Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piłka nożna, to najpopularniejszy sport zespołowy świata. Dość powiedzieć, że FIFA po ostatnim mundialu ogłosiła, iż ponad połowa populacji ludzkiej choć przez chwilę oglądało mecze ostatniego turnieju o Puchar Globu. Można w ciemno założyć, że Ronaldo i Messi to jedni z najbardziej znanych ludzi na świecie. Ich sława obiega świat wraz z reklamowanymi chrupkami i napojami. Ot, to właśnie globalizacja! Dziś zawodowy futbol, na najwyzszym poziomie, to swoista korporacja, a piłkarze są świetnie płatnymi najemnikami - grają tam, gdzie dostaną lepszy kontrakt, a nie dla wzniosłych idei.
Zbigniew Rokita opowiada w tej książce o trochę innej piłce nożnej. Jego piłka jest romantyczna. Potrafi w krótkim czasie poruszyć tlumy angielskich i mężczyzn zainteresowanych nową grą. W Rosji poznajemy Mikołaja Starostina, człowieka który był prześladowany przez Berię, za to że odnosi sukcesy. Natomiast w Abchazji ludzie są dumni ze swoich pilkarzy, bo wygrali w meczu. W końcu jakiś powód do dumy w tym zapomnianym przez cały świat miejscu. Takich ciekawych wątków jest jeszcze conajmniej kilkanaście w tej książce.
Celem autora nie jest zrelacjonowanie tych przeszłych wydarzeń, a pokazanie roli jaką sport odgrywał w społeczeństwie i jak potrafił odbić swoje piętno na historii świata.

Piłka nożna, to najpopularniejszy sport zespołowy świata. Dość powiedzieć, że FIFA po ostatnim mundialu ogłosiła, iż ponad połowa populacji ludzkiej choć przez chwilę oglądało mecze ostatniego turnieju o Puchar Globu. Można w ciemno założyć, że Ronaldo i Messi to jedni z najbardziej znanych ludzi na świecie. Ich sława obiega świat wraz z reklamowanymi chrupkami i napojami....

Takie wyraziste persony jak "Baćka" dają wiele materiału do napisania ciekawej książki. Autorzy dość sprawnie przeszli przez życie Łukaszenki aż do protestów z 2020 roku, ale brakuję mi zgłębienia tematów. Ta książka to dobra baza dla kogoś, kto ma dopiero zamiar zgłębić najnowsze dzieje Białorusi. Osobiście więcej informacji wyciągnąłem z książki Andrzeja Poczobuta "System Białoruś".

Takie wyraziste persony jak "Baćka" dają wiele materiału do napisania ciekawej książki. Autorzy dość sprawnie przeszli przez życie Łukaszenki aż do protestów z 2020 roku, ale brakuję mi zgłębienia tematów. Ta książka to dobra baza dla kogoś, kto ma dopiero zamiar zgłębić najnowsze dzieje Białorusi. Osobiście więcej informacji wyciągnąłem z książki Andrzeja Poczobuta...

Tochman to geniusz reportażu - nie zapraszam nawet Państwa do dyskusji na ten temat! :)
Ludobójstwo w Rwandzie opowiedziane było już na wiele sposobów wcześniej, ale Tochman z wydawałoby się wydrążonego tematu do cna, znalazł coś nowego.
Czyli winny biały człowiek-kolonizator, bo to on tu w dowodach zaczął segregować rwandyjczykow. Słowo "Hutu" w papierach zamykało drzwi do kariery i edukacji, stąd coraz większa eskalacja konfliktu. Kwiecień 1994r. - wzmianka w dowodzie: "Tutsi" oznacza pewną śmierć. Okrucieństwo z jakim zabijali swoich krajanów było niebywale. Teraz po latach oprawcy mieszkają razem z ofiarami. Ogromną sztuką jest powiedzenie "Dzień dobry"
do zabójcy swoich dzieci. Muszą żyć razem w ramach rządowego programu "narodowe pojednanie". To dobry pomysł, bo nie można dopuścić do choćby małych zgrzytów. Wszyscy są równi, nie ma żadnych Hutu i Tutsi. Ale jak zapomnieć? Zgromadzenia Gacaca na pewno dobrze służą temu.
Podobał mi się wątek o misjonarzach polskich służących w Rwandzie. Praktycznie nie uratowali żadnego życia swoich parafian, którzy byli zabijani w kościele, bądź na placu przed kościołem. Jak to ładnie okreslił, któryś z księży zabrakło im w danej chwili odwagi. Odwaga to dar od Boga, a oni go nie mieli.

Podoba mi się sposób narracji brudny, prosty i bezpośredni, ale zmuszający do pauz podczas czytania, do własnych przemyśleń.
Bo jak my byśmy się zachowali w podobnej sytuacji? Czy czasem zwolennicy TVN i TVP, to nie nasi lokalni Tutsi i Hutu? :)

Tochman to geniusz reportażu - nie zapraszam nawet Państwa do dyskusji na ten temat! :)
Ludobójstwo w Rwandzie opowiedziane było już na wiele sposobów wcześniej, ale Tochman z wydawałoby się wydrążonego tematu do cna, znalazł coś nowego.
Czyli winny biały człowiek-kolonizator, bo to on tu w dowodach zaczął segregować rwandyjczykow. Słowo "Hutu" w papierach zamykało drzwi do...

Asne Seierstad, dzięki gościnności Sułtana Chana, mogła z bliska przyjrzeć się zasadom, obyczajom, strukturom panującym w afgańskiej rodzinie. Tytułowy "Księgarz z Kabulu" należy do klasy średniej, ma kontakty biznesowe w różnych krajach, prowadzi kilka ksiegarnii oraz ma szerokie marzenia samemu wydawać podręczniki do nauki w afgańskich szkołach. Sam mieni się liberałem, daleko mu w poglądach do twardogłowych islamskich fundamentalistów. Na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie niepasującego do świata radykałów, jeszcze niedawno rządzonych przez Talibów.
Jednak dopiero po otwarciu drzwi jego domu możemy się przekonać o drugiej twarzy tego człowieka. Jego zdanie jest zawsze ostatnie i nikt nie ma prawa z nim dyskutować. Podejmuje decyzję jednoosobowo i nie ma skrupułów wobec nikogo. Dopóki ktoś mieszka pod jego dachem będzie wykonywał jego polecania. Nawet, gdy nie ma racji, to ma rację.
Osobnym, ważnym punktem w tej książce jest rola kobiet w społeczeństwie afgańskim. Asne Seierstad bardzo dobrze oddała tragizm położenia kobiet w muzułmańskim świecie. Od dziecka wychowywana do ślubu, trzymana z daleka od świata zewnętrznego, przygotowywana do roli nałożnicy, rodzicielki, kucharki, służącej, opiekunki do gromady dzieci. Przedmiotowe podejście do kobiet aż bije po oczach.
Asne Seierstad, pochodząca z liberalnej i wyzwolonej Norwegii przeżyła pewnie wielki szok kulturowy. To zderzenie światów.
Może tych światów nie da się połączyć? I właśnie dlatego tak trudno imigrantom z Dalekiego Wschodu zasymilować się w naszym świecie ?

Asne Seierstad, dzięki gościnności Sułtana Chana, mogła z bliska przyjrzeć się zasadom, obyczajom, strukturom panującym w afgańskiej rodzinie. Tytułowy "Księgarz z Kabulu" należy do klasy średniej, ma kontakty biznesowe w różnych krajach, prowadzi kilka ksiegarnii oraz ma szerokie marzenia samemu wydawać podręczniki do nauki w afgańskich szkołach. Sam mieni się liberałem,...

Na początku muszę docenić kapitalną pracę autorki, która na kartach tej książki przedstawia historię co najmniej kilkadziesięciu kobiet walczących podczas drugiej wojny światowej pod sztandarem sierpa i młota.
Większość w nich zapisała się do armii z pobudek patriotycznych, przedtem nie mając nic wspólnego z wojaczką. "Ku chwale ojczyzny towarzyszu Stalinie", a potem już był tylko wojenny znój. Śmierć, krew, brud, zimno, głód, wystrzał pocisku, mokro, wszy, płacz, strach i krzyk - służenie w armii czerwonej było trudne dla kobiet.
Szokujące było dla mnie wyznanie jednej z żołnierek na temat grupowych gwałtów dokonywanych na Niemkach i łupienia z dobytku niemieckich domostw. Jak na rok 1985, to było bardzo śmiałe wyznanie.
Całą książkę odbieram trochę jako manifest pacyfistyczny autorki. Nigdy więcej wojny, bo wojna nie ma nic z kobiety.

Na początku muszę docenić kapitalną pracę autorki, która na kartach tej książki przedstawia historię co najmniej kilkadziesięciu kobiet walczących podczas drugiej wojny światowej pod sztandarem sierpa i młota.
Większość w nich zapisała się do armii z pobudek patriotycznych, przedtem nie mając nic wspólnego z wojaczką. "Ku chwale ojczyzny towarzyszu Stalinie", a potem już...

Jest to kolejna książka Hatzfielda dotycząca ludobójstwa Hutu na Tutsi w Rwandzie, w kwietniu 1994 roku. Jednak tym razem to tytułowy bohater wyznacza narrację książki. Cała książka to praktycznie monolog Engleberta, który na łamach tej krótkiej książki opowiada historię swego 66letniego życia.
Kim jest Englebert? Dlaczego właśnie on zasłużył na zostanie głównym bohaterem?
Co ma do powiedzenia szczególnego? Myślę, że każdy rwandyjczyk nosi w sobie podobne brzemię tamtych strasznych dni, jednak nie każdy potrafi się z tym pogodzić, rozliczyć. Englebert jakoś się z tym uporał - wystarczy mu zimne piwo, aby dalej kontynuował opowieść.
Sam stracił wszystkich podczas masakr urządzanych przez Hutu. Mimo dorosłego wieku można powiedzieć, że został sierotą, bo nigdy do końca nie stanął na nogi. Chociaż skończył studia oraz posiada 3 hektary ojcowizny, to jego życie jest bardzo marne - zdominowane przez alkohol i wałęsanie się po mieście.
Gdy czytam książki o Rwandzie, to zastanawiam się, co drzemie takiego złego w człowieku ? Skąd te pokłady bestialstwa? Czy to było działanie w amoku, czy zwykłe wyrachowanie ?
Englebert i reszta Tutsi musi przebaczyć swoim sąsiadom i zapomnieć o tych wydarzeniach. Od sadzenia są sądy i zgromadzenia Gacaca, a zwykli ludzie muszą zrobić wszystko, aby już nigdy nie doszło do ludobójstwa.

Jest to kolejna książka Hatzfielda dotycząca ludobójstwa Hutu na Tutsi w Rwandzie, w kwietniu 1994 roku. Jednak tym razem to tytułowy bohater wyznacza narrację książki. Cała książka to praktycznie monolog Engleberta, który na łamach tej krótkiej książki opowiada historię swego 66letniego życia.
Kim jest Englebert? Dlaczego właśnie on zasłużył na zostanie głównym...