Mistrz i Małgorzata

Cudowna, wspaniała książka. Czytałem jak zahipnotyzowany. Trochę odkładałem sięgnięcie po nią z półki ale cieszę się, że to w końcu zrobiłem. Ogrom motywów, świetne postacie i doskonale napisana.

Cudowna, wspaniała książka. Czytałem jak zahipnotyzowany. Trochę odkładałem sięgnięcie po nią z półki ale cieszę się, że to w końcu zrobiłem. Ogrom motywów, świetne postacie i doskonale napisana.

Miło było odświeżyć sobie klasykę rosyjskiej literatury.

"Mistrz i Małgorzata" to powieść, którą jako lekturę szkolną łyknęłam w 3 dni i była to najszybciej przeczytana przeze mnie lektura :)
Do dzisiaj pamiętam zaciekawienie i pewnego rodzaju ekscytację jaką wywołała we mnie książka.

Po prawie 15 latach postanowiłam ją sobie odświeżyć i przekonać się jakie wrażenie zrobi na mnie dziś. Szło mi długo i opornie - głównie z uwagi na brak czasu i odciągające mnie od czytania inne obowiązki.

Choć paradoksalnie - delektowanie się tą powieścią było dla mnie dużą przyjemnością. O dziwo to, co nieco nużyło mnie jako nastolatkę - dziś wywoływało większe zaciekawienie. Mianowicie: rozmowy Jeszui z Piłatem i zanurzanie się w czasach powieści stworzonej przez Mistrza.

Przygody Wolanda, Behemotha, Azazella i Korowiowa, a także losy Małgorzaty i innych bohaterów, którzy spotykają diabelską szajkę były dowcipnym (choć momentami naprawdę mrocznym) przerywnikiem w opowieści o Poncjuszu.

Myślę, że będę wracać do powieści Bułhakowa. To bardzo ciekawe doświadczenie przekonywać się, jak książka wpływa na nas po latach od poprzedniego przeczytania.

Czy polecam? Jak najbardziej!

Miło było odświeżyć sobie klasykę rosyjskiej literatury.

"Mistrz i Małgorzata" to powieść, którą jako lekturę szkolną łyknęłam w 3 dni i była to najszybciej przeczytana przeze mnie lektura :)
Do dzisiaj pamiętam zaciekawienie i pewnego rodzaju ekscytację jaką wywołała we mnie książka.

Po prawie 15 latach postanowiłam ją sobie odświeżyć i przekonać się jakie wrażenie...

Wybitne

Wybitne

Po prostu cudowna książka.
Bardzo długo zwlekałem, gdyż zdawało mi się, że będzie nieciekawa. Jak bardzo się myliłem…
Nie brałem tego pod uwagę, lecz to fantastyka w najlepszym wydaniu, bardzo humorystycznym. Nie wiem, czy tylko mi się wydaje, ale ja widziałem inspirację tym utworem, a przynajmniej jego częścią, w Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego.
Przesłuchałem ją jako słuchowisko Audioteki i w tamtym wykonaniu brzmi fantastycznie!
Bardzo długo jeszcze będę ją wspominał.
Wszystkim polecam z czystym sumieniem, proszę się nie kierować tytułem gdyż brzmi słabo a nie mówi nic o książce (nie jest to w żadnym wypadku romans!).

Po prostu cudowna książka.
Bardzo długo zwlekałem, gdyż zdawało mi się, że będzie nieciekawa. Jak bardzo się myliłem…
Nie brałem tego pod uwagę, lecz to fantastyka w najlepszym wydaniu, bardzo humorystycznym. Nie wiem, czy tylko mi się wydaje, ale ja widziałem inspirację tym utworem, a przynajmniej jego częścią, w Trylogii husyckiej Andrzeja Sapkowskiego.
Przesłuchałem ją...

Wszystko będzie jak być powinno, tak jest urządzony świat - I w to wierzę i tak będzie

Wszystko będzie jak być powinno, tak jest urządzony świat - I w to wierzę i tak będzie

Na pewno nie zapomnę tej historii do końca życia. Cieszę się, że nareszcie po nią sięgnęłam. Ciężko było przetrwać początek, ale od połowy wszystko zaczęło rozjaśniać i cieszę się, że nie odpuściłam. Warto po przeczytaniu zapoznać się z opracowaniami, żeby jeszcze lepiej odczuć te wydarzenia i co skąd się wzięło i co oznacza
Warta uwagi

Na pewno nie zapomnę tej historii do końca życia. Cieszę się, że nareszcie po nią sięgnęłam. Ciężko było przetrwać początek, ale od połowy wszystko zaczęło rozjaśniać i cieszę się, że nie odpuściłam. Warto po przeczytaniu zapoznać się z opracowaniami, żeby jeszcze lepiej odczuć te wydarzenia i co skąd się wzięło i co oznacza
Warta uwagi

wydaje mi się że jej nie zrozumiałam, ale mimo to była ciekawa, inna

wydaje mi się że jej nie zrozumiałam, ale mimo to była ciekawa, inna

Lektura wybitna, całkowicie wpadająca w mój gust dzięki czerpaniu z tradycji romantyzmu: przeciwstawieniu dwojga tytułowych bohaterów nieprzychylnemu światu, swobodzie czasu i przestrzeni, przywołaniu postaci diabła (samo motto powieści pochodzi z „Fausta”) tudzież sięganiu do zeświecczonego mitu biblijnego o skazaniu na męczeńską śmierć szerzącego miłosierdzie filozofa Jeszuę Ha-Nocri. Końcowe uwolnienie Piłata od poczucia winy przez Mistrza oraz wskazanie na nacisk ze strony żydowskiego arcykapłana Kajfasza zbiegają się tutaj z wizją przedstawioną w filmie „Pasja” Mela Gibsona. W moim odczuciu cała powieść obraca się wokół miłosierdzia. W scenie, w której widownia teatru Variétés każe kotu Behemotowi przymocować z powrotem urwaną głowę konferansjera Bengalskiego, Korowiow-Fagot wypowiada słowa: „Ludzie są tylko ludźmi... Prawda, są lekkomyślni... No, cóż... I miłosierdzie zapuka niekiedy do ich serc...”. Także Małgorzata po byciu gospodynią balu zbrodniarzy wszystkich epok u szatana (gdzie ciążył jej symboliczny medalion z czarnym pudlem) najpierw prosi o łaskę dla dzieciobójczyni, która udusiła niemowlę chusteczką, a dopiero potem o przywrócenie jej Mistrza. Postaci Mistrza i Małgorzaty wzorował Bułhakow na samym sobie, hamowanym przez cenzurę, tworzącym osiem wersji powieści i palącym jej brudnopis ("Rękopisy nie płoną") oraz na swojej bratniej duszy, trzeciej żonie, Helenie Siergiejewnej. Jak wskazuje Andrzej Drawicz we wstępie do wydania Biblioteki Narodowej, w dziele występuje „analogia indywidualnych systemów wartości i etyki chrześcijańskiej”, co można połączyć z ideą, iż dusza ludzka jest z natury chrześcijańska (łac. "anima naturaliter christiana"). Takie myślenie jest mi jako ateistce bliskie. To, że powieść jest tak wciągająca to zasługa wszechobecnego żartu, satyra z nienormalnej, wręcz diabelskiej zwyczajności stalinowskiej Rosji lat 30. XX w. Rzeczywistość jest tak zła, że aż diabeł zaczyna być ludzki i przynosi spokój. Diabeł z miłosierdziem, Małgorzata jako kobieta-obrończyni, Mistrz jako zmęczony ofiarą współczesny Jezus czy śmierć przynosząca szczęście – niczym niezakłócone życie w wieczystym domu dwojga zakochanych. To wszystko to bułhakowskie sprzeciwienie się tradycji literackiej. Magię tej powieści tworzą czary: krem przynoszący wieczne odmłodzenie i przemianę w wiedźmę, wieprz z teczką szybujący po niebie, teatralny sen prezesa spółdzielni mieszkaniowej Bosego o przesłuchaniach w sprawie posiadania obcej waluty czy użycie oczyszczającego żywiołu ognia do podpalenia luksusowego sklepu dla cudzoziemców i siedziby stowarzyszania literackiego Massolit, domu Gribojedowa przed wyjazdem diabła z Moskwy. Wszystkie te wydarzenia miały szansę się zadziać za sprawą diabolicznej świty eleganckiego Wolanda: mrocznego Azazella, kpiarskiego Korowiowa-Fagota, kota Behemota i czarownicy Helli. Pod względem fantasgmagoryczności świata przedstawionego Bułhakow przypomina docenianego przez siebie Mikołaja Gogola (muszę koniecznie przeczytać jego "Martwe dusze"). Wolność twórcza Bułhakowa była tutaj absolutna - zupełnie tak jak w romantyzmie i za to kocham tę książkę.

Lektura wybitna, całkowicie wpadająca w mój gust dzięki czerpaniu z tradycji romantyzmu: przeciwstawieniu dwojga tytułowych bohaterów nieprzychylnemu światu, swobodzie czasu i przestrzeni, przywołaniu postaci diabła (samo motto powieści pochodzi z „Fausta”) tudzież sięganiu do zeświecczonego mitu biblijnego o skazaniu na męczeńską śmierć szerzącego miłosierdzie filozofa...

Świetna książka. Przeczytałem jednym tchem.

Świetna książka. Przeczytałem jednym tchem.

Bardzo wierne odwzorowanie akcji, przyjemna lektura.

Bardzo wierne odwzorowanie akcji, przyjemna lektura.