Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podczas czytania tej książki doznałam dziwnego doświadczenia, jakim jest jednoczesne nienawidzenie historii i zafascynowanie nią. Określenie stosunek ambiwalentny nie oddaje w pełni tego, co czułam przy lekturze. Możliwe, że paradoks będzie najbliżej istoty sprawy. Czym bardziej zagłębiałam się w tę powieść, tym bardziej chciałam ją już skończyć. Nie dlatego, że mi się nie podobała. Ale dlatego, że dosłownie przygniatało mnie to, co robili bohaterowie. Intensywność z jaką chcieli realizować swoje cele i ich pobudki były bardzo przytłaczające. Wizja tego, do czego może doprowadzić rozpacz jest po prostu przerażająca, a autorka wcale nie jest nosicielką nadziei. Oj nie! Niesamowicie wręcz popisuje się talentem do fatalizmu, który dosłownie wylewa się ze stron. Styl autorki nadal urzeka jednoczesną lekkością i dojrzałością. Przez tekst się płynie, mimo tego całego ładunku emocjonalnego. Natomiast w tej części, co nie miało miejsca przy pierwszej, wydało mi się, że fabuła odrobinę się wlecze. Książka spokojnie mogłaby być krótsza o te kilkadziesiąt stron i nabrać większej dynamiki. Nie jest to powieść rozrywkowa, ani prosta w odbiorze. Zdecydowanie nie obfituje też w elementy fantastyczne. Jednak jeśli szukacie czegoś innego niż popularne bestsellery, czegoś co może być niezapomnianym doświadczeniem literackim to sięgnijcie po dylogię Parker-Chan. Ma ona szansę przemielić was niczym maszynka do mięsa, ale warto spróbować.