Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Temat morderstw na niewinnych ludziach w trakcie II wojny światowej jest ciężki. Napisanie książki z fikcyjną historią dotyczącą obozów, która zawierałaby najdrobniejsze fakty, równocześnie godnie upamiętniając te wszystkie ofiary, także jest ciężkie i łatwo przekroczyć granicę. I myślę, że to mój główny problem z tą książką. Autor pominął takie istotne rzeczy, jak brak strażników przy ogrodzeniu czy to że powinien być on pod napięciem. Gdyby faktycznie było tak, jak autor opisał - ucieczka z obozu byłaby niesamowitą prościzną. Poza tym wątpię, by ktokolwiek, a szczególnie dziecko tak wysoko postawionego człowieka, miałoby taką łatwość, by bez problemu podchodzić do ogrodzenia niezauważonym przez rok. A tym bardziej w przypadku więźnia. Relacje byłych więźniów to potwierdzają - wystarczył jeden krok za dużo i kończyło się rozstrzelonym lub porażonym prądem. Powątpiewam też w tę aż zaskakującą niewiedzę Brunona. Ciężko uwierzyć, że przez te dziewięć lat życia nikt nie wpajał mu poglądów III Rzeczy, nie uczył podziału na lepszych i gorszych. Szczególnie w przypadku, gdy jego ojciec był komendantem obozu, a rodzina w większości popierała tę ideologię. W mojej opinii końcówka też zgrzyta, szczególnie po przeczytaniu kilku relacji, w których wielokrotnie był podkreślany chory porządek i ład, którym kierowali się strażnicy, nawet w takich momentach, jak uśmiercanie niewinnych ludzi. Myślę, że pomijanie takich faktów zaburza obraz obozów i przydałoby się jakieś sprostowanie w książce. Wypadałoby to zrobić dla wszystkich ofiar, które kiedykolwiek przebywały w obozach. Plusem tej książki jest to, że jest niedługa i czyta się ją szybko. Nie ma też bardzo drastycznych, krwawych scen, więc dla bardzo wrażliwych i młodych osób jest w porządku. Na sam początek literatury dotyczącej II wojny okej, można na wiele rzeczy nawet nie zwrócić uwagi, ale znając więcej faktów, nie da się zignorować wielu uproszczeń i braku logiczności w licznych przypadkach.