Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nietypowa jest chronologia: najpierw powstał scenariusz autorstwa Toma Schulmana, później książka, a dopiero potem film. Ciężko więc tą powieść, a raczej dłuższe opowiadanie, oceniać za fabułę, gdyż N. H. Kleinbaum jedynie przepisała cudzy scenariusz na książkę. Zastanawiam się jaka była przyczyna tego, że Kleinbaum została do tego zatrudniona. W przypadku Dołęgi-Mostowicza było tak, że najpierw napisał scenariusz filmowy do "Znachora", a gdy nikt nie był zainteresowany przerobił go na powieść. Gdy Kleinbaum przepisywała scenariusz na książkę to film był już raczej w produkcji. Zwykle tak jest, że książka nad filmem ma przewagę w postaci większej głębi historii, pogłębionych portretów bohaterów, tutaj tego nie ma. Dość szybko poszczególni bohaterowie zaczęli mi się zlewać w jedno dopiero pod koniec niektórzy zyskali jakąś charakterystyczną cechę. Neil chciał zostać aktorem, Knox zakochał się w Chris, Todd był wycofany, a Charles chciał by nazywano go Nuwanda. Szybkie tempo opowieści nie pozwala też się wczuć w jej klimat. Brakuje opisów budujących atmosferę. Bardzo szybko chłopcy podchwytują ten pomysł na Stowarzyszenie Umarłych Poetów, a zwykle jest tak, że młodych ludzi do pewnych idei trzeba przekonywać. Tymczasem tutaj wszystko dzieje się szybko, bezrefleksyjnie. Ocena jest więc nie tyle za samą historię co za styl i sposób przeniesienia scenariusza. Gdyby Kleinbaum była autorką historii to ocena byłaby wyższa. Jeśli ktoś chce poznać tą historię to tylko w formie filmu. Czytając książkę nie dostaniemy nic w zamian. Film natomiast ma przewagę nad powieścią w postaci sfery audiowizualnej czy świetnego Robina Williamsa w roli profesora Keatinga i Roberta Leonarda w roli Neila Perry'ego, który najbardziej zapada w pamięć spośród wszystkich członków stowarzyszenia. Jeśli "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" nadal jest na liście lektur to uczniowie zamiast czytać powinni obejrzeć film.