Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że w medycynie nic nie jest czarno białe, tak jak przedstawia to pan Zięba. Łyknę sobie to i owo i mi przejdzie. Fakt - trochę zgubiliśmy balans pomiędzy naturalnym wspomaganiem organizmu a leczeniem farmakologicznym, ale kompletnie zatracić się w zażywaniu różnych witamin to też nie do końca chyba mądre. Nie mam wykształcenia medycznego, ale myślę sobie, że jak coś się dzieje w naszym organizmie, jak podskoczy jeden wskaźnik, to za tym idzie szereg innych zmian. Ostatnio usłyszałam, że pewna pani leczyła się na jakieś dolegliwości pijąc na potęgę olej (chyba) lniany. I tak się tego oleju opiła, że zniszczyła sobie wątrobę... Tym, którzy tak się tu zachwycają radziłabym nieco krytyczniej i ostrożniej spojrzeć na zawartość książki i na jej autora.

Myślę, że w medycynie nic nie jest czarno białe, tak jak przedstawia to pan Zięba. Łyknę sobie to i owo i mi przejdzie. Fakt - trochę zgubiliśmy balans pomiędzy naturalnym wspomaganiem organizmu a leczeniem farmakologicznym, ale kompletnie zatracić się w zażywaniu różnych witamin to też nie do końca chyba mądre. Nie mam wykształcenia medycznego, ale myślę sobie, że jak coś...

Wydaje mi się, że książka jest bardzo dobra w swoim gatunku. Zasady savoir-vivre'u opisane w jasny i przystępny sposób - tekst rozmieszczony przejrzyście, no i bardzo ładne wydanie (ilustracje, ważne informacje na marginesach, krótkie wstępy przed każdym nowym rozdziałem, twarda oprawa). Czasem można się nawet uśmiechnąć czytając książkę... :)

Wydaje mi się, że książka jest bardzo dobra w swoim gatunku. Zasady savoir-vivre'u opisane w jasny i przystępny sposób - tekst rozmieszczony przejrzyście, no i bardzo ładne wydanie (ilustracje, ważne informacje na marginesach, krótkie wstępy przed każdym nowym rozdziałem, twarda oprawa). Czasem można się nawet uśmiechnąć czytając książkę... :)

Powieść pełna delikatnych, pajęczych słów, oplatających mój umysł. Pierwsza część przepiękna, humorystyczna - potem lekkie znużenie.

Powieść pełna delikatnych, pajęczych słów, oplatających mój umysł. Pierwsza część przepiękna, humorystyczna - potem lekkie znużenie.

Myślę, że gdyby ktoś chciał napisać powieść na wzór XIX-wiecznej nigdy nie odda w pełni charakteru i uroku tamtych czasów. Każde zdanie Gaskell w tej powieści jest majstersztykiem. Jak to możliwe, że w jednym sformułowaniu można oddać tyle emocji i tyle powiedzieć?
Najlepsze smaczki powieści jak dla mnie:
- przygniatające serce przemówienie Boucher'a o biedzie,
- wykrzyczane w duchu słowa Thornton'a kiedy Margaret wyjeżdżała z Milton, żeby "pozwolić jej odejść" (tu na prawdę rozedrze się serce każdego romantyka),
- i zasłonięte drobnymi dłońmi rumieniące się policzki Margaret (ach!:).

Myślę, że gdyby ktoś chciał napisać powieść na wzór XIX-wiecznej nigdy nie odda w pełni charakteru i uroku tamtych czasów. Każde zdanie Gaskell w tej powieści jest majstersztykiem. Jak to możliwe, że w jednym sformułowaniu można oddać tyle emocji i tyle powiedzieć?
Najlepsze smaczki powieści jak dla mnie:
- przygniatające serce przemówienie Boucher'a o biedzie,
-...

"Przedstawiano ją pod postacią odzianej na biało młodej dziewczyny lub starej kobiety o surowej bladej twarzy z rozpuszczonymi w nieładzie włosami. Południce bywały duszami zmarłych kobiety tuż przed lub w trakcie ślubu, bądź wkrótce po weselu. W rękach trzymały zazwyczaj drąg, ożóg lub sierp, którymi potem dręczyły swoje ofiary. Zazwyczaj towarzyszyła jej sfora siedmiu czarnych psów.

Jeśli w bezwietrzny dzień łany zbożna nagle zaczynały falować to było jasne, że południca jest tuż tuż. Szczególnie lubiła przebywać wśród łanów łubinu. Zabijała ona w pełnym słońcu, przeważnie dorosłych kosiarzy oraz pracujących oraczy. Nie było przeciw niej obrony – należało po prostu w okolicy południa unikać przebywania na polu a już szczególnie drzemki na polu. Śpiący był bowiem szczególnie pożądaną ofiarą. Południca nie lubiła cienia, więc dobrze było przesiedzieć południe w cieniu drzew – tam demon nie miał dostępu."

historiamniejznanaizapomniana.wordpress.com/2015/08/07/poludnica-letni-demon/

"Przedstawiano ją pod postacią odzianej na biało młodej dziewczyny lub starej kobiety o surowej bladej twarzy z rozpuszczonymi w nieładzie włosami. Południce bywały duszami zmarłych kobiety tuż przed lub w trakcie ślubu, bądź wkrótce po weselu. W rękach trzymały zazwyczaj drąg, ożóg lub sierp, którymi potem dręczyły swoje ofiary. Zazwyczaj towarzyszyła jej sfora siedmiu...

Gdybym miała się wrócić do dzieciństwa to między innymi właśnie dla takich książek.
Zaopatruję się w całą serię Mizielińskich tłumacząc, że to dla moich przyszłych dzieci, a tak na prawdę wiadomo... po prostu sama mam ochotę zajrzeć do tych wielkich kolorowych kartek!

Gdybym miała się wrócić do dzieciństwa to między innymi właśnie dla takich książek.
Zaopatruję się w całą serię Mizielińskich tłumacząc, że to dla moich przyszłych dzieci, a tak na prawdę wiadomo... po prostu sama mam ochotę zajrzeć do tych wielkich kolorowych kartek!