Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja ukazała się na blogu: nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com
jestem ogromną fanką powieści historycznych. Mają w sobie „to coś”. Może dlatego, że jestem typową, zakochaną w historii humanistką? Nie wiem. Niestety, ciężko jest trafić na książkę historyczną bez uproszczeń, bez czarno-białego świata. Na szczęście istnieją takie pozycje – jedną z nich jest zdecydowanie „Biała wilczyca”.


W książce przedstawione są największe tragedie początku XX
wieku - rewolucja bolszewicka, wielki kryzys, wreszcie dojście Hitlera do władzy, represje i II wojnę światową. Wydarzenia oglądamy oczami dwójki bohaterów – tytułowej białej wilczycy – rosyjskiej arystokratki Kseni, która po brutalnej rewolucji została zmuszona na opuszczenia ojczyzny i niemieckiego fotografa Maksa. Życie tych dwojga zaczęło się liczyć od chwili, gdy się spotkali, jednak liczne okoliczności nie pozwalały się cieszyć swoją miłością.

Autorka skonstruowała ciekawych bohaterów. Są oni konsekwentni w swoich działaniach i wiarygodni. Nie zgadzamy się z niektórymi ich decyzjami, czasem mamy ochotę nimi potrząsnąć, ale mimo wszystko kibicujemy im na drodze do szczęścia. godnymi uwagi są też postaci drugiego planu: żydowska przyjaciółka Maksa Sara, czy wuj Kseni, który do końca życia nie pogodził się z wygraną komunistów.

Theresa Revay w zachwycający sposób odmalowała atmosferę lat dwudziestych i trzydziestych. Czytając jej powieść czujemy strach i zimno ogarniętego rewolucją Piotrogrodu, szaleństwo dekadenckiego Berlina, wdzięk paryskiego świata mody czy ponurą trwogę Berlina za czasów Hitlera. Autorka w delikatny sposób maluje zmiany świadomości ówczesnych ludzi, przezmiany społeczne zachodzące w hitlerowskich Niemczech czy beztroskę Paryża. Czytając jej książkę przyswajamy w przyjemny sposób ogromną wiedzą historyczną.

Powieść francuskiej pisarki to opowieść o niespełnionej miłości. Pomimo, że skazana jest ona na porażkę, dodaje bohaterom sił do działania. To książka, która przywróci Wam wiarę w przeznaczenie dwóch dusz, które prędzej czy później odnajdą do siebie drogę.
To także powieść o tym, jak trudno zachować godność. Wszyscy bohaterowie toczą boje z niesprzyjającymi okolicznościami. Chcą zachować swoje człowieczeństwo pomimo ubóstwa, prześladowań i represji. Podejmują trudne decyzje, zmagają się z wyobrem pomiędzy swoim szczęściem a dobrem ogółu.


Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom historii, a także niestandardowych historii miłosnych. Myślę, że „Biała wilczyca” was nie zawiedzie.

Recenzja ukazała się na blogu: nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com
jestem ogromną fanką powieści historycznych. Mają w sobie „to coś”. Może dlatego, że jestem typową, zakochaną w historii humanistką? Nie wiem. Niestety, ciężko jest trafić na książkę historyczną bez uproszczeń, bez czarno-białego świata. Na szczęście istnieją takie pozycje – jedną z nich jest zdecydowanie...

RECENZJA POJAWIŁA SIĘ NA BLOGU: http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Macie czasem tak, że czujecie się wręcz zmuszeni do przeczytania książki, choć czujecie pod skórą, że się Wam ona nie spodoba? Ja tak miałam z bohaterką dzisiejszej recenzji: książką Richelle Mead „Akademia wampirów”. Jestem przeogromną fanką Anity z Book Revievs. Moja ukochana booktuberka ciągle opowiada, jak bardzo kocha „Akademię wampirów”, a że ostatnio czytam polecone przez nią książki, postanowiłam się zabrać również za wampiry. Byłam pełna obaw, bo do tej pory jedyną formą kontaktu z wampirami był dla mnie „Zmierzch” autorstwa Stephanie Meyer. Jako jedenastolatka byłam zachwycona tą historią, jednak kiedy po dwóch latach wróciłam do sagi, byłam mocno zniesmaczona. Mimo wszystko pobrałam ebooka i zaczęłam czytać.Moje obawy co do tej książki okazały się całkowicie zbędne. Książkę o uczniach Akademii Świętego Władimira pochłonęłam wręcz w jeden dzień i od razu przeszłam do czytania kolejnego tomu. Richelle Mead stworzyła niesamowity świat. Jak już możecie się domyśleć, nie jestem fanką fantastyki, męczy mnie ona i nudzi (poza Igrzyskami i Monumentem, ale cii…) Pozwólcie, że zanim opowiem wam, co mi się w tej książce podobało, a co nie, zadam wam pytanie: Jak wyobrażacie sobie wampira? Blady, nieśmiertelny, diaboliczny krwiopijca? Richelle Mead obdarła swoje wampiry niemal ze wszystkich tych przymiotów, zostawiając jedynie to, że jej bohaterowie żywią się krwią. A właściwie jeden z gatunków wampirów – moroje. Autorka podzieliła świat tych istot na poszczególne gatunki: wspomniane już wcześniej moroje – pijący krew, posługujący się magią (jedynie w dobrych celach), słabi i bezbronni; dampiry – obrońcy morojów, silni, sprawni, pół-wampiry, pół-ludzie; strzygi – nieśmiertelne, do szpiku kości złe. Świat wykreowany przez Richelle Mead poznajemy oczami siedemnastoletniej dampirycy – Rose Hathawy. Opiekuje się ona morojką z książęczego rodu, a jednocześnie swoją najlepszą przyjaciółką – Wasylisą Dragomir. Jeśli przez „Zmierzch” macie, tak jak ja, uraz do narracji pierwszoosobowej, to zapomnijcie o Belli Swan! Rose jest zupełnie inną bohaterką – można by rzec, że to ta „wredna” – pyskata, lubi się bawić i przekraczać granice. Obserwowanie świata jej oczami było dla mnie świetną zabawą, zwłaszcza, że jestem zupełnie inną osobą niż ona. Muszę zresztą przyznać, że kreowanie postaci wychodzi autorce bardzo dobrze. Każdy z jej bohaterów był inny, miał swoją osobowość, a jednocześnie był konsekwentnie prowadzony. Kolejnym plusem tej książki są świetne wątki miłosne – a może to moja słabość do nich? Zarówno historia Christiana i Lissy (choć oni dużo tracą w drugiej części), jak i Rose i Dymitra podbiła moje serce. Choć na pozór ich relacje mogą wydawać się banalne, to autorka kreśli je z taką umiejętnością, że mają w sobie coś innego, lepszego, niż miliony innych, podobnych wątków. Jedynym minusem, jaki przychodzi mi do głowy jest pewna pretensjonalność wypowiedzi (myśli) Rose w obecności Dimki. Jeśli jednak nie rażą Was sformułowania takie, jak wiecznie powatrzane: „Myślałam, że umrę” to jest to książka bez większych wad. Oczywiście, jest to typowe Young adult, więc nie spodziewajcie się, że to lektura wysokich lotów, która zmieni Wasze spojrzenie na świat. Niemniej, jeśli szukacie wciągającej, lekkiej książki na wakacje, mogę wam z całym sercem polecić „Akademię wampirów”.

RECENZJA POJAWIŁA SIĘ NA BLOGU: http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Macie czasem tak, że czujecie się wręcz zmuszeni do przeczytania książki, choć czujecie pod skórą, że się Wam ona nie spodoba? Ja tak miałam z bohaterką dzisiejszej recenzji: książką Richelle Mead „Akademia wampirów”. Jestem przeogromną fanką Anity z Book Revievs. Moja ukochana booktuberka ciągle...