Nicole Krauss

Nie lubię opowiadań, ale dla serii Amerykańskich Opowiadań od Czarnego zawsze robię wyjątek i zawsze jest dobrze. To nie tak, że coś z opowiadaniami jest nie tak. Ja po prostu nie mam czasu przywiązać się do bohaterów i wgryźć w temat, bo opowiadanie szybko się kończy. Tymczasem, przy okazji czytania pierwszej książki z tej serii, zmieniłam nastawienie. Nie każdy tekst musi wstrząsnąć naszym światopoglądem i zmienić życie na zawsze. Czasem ważna jest rozrywka i dobre rzemiosło. Takie są te opowiadania. To sprawnie opowiedziane historie. To całkiem sporo, sami przyznajcie. Mamy tutaj dziesięć tekstów. Są o władzy, dorastaniu i starości, namiętnościach i żywiołach, pandemii, tożsamości, dziedzictwie i traumach. Zwłaszcza Holocaust jest tutaj zaznaczony. Ta trauma, która przechodzi na kolejne pokolenia. Rana, która wciąż się nie zabliźniła. Wszystkie opowiadania to migawki w życia, w których zaklęta jest prawda o nas samych. Znajdziecie tam uniwersalne doświadczenia, takie jak relatywizmie wydarzeń „kluczowych”, następujące po sobie cykle życia i strach, gdy grozi nam utrata status quo. Autorka sprawnie włada piórem i gra kontrastami. Te opowiadania sprawiły mi przyjemność "Wiem, że przy­wyk­nę do po­ty­ka­nia się o nie­zna­jo­me­go w dro­dze do kuch­ni, bo na tym wła­śnie po­le­ga życie, na po­ty­ka­niu się o rze­czy, które z cza­sem prze­sta­ją być dla nas cię­ża­rem i o któ­rych być może nawet kie­dyś cał­kiem za­po­mni­my". Tamże, s. 66. "Cho­dzi­łam do pracy i opro­wa­dza­łam ko­lej­ne wy­ciecz­ki ze świa­do­mo­ścią, że w moim wnę­trzu coś po­wsta­je z ni­cze­go, po­ja­wia się jakaś ma­leń­ka ludz­ka nie­ustę­pli­wość, która bę­dzie we mnie wzra­sta­ła aż do dnia, kiedy w końcu prze­do­sta­nie się na ten świat, żeby wy­tłu­ma­czyć nam to wszyst­ko, czego przez cały ten czas nie wie­dzie­li­śmy, bez czego mu­sie­li­śmy się obyć, nad czym mo­gli­śmy się tylko za­sta­na­wiać. Małe ist­nie­nie z kla­row­nym punk­tem wi­dze­nia, zdol­ne prze­wi­dy­wać przy­szłość". Tamże, s. 140.