątek ginie w tym tornadzie zdarzeń. Na plus...

więcej

mniej

Pokaż mimo to