Świetna książka, napisana pięknym językiem. Taka nieoczywista. Zaciekawia, skłania do refleksji. Miałam dużą przyjemność z czytania. Tym bardziej, że to dla mnie odskocznia od czytanych zazwyczaj kryminałów ;) Bardzo polecam tę i pozostałe pozycje autora.

Świetna książka, napisana pięknym językiem. Taka nieoczywista. Zaciekawia, skłania do refleksji. Miałam dużą przyjemność z czytania. Tym bardziej, że to dla mnie odskocznia od czytanych zazwyczaj kryminałów ;) Bardzo polecam tę i pozostałe pozycje autora.

Kuby się nie porzuca. Z Kubą się chodzi do łóżka.

Kuby się nie porzuca, ponieważ jest jak magiczny hafciarz, który dziurawiąc igłą przeróżne - wydawałoby się losowe - miejsca, finalnie, zupełnie niespodziewanie, tworzy obraz doskonały. Małecki (tak zwracam się bez "Pana", bo jego dzieła przepełnione są niemożliwą do wyrażenia słowem bliskością) jest jednym z nielicznych współczesnych polskich twórców prozy, który potrafi opowiadać poetycko, jednak poetyckość ta jest na tyle nienachalna, iż jego książki pochłania się w okamgnieniu. Już po lekturze dwóch dzieł rozpoznać można jego styl i myślę, że gdyby ktoś podrzucił mi książkę bez podania autora, rozszyfrowałabym Kubę przez tę właśnie poetyckość i tkanie zakończeń. Bo Małecki rozkwita w zakończeniach. Jest to kolejny tytuł, gdzie ostatnie strony dopowiadają wszystko, o czym było marzone, pozostawiając jednocześnie niewielką furtkę na część dalszą, na pewien rozkoszny domysł. I tak, po ukończeniu lektury leżałam w drżeniu, próbując zajrzeć we wnętrze umysłu Klemensa, zasypiając zaś, podziwiałam miasto z lotu ptaka jego oczyma i prosto do księżyca posłałam czerwony balon z helem. Jeżeli chcesz się przekonać, drogi Czytelniku, że "wszystko się może zdarzyć" - odwiedź światy stworzone przez Kubę. Zapewniam, że znajdziesz tam barwy i faktury, których istnienia nawet nie podejrzewałeś, a Kuba utworzy z nich mozaikę, w której absolutnie się zatracisz.

Ostrzeżenie! W czasie lektury przestają istnieć: podatki, trawa przed domem, chore zatoki, rozgadana sąsiadka na balkonie, rytm dobowy, głód i ckliwe miauczenie kota.

Jestem absolutnie zachwycona talentem tego człowieka, szczególnie w czasach, kiedy publikacje wydawane są masowo i co rusz powstają kolejne nowe maleńkie wydawnictwa sprzedające (to bardzo trafne słowo) wykwity osób z szeroko pojętego gatunku influencerskiego. Jestem pewna, że przeczytam wszystko, co jeszcze stworzy Jakub.

Żyj nam, szalony tkaczu, sto lat.

Kuby się nie porzuca. Z Kubą się chodzi do łóżka.

Kuby się nie porzuca, ponieważ jest jak magiczny hafciarz, który dziurawiąc igłą przeróżne - wydawałoby się losowe - miejsca, finalnie, zupełnie niespodziewanie, tworzy obraz doskonały. Małecki (tak zwracam się bez "Pana", bo jego dzieła przepełnione są niemożliwą do wyrażenia słowem bliskością) jest jednym z nielicznych...

Kolejne udane spotkanie z Jakubem Małeckim, przenoszące w zwykły-niezwykły świat i historie rozgrywające się, być może, na naszych oczach. Coraz bardziej rozsmakowuję się w tej umiejętności leniwego, delikatnego i pięknego tkania historii przez autora. Idę po więcej Małeckiego!

Kolejne udane spotkanie z Jakubem Małeckim, przenoszące w zwykły-niezwykły świat i historie rozgrywające się, być może, na naszych oczach. Coraz bardziej rozsmakowuję się w tej umiejętności leniwego, delikatnego i pięknego tkania historii przez autora. Idę po więcej Małeckiego!

Po drugiej lekturze "Nikt nie idzie" stwierdzam, że za jakiś czas ponownie z przyjemnością sięgnę po tę książkę, żeby odkryć tę magię ukrytą w zwyczajnej historii. Tak jak dla fanów J.K.Rowling listy roznoszone sowami, latanie na miotle, czy rzucanie zaklęć są pociągające - to mi łatwiej zawsze zaakceptować tę magię z książek Kuby, czyli zbieranie fontann (co też robiłem na mniejszą skalę jeżdżąc na rowerze biorąc je za cel),stwierdzeń, że na Grochowie jest większe niebo niż to na Mokotowie, no i oczywiście "Łęga na salcesonie". Mam dużo zrozumienia też do jego bohaterów, którzy czasem podejmują dziwne działania, sam tak kilkukrotnie zrobiłem w życiu nie wiedząc co mnie do tego skłoniło.

Ps. W moim lokalnym klubie książki jedna z Pań stwierdziła, że aby w pełni zrozumieć zachowanie Olgi wynikające z jej wyobrażenia idealnego związku, należy spojrzeć na podejście jej Ojca do gry na fortepianie. Zapadło mi to w pamięć. Polecam przeczytać i samemu prześledzić ich relację.

Po drugiej lekturze "Nikt nie idzie" stwierdzam, że za jakiś czas ponownie z przyjemnością sięgnę po tę książkę, żeby odkryć tę magię ukrytą w zwyczajnej historii. Tak jak dla fanów J.K.Rowling listy roznoszone sowami, latanie na miotle, czy rzucanie zaklęć są pociągające - to mi łatwiej zawsze zaakceptować tę magię z książek Kuby, czyli zbieranie fontann (co też robiłem na...

Po Małeckiego mogę sięgać w ciemno. Uwielbiam jego styl, historie które tworzy są przyziemne ale jednocześnie nietuzinkowe. Ujmująca historia. Serdecznie polecam

Po Małeckiego mogę sięgać w ciemno. Uwielbiam jego styl, historie które tworzy są przyziemne ale jednocześnie nietuzinkowe. Ujmująca historia. Serdecznie polecam

Lubię styl Małeckiego.

Lubię styl Małeckiego.

Polecam, prawda o ludziach, o słabościach.

Polecam, prawda o ludziach, o słabościach.

Kolejna książka Małeckiego która bardzo przyjemnie się czyta.

Kolejna książka Małeckiego która bardzo przyjemnie się czyta.

Świetna książka tak jak wszystkie inne Małeckiego. Różne perspektywy, różne historie połączone w jedną. Niesamowita opowieść.

Świetna książka tak jak wszystkie inne Małeckiego. Różne perspektywy, różne historie połączone w jedną. Niesamowita opowieść.

Prosta, przyjemna, a momentami przesadnie ckliwa historia, która mimo mojej słabości do silnie nacechowanych emocjonalnie książek, niezbyt mnie ruszyła.

Prosta, przyjemna, a momentami przesadnie ckliwa historia, która mimo mojej słabości do silnie nacechowanych emocjonalnie książek, niezbyt mnie ruszyła.