Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba jedne z lepszych zbiorów opowiadań, z jakimi udało mi się zetknąć w ciągu ostatniego półrocza. Mroczne, oniryczne, niekiedy fantastyczne, a z pewnością fantazyjnie spotkania ze światem wyśnionym i do przesady rzeczywistym. To niełatwa wyprawa, bo Rejmer nie przebiera w środkach. Tu nie ma szczęśliwych zakończeń, bo nie ma radosnych początków – śmierć przechadza się z bohaterami opowiadań, a towarzyszą jej rozkład, smutek, samotność i rozgoryczenie. Trochę strasznie, tak jak w „Mój księżyc ma zielone oczy”, upiornie jak w „Czarcim bydlęciu”, jednak za najlepsze i najbardziej urzekające uznaję „Serce syreny”. W tle – Bałkany, Albania, wojna. Wszystko tu przeplata się ze sobą, łączy delikatnymi nićmi, boli jak diabli, tnie i rani, kwitnie i gnie. Magiczny realizm? Nie, o wiele więcej tu i „magii” i „realizmu”. Podczytujcie sobie, skubcie, uszczyknijcie sobie. Trudno będzie, ale trudno. Warto.