Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Historia na śmierć i życie" Wojciecha Tochmana to przede wszystkim reportaż rzetelny. Zmuszający do refleksji. Historia Moniki Osińskiej, pierwszej kobiety w Polsce skazanej na dożywocie wywołuje szereg różnorakich emocji. Czytający ocenia jej karygodny czyn, zachowanie, wypowiedzi. Upewnia się, że kara wymierzona przez sąd osiemnastoletniej dziewczynie za udział w zbrodni jest adekwatna do jej czynu. Mimo, że cały czas towarzyszy mu myśl, że to nie ona uderzała, nie ona zabiła. Jednak nie przeszkodziła w zabójstwie, nie powstrzymała kolegów. Nie wezwała pomocy do ofiary. Biorąc to wszystko pod uwagę czy sąd powinien wymierzyć jej taką samą karę jak tym, którzy zadawali śmiertelne ciosy? "Historia na śmierć i życie" to również hołd złożony wybitnej reporterce, Lidii Ostałowskiej. Ona pierwsza postanowiła dokumentować tę tragedię. Myślę, że osadzona, Monika Osińska wiele jej zawdzięcza. Choć sama zawiodła ją. Lidia Ostałowska poświęciła kawał życia na spotkania i rozmowy z Moniką. Miała zamiar opublikować książkę nie tylko o zbrodni, w której osadzona brała udział, ale również o niesprawiedliwości, która ją spotkała. W pewnym momencie jednak Osińska zrezygnowała ze spotkań z reporterką. Nie wyraziła też zgody na publikację na zebrany przez nią materiał. Czy usprawiedliwia ją fakt, że podjęła taką decyzję za namową rodziców? Cały czas twierdziła, że to dzięki nim żyje i nie targnęła się na swoje życie w więzieniu. W "Historii na śmierć i życie" Wojciech Tochman pokazuje prawdę o polskim systemie sprawiedliwości. Nie ma kary śmierci. Najwyższą karą jest dożywocie. W istocie to powolna śmierć. Oskarżony i osadzony w więzieniu winien być poddany resocjalizacji. Nijak to ma się do kary dożywocia. W tym zwłaszcza wypadku. Monika Osińska miała osiemnaście lat, gdy uczestniczyła w napadzie na cztery lata starszą od niej kobietę, która poniosła śmierć. To w więzieniu skazana osiągnęła dojrzałość i weszła w wiek średni. Wielokrotne apelacje o warunkowe przedterminowe zwolnienie nic nie dawały. W dwudziestym siódmym roku w więzieniu Monika Osińska sama napisała do sądu prośbę o zgodę na warunkowe wyście. Otrzymała najwyższy wymiar kary. Za to, co zrobiła, dziś by takiej nie dostała. Tak jak jej nie dostali winni brutalnego zabójstwa małżeństwa N. w grudniu 2014 roku. Monika już zapłaciła za swój czyn. Wierzcie mi czy nie, ale w końcu zaczęłam jej współczuć. Nabrałam przekonania, że powinna uzyskać warunkowe zwolnienie. Już odcierpiała. Wystarczy. Reszta jest torturą. Przekonajcie się sami sięgając po reportaż Wojciecha Tochmana "Historia na śmierć i życie". GORĄCO POLECAM!