Sto lat samotności

bardzo cudaczna, mozolna i zarażająca przygnębiającym poczuciem samotności

bardzo cudaczna, mozolna i zarażająca przygnębiającym poczuciem samotności

Podchodziłam do tej książki na przestrzeni siedemnastu lat cztery razy. . Dziś wiem, że przeczytałam ją za późno .
To bardzo dobra literatura . To piękna książka dla czytelnika poszukującego . Jest niesamowita w swoim gatunku .
Wiem jednak, że już do niej nie wrócę .

Podchodziłam do tej książki na przestrzeni siedemnastu lat cztery razy. . Dziś wiem, że przeczytałam ją za późno .
To bardzo dobra literatura . To piękna książka dla czytelnika poszukującego . Jest niesamowita w swoim gatunku .
Wiem jednak, że już do niej nie wrócę .

"Sto lat samotności" Gabriela Garcíi Márqueza, opublikowana po raz pierwszy w 1967 roku, to monumentalne dzieło literatury latynoamerykańskiej, które stało się klasyką realizmu magicznego. Powieść, wyróżniająca się bogactwem języka i złożoną fabułą, jest epicką sagą rodziny Buendía, której losy splatają się z historią fikcyjnego miasta Macondo.
Akcja powieści rozgrywa się w niewielkiej wiosce Macondo, założonej przez José Arcadia Buendíę i jego żonę Ursulę Iguarán. Historia obejmuje siedem pokoleń rodziny Buendía, ukazując ich życie, miłości, tragedie, wzloty i upadki. Márquez przeplata elementy realistyczne z magicznymi, tworząc świat, w którym cudowne i nadprzyrodzone wydarzenia są codziennością.
Rodzina Buendía, naznaczona cyklem powtarzających się imion i losów, staje się symbolem ludzkiej egzystencji i dążeń. Bohaterowie, tacy jak Aureliano Buendía, Remedios Piękna, Amaranta czy José Arcadio, są pełni sprzeczności i namiętności, co nadaje powieści głęboko ludzkiego wymiaru.
Gabriel García Márquez w mistrzowski sposób posługuje się językiem, tworząc niezwykle plastyczne i sugestywne opisy. Jego proza jest bogata w metafory, symbolikę i poetyckie obrazy, które budują atmosferę tajemnicy i magii. Styl realizmu magicznego, w którym rzeczywistość miesza się z fantastyką, pozwala autorowi na swobodne eksplorowanie tematów takich jak czas, przeznaczenie, miłość, śmierć i samotność.
Jednym z głównych tematów "Stu lat samotności" jest nieuchronność ludzkiego losu i cykliczność historii. Márquez ukazuje, jak błędy i traumy przeszłości wpływają na kolejne pokolenia, tworząc zamknięty krąg, z którego trudno się wyrwać. Motyw samotności, przewijający się przez całą powieść, podkreśla egzystencjalne zagubienie bohaterów w świecie pełnym cudów i tragedii.
Postacie w "Stu latach samotności" są bogato zarysowane i pełne życia. José Arcadio Buendía, założyciel Macondo, jest postacią tragiczną, która mimo swoich ambicji i wynalazków kończy w szaleństwie. Ursula Iguarán, matriarchini rodu, to symbol wytrwałości i siły, która przez dziesięciolecia stara się utrzymać rodzinę razem. Aureliano Buendía, jeden z najbardziej pamiętnych bohaterów, przeżywa zarówno chwałę, jak i klęskę, pozostawiając po sobie dziedzictwo wojny i samotności.
"Sto lat samotności" to nie tylko literackie arcydzieło, ale również ważne dzieło kulturowe, które wywarło ogromny wpływ na literaturę światową. Powieść przyczyniła się do rozkwitu literatury latynoamerykańskiej i była kluczowym tekstem w nurcie realizmu magicznego. Gabriel García Márquez, za swoje osiągnięcia literackie, otrzymał w 1982 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, co umocniło jego pozycję jako jednego z najważniejszych pisarzy XX wieku.
"Sto lat samotności" to powieść, która zachwyca i porusza swoją złożonością, głębią i pięknem języka. To dzieło, które wymaga od czytelnika uwagi i zaangażowania, ale w zamian oferuje niezapomniane doświadczenie literackie. Dla miłośników literatury, "Sto lat samotności" jest pozycją absolutnie obowiązkową, która na zawsze pozostanie w pamięci jako jedno z największych osiągnięć literackich.

"Sto lat samotności" Gabriela Garcíi Márqueza, opublikowana po raz pierwszy w 1967 roku, to monumentalne dzieło literatury latynoamerykańskiej, które stało się klasyką realizmu magicznego. Powieść, wyróżniająca się bogactwem języka i złożoną fabułą, jest epicką sagą rodziny Buendía, której losy splatają się z historią fikcyjnego miasta Macondo.
Akcja powieści rozgrywa się w...

Kompletnie niespodziewana i nietuzinkowa narracja dla mnie, jak opowieść życia kilku pokoleń przy ognisku. Wymaga skupienia (generalnie wymagająca),ale jednocześnie wciągającą i na koniec pozostawia autentyczne przeświadczenie, że było to coś zahaczającego o bardzo dobrą literaturę. Możliwe, że z czasem jej wartość będzie rosła a chęć ponownego przeczytania stanie się nie do zniesienia.

Kompletnie niespodziewana i nietuzinkowa narracja dla mnie, jak opowieść życia kilku pokoleń przy ognisku. Wymaga skupienia (generalnie wymagająca),ale jednocześnie wciągającą i na koniec pozostawia autentyczne przeświadczenie, że było to coś zahaczającego o bardzo dobrą literaturę. Możliwe, że z czasem jej wartość będzie rosła a chęć ponownego przeczytania stanie się...

Barokowa magia w wydaniu tak dla nas egzotycznym, że aż strach. Rozumiem, że ta powieść ze względu na bulgoczący tłum wątków może kogoś zmęczyć. Ale tak to jest, kiedy próbuje się coś czytać jak kryminał ze stacji benzynowej. "Sto lat samotności" należy wchłaniać. Bez pośpiechu, na spokojnie, nie licząc stron do końca. Ja tak właśnie podeszłam do tej książki już drugi raz i niech mnie kule biją, co za literatura!

Barokowa magia w wydaniu tak dla nas egzotycznym, że aż strach. Rozumiem, że ta powieść ze względu na bulgoczący tłum wątków może kogoś zmęczyć. Ale tak to jest, kiedy próbuje się coś czytać jak kryminał ze stacji benzynowej. "Sto lat samotności" należy wchłaniać. Bez pośpiechu, na spokojnie, nie licząc stron do końca. Ja tak właśnie podeszłam do tej książki już drugi raz i...

Pomieszanie z poplątaniem! Ale przecież o to właśnie chodzi :)

Pomieszanie z poplątaniem! Ale przecież o to właśnie chodzi :)

Długo się zabierałam za przeczytanie tej książki bo ani opis ani jej sposób napisania (ciąg tekstu, pozbawiony dialogów) nijak nie pozwalał mi myśleć, że będzie to dla mnie ciekawa pozycja. A jednak, było to ogromnie pozytywne zaskoczenie. Nie wiem czy sprawiły to niezwykłe charaktery rodziny Buendia, czy też zawarte w ich historii niespodziewane pierwiastki magiczne. W każdym razie przez te powieść się dosłownie płynie, a sposób jej napisania nie pozwala się oderwać od kolejnych losów następujących po sobie Jose Arcadiów i Aurelianów, narodzonych w rodzinie Buendia. Poza całym ciągiem potomków tego rodu, równie ciekawa jest historia powstania i upadku ich rodzinnego miasteczka Macondo a także pozostałych jego mieszkańców. Czytając po prostu czuć ciągle zachodzące zmiany oraz upływ czasu i jego działanie na ludzi, na nastroje społeczne i obyczaje, czy chociażby nawet i budynki, w tym dom rodziny. Po zakończeniu ma się wrażenie jakby w przyspieszonym tempie przeżyło się te sto lat z wszystkimi opisanymi bohaterami. Czuje się ich troski, nieszczęścia, lęki a przede wszystkim ich wspólne życie, które tak naprawdę dla niemal każdego toczy się we własnym zamkniętym świecie, z obojętnością na innych, lub nieumiejętnością porozumienia. Stąd właśnie tytułowa samotność i poczucie definitywnego końca po ponad stu latach walki o przetrwanie rodu Buendiów.

Długo się zabierałam za przeczytanie tej książki bo ani opis ani jej sposób napisania (ciąg tekstu, pozbawiony dialogów) nijak nie pozwalał mi myśleć, że będzie to dla mnie ciekawa pozycja. A jednak, było to ogromnie pozytywne zaskoczenie. Nie wiem czy sprawiły to niezwykłe charaktery rodziny Buendia, czy też zawarte w ich historii niespodziewane pierwiastki magiczne. W...

Bałam się tej książki. Bałam się, że Márquez w dłuższym wydaniu mi się nie spodoba. Całe szczęście tak się nie stało. "Sto lat samotności" to niesamowita opowieść o życiu. Tak po prostu. Występują tu jednak elementy nadprzyrodzone, niezrozumiałe, wręcz fantastyczne, co dodaje smaczku całości. Nadawanie dzieciom tych samych imion trochę mieszało w głowie, ale rozumiem to w ten sposób, że Autor chciał pokazać, że tak na prawdę nic się nie zmienia, następują inne pokolenia, ale przywary, nałogi, charaktery zostają ciągle takie same. Nie da się uciec od rodziny i więzów krwi. Świetna książka. Obstawiam, że jeszcze choć raz w życiu, za jakieś kilkanaście lat do niej wrócę.

Bałam się tej książki. Bałam się, że Márquez w dłuższym wydaniu mi się nie spodoba. Całe szczęście tak się nie stało. "Sto lat samotności" to niesamowita opowieść o życiu. Tak po prostu. Występują tu jednak elementy nadprzyrodzone, niezrozumiałe, wręcz fantastyczne, co dodaje smaczku całości. Nadawanie dzieciom tych samych imion trochę mieszało w głowie, ale rozumiem to w...

Pomimo kolejnego podejścia nie dałam rady przebrnąć nawet przez połowę książki. Okropnie ciężko się czyta, masa bohaterów, nie idzie zorientować się o kim jest aktualnie mowa. Akcja zmienia się z linijkę na linijkę, chaos w akcji, brak ładu i składu. Może za kolejnym podejściem kiedyś się uda...

Pomimo kolejnego podejścia nie dałam rady przebrnąć nawet przez połowę książki. Okropnie ciężko się czyta, masa bohaterów, nie idzie zorientować się o kim jest aktualnie mowa. Akcja zmienia się z linijkę na linijkę, chaos w akcji, brak ładu i składu. Może za kolejnym podejściem kiedyś się uda...

To książka jest sztandarowym przykładem realizmu magicznego. Dzięki niej odkryłam, o co chodzi w tworzeniu i czytaniu fikcji - zawierającej tak wiele życiowych prawd. Powieść przypomina babcine opowieści. Są w niej pokrętne, rodzinne genealogie i każde pokolenie ma swoje absurdy. Możemy je traktować mniej lub bardziej poważnie. Opisy codzienności przeplatają się z fantastycznymi zdarzeniami, których czytelnik się nie spodziewa i które zachęcają do myślenia.

To książka jest sztandarowym przykładem realizmu magicznego. Dzięki niej odkryłam, o co chodzi w tworzeniu i czytaniu fikcji - zawierającej tak wiele życiowych prawd. Powieść przypomina babcine opowieści. Są w niej pokrętne, rodzinne genealogie i każde pokolenie ma swoje absurdy. Możemy je traktować mniej lub bardziej poważnie. Opisy codzienności przeplatają się z...