Słowik

Jest to kawał solidnej powieści obyczajowej osadzonej w czasach wojennych. I to właściwie tyle potrafię o tej książce napisać być może dlatego, że podobnych powieści czytałam wiele. Nadal też uważam, że "Wielka samotność" jest najlepszą książką Kristin Hannah i stoi o półkę wyżej niż pozostałe książki tej autorki, w tym "Słowik".

Jest to kawał solidnej powieści obyczajowej osadzonej w czasach wojennych. I to właściwie tyle potrafię o tej książce napisać być może dlatego, że podobnych powieści czytałam wiele. Nadal też uważam, że "Wielka samotność" jest najlepszą książką Kristin Hannah i stoi o półkę wyżej niż pozostałe książki tej autorki, w tym "Słowik".

Nie jestem w stanie obiektywnie ocenić tej książki. Jako, że dosłownie połykam wszelkie książki z faktami historycznymi w tle (szczególnie te z okresu II Wojny Światowej i głównie z polskimi wątkami w tle) nie byłam w stanie spojrzeć na tą historię trzeźwo. Historia piękna, o sile kobiet i złożoności charakterów ludzkich, delikatny romans w tle podsyca całą historię. Książka bardzo dobra, ale czynnik francuski sprawił, że niesamowicie ciężko mi się ją czytało :)

Nie jestem w stanie obiektywnie ocenić tej książki. Jako, że dosłownie połykam wszelkie książki z faktami historycznymi w tle (szczególnie te z okresu II Wojny Światowej i głównie z polskimi wątkami w tle) nie byłam w stanie spojrzeć na tą historię trzeźwo. Historia piękna, o sile kobiet i złożoności charakterów ludzkich, delikatny romans w tle podsyca całą historię....

Piekna opowieść, pełna wzruszeń. Polecam

Piekna opowieść, pełna wzruszeń. Polecam

Z racji tego, że bardzo lubię książki z II wojną światową w tle, postanowiłam przeczytać “Słowik” Kristin Hannah. Moje wrażenia? Nie jest zła, ale też nie powala.

Potwornie irytowały mnie dwie główne bohaterki, siostry, różniące się od siebie jak ogień I woda. Obie jako dzieci straciły matkę, która umarła wskutek choroby. Ojciec nie zamierzał zajmować się córkami i wynajął do opieki nad nimi pozbawioną jakichkolwiek ciepłych uczuć niańkę. Starsza z sióstr, Vianne w wieku szesnastu lat zaszła w ciążę i wyszła za mąż, ale dziecko straciła. Jednak uwolniła się spod kurateli ojca. Nie chciała się zajmować młodszą siostrą, krnąbrną i nieposłuszną Isabelle, która tułała się po internatach I wyrzucano ją ze wszystkich szkół za niesubordynację. Mijają lata...

Mąż Vianne idzie na wojnę, a ona zostaje sama w domu z małą córeczką, którą stara się chronić za wszelką cenę. Do jej domu zostaje dokwaterowany niemiecki żołnierz. Ale również przybywa do niej na jakiś czas młodsza siostra. Jak poukładają się wzajemne relacje między nimi?

Drażniła i irytowała mnie bierność Vianne na pewne sprawy jakie się wokół niej działy, a związane z wojną. Rozumiem, że chciała chronić siebie I córkę, ale jej postawa kompletnie mi się nie podobała. Na szczęście z czasem zreflektowała się i uratowała wiele ludzkich istnień.

Z kolei Isabelle przez jakiś czas pomieszkiwała u siostry, jednak nie mogła znieść obecności niemieckiego żołnierza w ich domu. Zaangażowała się w działalność ruchu oporu, moim zdaniem zbyt często ryzykując zupełnie bezmyślnie i brawurowo własne życie i narażając na poważne konsekwencje rodzinę, między innymi siostrę i siostrzenicę oraz ojca, który mieszkał w Paryżu i do którego się przeprowadziła, aby tam kontynuować swoją konspiracyjną działalność. Odbierałam ją jako osobę impulsywną, często działającą pochopnie, bez przemyślenia ewentualnych konsekwencji swoich poczynań. Miała bardzo ciężkie dzieciństwo, wszyscy w rodzinie traktowali ją jak zbędny mebel, ale to nie usprawiedliwia tak drastycznie ryzykownych działań podczas pracy w ruchu oporu. Pomogła wielu ludziom ocalić życie, ale jakim kosztem?

Charaktery sióstr na początku były w czarno – białe, a ich charakterystyka zbyt przerysowana i jednostronna. Potem ich zachowanie ewaluowało, zaczęły się zmieniać, ale takie poprowadzenie głównych postaci nie do końca do mnie przemówiło. A co najgorsze, obie budziły ( z różnych powodów) moją niechęć. Powinno im się współczuć, bo nie miały łatwego życia, ratowały ludzi, ale bywały tak irytujące, że ciężko mi było wykrzesać z siebie jakieś pozytywne emocje w stosunku do nich. Dopiero w końcówce inaczej na nie spojrzałam i doceniłam to, jak wiele dobrego zrobiły dla innych. Finał owszem wzruszający, ale również mocno ckliwy i melodramatyczny. Jeżeli chodzi opisanie historii z wojną w tle, to uważam, że jest wiele autorek, które robią to o wiele lepiej.

Z racji tego, że bardzo lubię książki z II wojną światową w tle, postanowiłam przeczytać “Słowik” Kristin Hannah. Moje wrażenia? Nie jest zła, ale też nie powala.

Potwornie irytowały mnie dwie główne bohaterki, siostry, różniące się od siebie jak ogień I woda. Obie jako dzieci straciły matkę, która umarła wskutek choroby. Ojciec nie zamierzał zajmować się córkami i...

Chociaż kompletnie nie odnajduję się w literaturze historycznej, książka mnie wzruszyła.

Chociaż kompletnie nie odnajduję się w literaturze historycznej, książka mnie wzruszyła.

Ocena wysoka, bo traktuję "Słowika" jako obyczajówkę napisaną w dobrym stylu, a autorka ma naprawdę przyjemnie lekkie pióro. Gdybym miała tę książkę ocenić jako aspirującą do bycia powieścią historyczną, wypadłaby dużo słabiej.
Autorka jednak skupia się na opisywaniu relacji międzyludzkich, trudnych wyborach bohaterów. Z wielką ostrożnością i empatią stara się nakreślić czytelnikowi dylematy ludzi żyjących w rzeczywistości wojennej. I sądzę, że Kristin Hannah udało się zrobić to z dużym wyczuciem. Bez ocen, moralizowania i przesadnego patosu pokazała istotę osobistych walk i bohaterstwa zwykłych ludzi żyjących czasach II wojny światowej.
Od strony historycznej moim zdaniem jest to mało ambitna lektura, od strony literackiej- przyjemna.

Ocena wysoka, bo traktuję "Słowika" jako obyczajówkę napisaną w dobrym stylu, a autorka ma naprawdę przyjemnie lekkie pióro. Gdybym miała tę książkę ocenić jako aspirującą do bycia powieścią historyczną, wypadłaby dużo słabiej.
Autorka jednak skupia się na opisywaniu relacji międzyludzkich, trudnych wyborach bohaterów. Z wielką ostrożnością i empatią stara się nakreślić...

Daję dziesiątkę, bo ta książka mnie naprawdę poruszyła, a przyznam, że ostatnio nie dzieje się to często.

Daję dziesiątkę, bo ta książka mnie naprawdę poruszyła, a przyznam, że ostatnio nie dzieje się to często.

To jedna z piękniej napisanych książek, jake przeczytałam! Dobrze prowadzona narracja, inspirująca historia i portret dwóch silnych i odważnych, choć skrajnie różnych kobiet, które próbują przetrwać w czasie wojny i okupacji niemieckiej, każda na swój sposób.

Chyba wszystko mi się podobało. Nie nudziłam się nawet przez jedną stronę, mimo że książka ma ich kilkaset.

To jedna z piękniej napisanych książek, jake przeczytałam! Dobrze prowadzona narracja, inspirująca historia i portret dwóch silnych i odważnych, choć skrajnie różnych kobiet, które próbują przetrwać w czasie wojny i okupacji niemieckiej, każda na swój sposób.

Chyba wszystko mi się podobało. Nie nudziłam się nawet przez jedną stronę, mimo że książka ma ich kilkaset.

Historia dwu sióstr na tle II wojny światowej we Francji ukazuje siłę i słabość kobiecej natury. Pełen emocji przekaz pozwala uwierzyć, że w życiu wszystko ma swój cel, jest potrzebne, nawet jeśli wymaga poświęceń. Książka chwyta za serce.

Historia dwu sióstr na tle II wojny światowej we Francji ukazuje siłę i słabość kobiecej natury. Pełen emocji przekaz pozwala uwierzyć, że w życiu wszystko ma swój cel, jest potrzebne, nawet jeśli wymaga poświęceń. Książka chwyta za serce.

Dobra, ale nie wybitna. Historia jest ciekawa, jednak inspiracja postacią Andree de Jongh raczej luźna. No i wojna to też raczej tło tej książki. Mało było o ruchu oporu, który jest mi dość obcym tematem. Niestety nie dowiedziałam się nic nowego. Wszystko co ciekawe zostało potraktowane pobieżnie, a łzawe dialogi z kolei rozłożone na czynniki pierwsze. Chciałam więcej wojny, a mniej melodramatu. Dostałam zwykłą obyczajówkę z wojną na drugim planie.
Można przeczytać, ale nie zostanie mi na długo w pamięci. Literacko też nie są to najwyższe loty, proste pióro. Dobrze że lekkie, bo dzięki temu fajnie się czytało. Dla rozrywki na plaży sprawdzi się idealnie, ale z pewnością nie jest to źródło wiedzy o wojnie.

Dobra, ale nie wybitna. Historia jest ciekawa, jednak inspiracja postacią Andree de Jongh raczej luźna. No i wojna to też raczej tło tej książki. Mało było o ruchu oporu, który jest mi dość obcym tematem. Niestety nie dowiedziałam się nic nowego. Wszystko co ciekawe zostało potraktowane pobieżnie, a łzawe dialogi z kolei rozłożone na czynniki pierwsze. Chciałam więcej...