Niedługa, ale pełna treści książka. Lejtmotiwem jest emigracja i tęsknota lub jej brak, za tym co się zostawiło. Pada wiele cennych myśli o tym jak różnie można odbierać swoja tożsamość , czym są tzw korzenie wspólnoty, w której się wrasta, ile emocji odczuwamy naprawdę a ile sobie narzucamy. Na tej bazie Kundera pokazuje nam dwójkę czeskich emigrantów, którzy po wielu latach odwiedzaja Pragę. Co się w nich i z nimi zadzieje na tej "starej " a przecież "nowej" dla nich ziemi ?

Niedługa, ale pełna treści książka. Lejtmotiwem jest emigracja i tęsknota lub jej brak, za tym co się zostawiło. Pada wiele cennych myśli o tym jak różnie można odbierać swoja tożsamość , czym są tzw korzenie wspólnoty, w której się wrasta, ile emocji odczuwamy naprawdę a ile sobie narzucamy. Na tej bazie Kundera pokazuje nam dwójkę czeskich emigrantów, którzy po wielu...

Przy odrobinie wyobraźni można wiele przemyśleń dotyczących emigracji oddzielić od komunistycznych realiów. Miałem tak m.in. z oceną rodaków do których przyjeżdża imigrant, a którzy są bardziej zainteresowani mówieniem co u nich i co w kraju, niż wysłuchaniem opowieści o życiu odwiedzającego poza granicami.

Wcześniej przeczytałem wszystko napisane przez Jerzego Pilcha, więc zauważyłem podobny typ gawędy, zwłaszcza kiedy przytaczano przemyślenia o Odyseuszu.

Przy odrobinie wyobraźni można wiele przemyśleń dotyczących emigracji oddzielić od komunistycznych realiów. Miałem tak m.in. z oceną rodaków do których przyjeżdża imigrant, a którzy są bardziej zainteresowani mówieniem co u nich i co w kraju, niż wysłuchaniem opowieści o życiu odwiedzającego poza granicami.

Wcześniej przeczytałem wszystko napisane przez Jerzego Pilcha,...

To moja pierwsza książka Milana Kundera, nieświadomie zaczęłam ją czytać w dniu, gdy autor zmarł. Z pewnością przeczytam jeszcze inne pozycje spod pióra Kundery, natomiast w tej nie zatraciłam się bez reszty. Pomimo tego jak była krótka, czytałam ją na raty. Nie wciągała mnie, dopiero ostatnie 20 stron zamieszało mi w głowie. Końcówka wręcz wybiła z rytmu. Praga miasto, jedno z moich ulubionych, to tam przeplata się powrót do ojczyzny, z tęsknota do życia w innym kraju, w jakim żyje się od lat.

To moja pierwsza książka Milana Kundera, nieświadomie zaczęłam ją czytać w dniu, gdy autor zmarł. Z pewnością przeczytam jeszcze inne pozycje spod pióra Kundery, natomiast w tej nie zatraciłam się bez reszty. Pomimo tego jak była krótka, czytałam ją na raty. Nie wciągała mnie, dopiero ostatnie 20 stron zamieszało mi w głowie. Końcówka wręcz wybiła z rytmu. Praga miasto,...

Anemiczny cień Nieznośnej lekkości bytu.Dla mnie nie ma w niej żadnej myśli przewodniej.Czytając ja odniosłem wrażenie.
że autor jest twórczo wypalony , ale nadal chce istnieć jako pisarz.

Anemiczny cień Nieznośnej lekkości bytu.Dla mnie nie ma w niej żadnej myśli przewodniej.Czytając ja odniosłem wrażenie.
że autor jest twórczo wypalony , ale nadal chce istnieć jako pisarz.

Rzecz o emigracji i powrotach. Zakorzenianiu i wykorzenieniu. Niezwykle aktualna na dzisiejsze czasy. Kundera nie zawiódł i jak zwykle czyta się go szybko i przyjemnie.

Rzecz o emigracji i powrotach. Zakorzenianiu i wykorzenieniu. Niezwykle aktualna na dzisiejsze czasy. Kundera nie zawiódł i jak zwykle czyta się go szybko i przyjemnie.

Opowieść o powrocie dwójki emigrantów do Pragi. Powrót ma tutaj wiele znaczeń - Kundera stawia tezę, że emigrant nie może oczekiwać, że przyjmie się go jak powracającego - wszyscy oczekują tej samej osoby, która kraj opuszczała, zatem dla nich w meta znaczeniu emigrant, chociaż obecny cieleśnie - nie istnieje. Nie posiada on swojej aktualnej wersji, a wartości, które nabywał za granicą nie mają dla nich żadnego znaczenia.
Koncepcja i wstawki filozoficzne bardzo mi odpowiadały, jednak to sposób narracji, płytkość przemyśleń w ich kulminacjach, całkowicie nie angażująca i prosta historia oraz bohaterowie, w których motywacje trudno uwierzyć (chociaż książka skupia się na nich w 100%) powodują, że czytało mi się Niewiedzę z bólem. A nie tak powinien wyglądać slow reading spod szyldu twórcy "Nieznośnej lekkości bytu". Nie sięgnę po pozostałe książki Kundery.

Opowieść o powrocie dwójki emigrantów do Pragi. Powrót ma tutaj wiele znaczeń - Kundera stawia tezę, że emigrant nie może oczekiwać, że przyjmie się go jak powracającego - wszyscy oczekują tej samej osoby, która kraj opuszczała, zatem dla nich w meta znaczeniu emigrant, chociaż obecny cieleśnie - nie istnieje. Nie posiada on swojej aktualnej wersji, a wartości, które...

„Niewiedza” to moje pierwsze spotkanie z prozą Milana Kundery, i jedyne co mogę powiedzieć, to to, że ani się z nią nie polubiłam, ani jej nie znienawidziłam. Kundera pisze porządnie, jego język, styl i filozofia są porządne i proste, tak jak cała ta książka.
W „Niewiedzy” autor bierze na tapet temat emigracji – uczucia samych emigrantów, ich relacje z innymi, czas, przemijanie, tęsknotę i pamięć jako takie. Swoich bohaterów traktuje bardzo przedmiotowo, są narzędziami w jego rękach, nośnikami jego myśli, trudno więc, żeby czytelnik mógł ich odbierać inaczej. W istocie nie poznajemy żadnego z bohaterów – dostajemy chaotyczne strzępki zdarzeń, którym zdają się przypisywać zbyt wielkie znaczenie w swoich głowach, jakby wszystko, co nas spotyka, miało nawet nie tylko drugie, ale też trzecie i czwarte dno, jakby wszystkie drobiazgi urastały do rangi zdarzeń życiowych. Dzieje się tak dlatego, że Kundera wszystko traktuje jak wyjście do przemyśleń i filozofowania. Jednak filozofia ta jest prosta, przemyślenia, mimo wszystko, nad wyraz, a nadaje to tej powieści jakiegoś nierealnego wymiaru, jakby na prostym, wątłym fundamencie postawiono ogromy pałac z wieżyczkami, zdobieniami i złotymi balustradami. Pałac, w którym czytelnik nie ma możliwości przeżywania, on w nim tylko istnieje i może oglądać, stać z boku.
Nie czytało mi się „Niewiedzy” źle, ale też nie jestem specjalnie zachwycona. Nie trafia do mnie ten prosty język, rozbijanie najdrobniejszego szczegółu na atomy myślowe, przesadne porównania. Jest to jednak specyficzny kawałek literatury, który nie każdemu przypadnie do gustu, choć z pewnością u wielu spotka się z uwielbieniem.

„Niewiedza” to moje pierwsze spotkanie z prozą Milana Kundery, i jedyne co mogę powiedzieć, to to, że ani się z nią nie polubiłam, ani jej nie znienawidziłam. Kundera pisze porządnie, jego język, styl i filozofia są porządne i proste, tak jak cała ta książka.
W „Niewiedzy” autor bierze na tapet temat emigracji – uczucia samych emigrantów, ich relacje z innymi, czas,...

Jeśli miałabym powiedzieć jaka książka wywierciła dziurę w moim sercu, której nie da się niczym załatać to obok „Nieznośnej lekkości bytu” byłaby to „Niewiedza”. Nie ma sensu opisywać historii, bo jest to lektura na jeden dłuższy wieczór. Polecam każdemu, kto ma wśród swoich bliskich emigrantów. I dla tych, którzy kochają Czechy oczami Kundery. I samego Kunderę. I książki, które sprawiają, że jednocześnie boli nas serce i chce nam się śmiać ze wzruszenia.

Jeśli miałabym powiedzieć jaka książka wywierciła dziurę w moim sercu, której nie da się niczym załatać to obok „Nieznośnej lekkości bytu” byłaby to „Niewiedza”. Nie ma sensu opisywać historii, bo jest to lektura na jeden dłuższy wieczór. Polecam każdemu, kto ma wśród swoich bliskich emigrantów. I dla tych, którzy kochają Czechy oczami Kundery. I samego Kunderę. I książki,...

Być może tęsknota za ojczyzną, miejscem, w którym wszystko przypomina beztroskie chwile dzieciństwa, polega na niewiedzy. Czasem najgorszy jest bowiem brak udziału, chocby biernego, w tym, co wydarza się tam, gdzie wzrastały nasze korzenie. Pytanie, czy powrót do domu warty jest cierpienia, na które wystawiony jest powracający.

Znakomita powieść. Zresztą jak wszystkie tego pana.

Być może tęsknota za ojczyzną, miejscem, w którym wszystko przypomina beztroskie chwile dzieciństwa, polega na niewiedzy. Czasem najgorszy jest bowiem brak udziału, chocby biernego, w tym, co wydarza się tam, gdzie wzrastały nasze korzenie. Pytanie, czy powrót do domu warty jest cierpienia, na które wystawiony jest powracający.

Znakomita powieść. Zresztą jak wszystkie tego...

"Przez dwadzieścia lat nieobecności Ulissesa mieszkańcy Itaki zachowali o nim dużo wspomnień, lecz nie odczuwali żadnej tęsknoty. A Ulisses tymczasem cierpiał na tęsknotę i niczego niemal nie pamiętał". Doskonała powieść powrotu. Emigranckiego powrotu, a w zasadzie odwiedzin na krótszą czy dłuższą chwilę w miejscach znanych lecz zapomnianych. Zaskoczenia, ale głównie rozczarowania i katharsis dostępne tylko tym, którzy wiedzą.

"Przez dwadzieścia lat nieobecności Ulissesa mieszkańcy Itaki zachowali o nim dużo wspomnień, lecz nie odczuwali żadnej tęsknoty. A Ulisses tymczasem cierpiał na tęsknotę i niczego niemal nie pamiętał". Doskonała powieść powrotu. Emigranckiego powrotu, a w zasadzie odwiedzin na krótszą czy dłuższą chwilę w miejscach znanych lecz zapomnianych. Zaskoczenia, ale głównie...