Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jednej strony jestem pod wrażeniem, z drugiej dalej siedzę przybita. Zacznę od początku. Po tej książce nie spodziewałam się za wiele. Nie interesują mnie specjalnie zagadnienia historyczne, myślałam więc, że będą to kolejne smuty pokroju podręcznika - przynajmniej tyle dało się wywnioskować po opisie z tyłu. Człowiek odkrywa siebie, książka nakłania do refleksji i pokazuje, że możemy stać się kimś, kim nie chcielibyśmy być. A mówię tu o głównej bohaterce. Helena z wiekiem staje się taka sama jak jej matka - ignoruje własne dziecko, staje się oschła. Czy to kwestia genów? Czy może tego, że całe życie dziewczyna miała pod górkę? Na pewno zyskała samodzielność. Straciła natomiast uczucia. Ale czy było warto? Na pewno Helena jest osobą, w której każdy może znaleźć jakiś element siebie. Podczas czytania utożsamiałam się z nią, pierwszy raz przeżywałam wszystkie wydarzenia razem z bohaterką. Zwłaszcza śmierć Carla (jak można było go uśmiercić????). Po sprawdzeniu recenzji innych osób, jeszcze nie byłam świadoma tego, że "smutna książka" faktycznie może być tak dobijająca. Tak czy inaczej, warto przeczytać. Może kiedyś do niej wrócę.