Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z lepszych młodzieżówek, jakie czytałam w ogóle. Historia nastolatki mierzącej się z nerwicą natręctw, która za wszelką cenę chce mieć "normalne życie". Holly Bourne w bardzo ciekawy i przekonujący sposób przedstawiła chorobę psychiczną - udało jej sę zaprosić czytelnika do "głowy" swojej bohaterki. Oprócz tego wplotła w swoją powieść wątki feministyczne - główne bohaterki, szesnastolatki, zastanawiają się nad tym, jak wygląda życie współczesnej młodej kobiety, z jakimi ograniczeniami i niesprawiedliwościami musi się mierzyć. W delikatny sposób zmusza młode odbiorczynie do refleksji i motywuje do zmian. Bardzo podobała mi się kreacja głównych bohaterek- każda z nastolatek jest inna, jednak wszystkie są prawdziwe, prawie w ogóle niewyidealizowane. Jestem wdzięczna Holly Bourne, że w swej powieści odwróciła wiele motywów, ukazała, jak ważna w życiu młodej dziewczyny jest samoakceptacja (a nie zdobycie miłości), poczucie własnej wartości i przyjaźń osób, które nas wspierają. Dobrze by było, by więcej nastolatek czytało właśnie takie książki!

Jedna z lepszych młodzieżówek, jakie czytałam w ogóle. Historia nastolatki mierzącej się z nerwicą natręctw, która za wszelką cenę chce mieć "normalne życie". Holly Bourne w bardzo ciekawy i przekonujący sposób przedstawiła chorobę psychiczną - udało jej sę zaprosić czytelnika do "głowy" swojej bohaterki. Oprócz tego wplotła w swoją powieść wątki feministyczne - główne...

Każde spotkanie z prozą Jakuba Małeckiego jest jak mała literacka uczta. Każda z jego powieści jest podszyta smutkiem i melancholią, od których nie sposób się nie uzależnić. Coraz bardziej przypomina mi w tym Harukiego Murakamiego. Tym razem Małecki bierze na tapet dwójkę zupełnie rożnych od siebie bohaterów. Olga jest kobietą sukcesu, która całe życie realizuje swoje marzenia - ma dobrą pracę, podróżuje, czyta dobre książki. Klemens to dziecko uwięzione w ciele dorosłego, który przez świat idzie, nosząc w plecaku balony wypełnione helem.Autor przedstawia życie obojga bohaterów i ukazuje, że nie da się w szybki sposób ocenić ludzi. Powieści Małeckiego są niezwykle wielowątkowe i zmuszające do wielu przemyśleń. Myślę, że ich odbiór zależy też bardzo od naszego doświadczenia życiowego, etapu, na którym je poznamy. Dla mnie "Nikt nie idzie" to przede wszystkim o szczęściu i jego poszukiwaniu. W tym kontekście widzimy Olgę, typową przedstawicielkę pokolenia millenialsów, które wciąż powinno coraz więcej i więcej - podróży, sukcesów, pieniędzy. Młoda kobieta jest w tym bardzo zagubiona i ilekroć odnajdzie równowagę życiową, tylekroć coś zmusza ją do gwałtownych zmian. Małecki w dość negatywny sposób przedstawia tu dzisiejszy świat konsumpcjonizmu, ciągłego biegu i powierzchowności. Z drugiej strony mamy Klemensa - osobę chorą, niezdolną do samodzielnej egzystencji, taką, od której najłatwiej jest odwrócić wzrok. A jednocześnie to on właśnie jest tą osobą, której zazdrościmy - prowadzi on szczęśliwe życie, umiejąc cieszyć się z drobiazgów. Mówiąc o twórczości Jakuba Małeckiego nie sposób nie wspomnieć o jego wspaniałym stylu - choć tym razem w powieści nie znajdziemy charakterystycznych dla autora elementów realizmu magicznego, to i tak całość podszyta jest magiczną afirmacją świata.

Każde spotkanie z prozą Jakuba Małeckiego jest jak mała literacka uczta. Każda z jego powieści jest podszyta smutkiem i melancholią, od których nie sposób się nie uzależnić. Coraz bardziej przypomina mi w tym Harukiego Murakamiego. Tym razem Małecki bierze na tapet dwójkę zupełnie rożnych od siebie bohaterów. Olga jest kobietą sukcesu, która całe życie realizuje swoje...

Co to była za książka! Jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałam W OGÓLE, a trochę ich było. Po tę powieść sięgnęłam zupełnie przypadkowo, zachęciła mnie jej okładka w bibliotece.Spodziewałam się po niej zwykłego, obfitującego w sceny erotyczne romansidła - i szczerze mówiąc, po męczącej nauce do sesji nawet trochę tego oczekiwałam. Tymczasem "Księżniczka Watykanu" to pełna intryg i zwrotów akcji powieść o potędze rodziny Borgiów, a także o wszystkich jej grzechach i podłościach. W centrum zdarzeń postawiona została młodziutka Lukrecja, ukochana córka papieża Aleksandra VI. Wbrew krążącym opiniom C.W. Gortner ukazał ją jako dobrą, zagubioną dziewczynę, będącą pionkiem w rękach swej bezwzględnej rodziny. Ku mojej niewysłowionej radości, autor postanowił skupić się na historii Włoch i Europy bardziej niż na łóżkowych ekscesach bohaterów. Tutaj jednak mam lekki zarzut - powieść osadzona jest w okresie wojen włoskich, ja sama, będąc 4 dni po egzaminie z historii Włoch wszystko w miarę dobrze rozumiałam, brakowało mi jednak wyjaśnienia, naświetlenia tła. Na pochwałę zasługuje jednak sposób, w jaki pisarz oddał realia historyczne i zwyczaje panujące na dworze watykańskim - intrygi, spiski, miłosne knowania. Powieść zachwyciła mnie także kreacją bardzo życiowych, wielowymiarowych postaci. W świetny i porszuający sposób ukazała, jak niewiele znaczyły kiedyś kobiety i jak łatwo nimi było pomiatać. Łamie serce, wzrusza, ciekawi.
Ocena: 10/10 (arcydzieło)

Co to była za książka! Jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałam W OGÓLE, a trochę ich było. Po tę powieść sięgnęłam zupełnie przypadkowo, zachęciła mnie jej okładka w bibliotece.Spodziewałam się po niej zwykłego, obfitującego w sceny erotyczne romansidła - i szczerze mówiąc, po męczącej nauce do sesji nawet trochę tego oczekiwałam. Tymczasem...

30/52 "Biegając boso" Amy Harmon
Po raz pierwszy od miesiąca przeczytałam książkę #sesjadepresja. Na pierwszy ogień po tym okresie poszła książka, która miała mnie rozerwać, nie będąc jednocześnie głupią. W takim wypadku wybór nasuwa się sam - coś od Amy Harmon, która obecnie jest jedną z niewielu autorek młodzieżowych, po których dzieła sięgam. "Biegając boso" to opowieść o wielkiej miłości, która łączy dwie osoby z różnych światów. Pół-Indianin i dziewczyna, która przedwcześnie musiała dorosnąć pomimo różnicy wieku stają się sobie najbliższymi ludźmi. Wiedzą jednak, że ich uczucie nie prowadzi do niczego pozytywnego, że dla dobra własnego i innych będą musieli z siebie zrezygnować. Uwielbiam książki Amy Harmon za to, że są niezwykle życiowe. W odróżneniu od innych autorów, ta pisarka przedstawia trudne, smutne oblicze życia i miłości. Tym razem ukazała, że nasze marzenia nie zawsze muszą realzować się tu i teraz, że czasem Bóg (bo miejsce Boga jest bardzo wyraźnie zaznaczone w całej twórczości autorki) ma dla nas inne plany. Powieść działa na emocje czytelnika, inspiruje go i wzrusza. Ogromną jej zaletą jest wplecenie muzycznych wątków -, które zachęcają do poznania twórczości klasycznych kompozytorów. Powieść oceniam jednak ciut niżej niż pozostałe dzieła autorki, ponieważ poirytowała mnie postać Samuela, który bardzo wiele wymagał i w mojej opinii bardzo ranił Josie, mimo tego, że ją kochał. Nie do końca przekonał mnie też tak szybki rozwój relacji pomiędzy Samuelem a Josie - gdyby nie końcówka, byłabym naprawdę zakochana, a jednak jestem "jedynie" niezwykle zadowolona!

Ocena: 8/10 (rewelacyjna)

30/52 "Biegając boso" Amy Harmon
Po raz pierwszy od miesiąca przeczytałam książkę #sesjadepresja. Na pierwszy ogień po tym okresie poszła książka, która miała mnie rozerwać, nie będąc jednocześnie głupią. W takim wypadku wybór nasuwa się sam - coś od Amy Harmon, która obecnie jest jedną z niewielu autorek młodzieżowych, po których dzieła sięgam. "Biegając boso" to...

Jedna z niepozornych książeczek, o których nic nie słychać. Nawet nie wiem, skąd wzięła się na mojej półce, a sięgnęłam po nią zupełnym przypadkiem - i to był wspaniały przypadek. "Historia miłości" to powieść, którą albo pokochacie albo zupełnie nie przypadnie Wam do gustu. Ja jestem w tej pierwszej grupie. Autorka przedstawiła w niej opowieść o staruszku, który będąc młodym człowiekiem zakochał się w dziewczynce ze swojej wioski w Polsce. Wojna, okoliczności, Holocaust - to oddzieliło od siebie zakochanych, nie pozwalając im być razem. Główny bohater spisuje więc ich historię... Po wielu latach nieoczekiwanie dowiaduje się, że jego powieść została już wydana i zmieniła życie wielu osób. Z historią Leopolda Gurskiego przeplata się opowieść o losach Almy, piętnastoletniej półsieroty, która zmagaa się z utratą ojca i depresją matki. Dziewczynka, zafascynowana "Historią miłości" postanawia odnaleźć jej bohaterów.
"Historia miłości" to powieść niebanalna. Mimo tytułu nie odnajdziemy w niej opisów romantycznych uniesień. Opisywane uczucie nie jest tu akcją, lecz stanem, króry determinuje życie bohaterów. To poruszająca historia o tym, co to znaczy kochać jedną osobę przez całe życie, jak wiele może znaczyć uczucie i jak może determinować losy człowieka. Autorka przedstawiła w książce tak że poruszający obraz starości, osamotnienia i rozpaczliwej próby zwrócenia na siebie uwagi. "Historia miłości" zwraca uwagę na konieczność odnalezienia iebie, na to, jak miłość może zmienić życie i ukształtować człowieka. Nicole Krauss opisała losy Almy i Leo w sposób niezwykle artystyczny. Przez książkę właściwie się płynie, kolejne zdania-perełki poruszają i inspirują. To książka, o której nie sposób zapomnieć!

Ocena: 10/10

Jedna z niepozornych książeczek, o których nic nie słychać. Nawet nie wiem, skąd wzięła się na mojej półce, a sięgnęłam po nią zupełnym przypadkiem - i to był wspaniały przypadek. "Historia miłości" to powieść, którą albo pokochacie albo zupełnie nie przypadnie Wam do gustu. Ja jestem w tej pierwszej grupie. Autorka przedstawiła w niej opowieść o staruszku, który będąc...

W kwietniu cały świat żył sprawą małego Alfiego Evansa – chłopca, który walczył o życie w jednym z brytyjskich szpitali. Walkę z brytyjskim prawem prowadzili zarówno zrozpaczeni rodzice, jak i zaangażowani proliferzy z całego świata. Niestety, nie udało się – maluszek umarł. Dlaczego wspominam dzisiaj tę niezwykle smutną sprawę? Wczoraj miałam przyjemność przeczytać książkę, która już w poniedziałek 16 lipca będzie miała swoją premierę – „Niebo na własność” Luke’a Allnutta. Powieść, która przedstawia walkę rodziców o życie i godną śmierć ich umierającego na raka mózgu synka, Jacka. Dawno nie czytałam aż tak pięknej i przygnębiającej książki!
Anna i Rob poznali się na ostatnim roku studiów i od razu się w sobie zakochali. Pomimo różnic między nimi, stali się modelowym wręcz małżeństwem. Dopełnieniem ich szczęścia są narodziny syna, Jacka. Idealne życie rodziny przerywa diagnoza – rak mózgu, który rozpanoszył się w organizmie chłopca. Rodzice podejmują skazaną na przegraną walkę. Jednak choroba Jacka zabija nie tylko jego, ale również związek pomiędzy Anną a Robem.
Jak wspomniałam w ostatniej recenzji „Biegu do gwiazd”, uważam, że tematyka chorób, choć popularna w literaturze, jest niezwykle trudna. Pisząc książki o umieraniu, cierpieniu, szczególnie tym dziecięcym, łatwo wpaść w egzaltację i używać tanich chwytów, mających na celu wzbudzić łzy u czytelnika. Wcale nie tak prosto jest odnaleźć książkę, która autentycznie poruszy, która napisana została z klasą i szacunkiem do bohaterów i ich choroby. Na szczęście dokładnie taką powieścią jest „Niebo na własność”!
Książka Luke’a Allnutta, pomimo że zaliczyć ją można do literatury kobiecej, jest w pewien sposób niezwykle męska. W odróżnieniu od większości powieści o takiej tematyce, które pisane są albo z perspektywy matki albo samego umierającego dziecka, narrację w „Niebie na własność” prowadzi mężczyzna – ojciec Jacka. Zabieg ten sprawia, że książka jawić się może jako dużo mniej emocjonalna, może nawet „chłodna”. Dla mnie jednak był to tylko plus! Mam wrażenie, że w innych książkach autorzy zbytnio chcą wymusić na czytelnikach określone uczucia, opisując je rozlegle. W przypadku „Nieba na własność” emocje pojawiają się same. Rob, narrator, po prostu opowiada historię swoją i swojego dziecka – nie ma tu miejsca na opisy łez, rozpaczy, same fakty sprawiają, że serce człowieka krwawi.
Luke Allnutt w swojej powieści stworzył niezwykle wiarygodny obraz psychologiczny rodziny dotkniętej chorobą. Ukazał, że choroba zabija nie tylko chorego, lecz również całą jego rodzinę. Po diagnozie każdy z bohaterów usiłuje radzić sobie inaczej. Od dzieciństwa podporządkowana zasadom i autorytetom Anna, która całkowicie traci nadzieję, wydaje się być pogodzona z diagnozą, usiłuje tylko sprawić, by ostatnie chwile jej dziecka były jak najbardziej szczęśliwe, a jego odejście – jak najbardziej godne. Rob, który zawsze sprzeciwiał się regułom i szukał własnych rozwiązań, za wszelką cenę chce walczyć i chwyta się każdej nadziei. Inne podejście obojga rodziców do choroby dziecka sprawia, że ich drogi rozchodzą się nieodwracalnie. Pomimo że narracja prowadzona jest z perspektywy Roba, autor pozwala zrozumieć i poznać motywacje, uczucia, emocje obojga rodziców. Ich rozpacz i bezsilność jest obezwładniająca i wyciska z czytelnika wszystkie łzy. W odróżnieniu od wielu książek o tematyce chorób, w „Niebie na własność” odnajdziemy nie tylko opis walki o zdrowie, lecz również poruszającą opowieść o żałobie. Luke Allnutt ukazuje życie rodziców osieroconych, którzy nie mają już kogo kochać, którzy muszą zmagać się z pustką w swoim życiu. Ukazuje niemożność normalnego życia, to, że nawet drobiazgi, jak reklama zabawek, mogą doprowadzić do łez. Dawno nie spotkałam się z tak dobrą i prawdziwą kreacją bohaterów!
Powieść „Niebo na własność” napsiana została w przepiękny sposób. Żałuję niesamowicie, że zapomniałam zaznaczać sobie cytatów – choć wtedy musiałam przepisać prawie całą książkę. Pisarz w delikatny, nienachalny sposób pisze o emocjach. Pomiędzy pozornie chłodny opis walki z chorobą wplecione są piękne zdania o sensie życia, o miłości, o szczęściu i stracie. Przez powieść się płynie – naprawdę nie sposób się od niej oderwać.
Niesamowicie się cieszę, że miałam okazję przeczytać „Niebo na własność”. To była przepiękna pozycja o miłości, rodzicielstwie, stracie. Dawno nie czułam się aż tak wyprana emocjonalnie, czytając książkę!

W kwietniu cały świat żył sprawą małego Alfiego Evansa – chłopca, który walczył o życie w jednym z brytyjskich szpitali. Walkę z brytyjskim prawem prowadzili zarówno zrozpaczeni rodzice, jak i zaangażowani proliferzy z całego świata. Niestety, nie udało się – maluszek umarł. Dlaczego wspominam dzisiaj tę niezwykle smutną sprawę? Wczoraj miałam przyjemność przeczytać...