Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdopodobnie nigdy nie przeczytałabym „Drugiej szansy”, gdyby nie to, że ponoć Netflix adaptował ją do serialu „Otwórz oczy”, który kiedyś próbowałam obejrzeć (ale mi nie wyszło). Ostatnio - abstrahując od jakości tych produkcji - często zastanawiam się co sprawia, że filmowcy wybierają te a nie inne książki, więc w książce postanowiłam poszukać tego czegoś, co uczyniło ją wyjątkową. I choć nie był to czas zmarnowany (zajęło mi to łącznie ze dwa popołudnia),mam poczucie, że autorka książki miała niebylejakie parcie na szkło. Mamy tu opowieść, w której rzeczywistość z fantazją pomieszana jest mniej więcej tak jak w „Koralinie” Neila Gaimana i na tym podobieństwa się nie kończą. Ma to swój urok, a jednak „Druga szansa” adresowana jest do innego odbiorcy, dlatego to jak uparcie ci bardzo wyraziści bohaterowie są jednowymiarowi, sprawiło, że już w połowie tej niedługiej przecież opowieści zirytowałam się i takie uczucie towarzyszyło mi już do końca. Charaktery zarysowane są tam grubą komiksową kreską, nie ma w nich ani odrobiny głębi, od pierwszej do ostatniej strony wiadomo czego się po nich spodziewać. Nie zmieniają się pod wpływem wydarzeń, nie zaskakują, mają jedną cechę dominującą i nic poza tym. Są jak woskowe kukły, jak archetypy bohaterów a nie bohaterowie. Ta oniryczna, lekko abstrakcyjna i przez to niespójna opowieść ma w sobie jednak bardzo dużo uroku, choć posługuje się ultrapopularnymi motywami, często eksploatowanymi w filmach. Utrata pamięci, szpital psychiatryczny, omeny, despotyczni opiekunowie, wszystko to było już w „Lekarstwie na życie”, „Gothice” czy nawet „Wyspie tajemnic”, więc chyba mamy to co czyni te historie chętnie filmowanymi. Wszystko jasne. I o ile większa cześć książki całkiem nieźle się czyta, o tyle końcówka dramatycznie mnie rozczarowała. Historia nie ma ciekawych postaci ani emocjonującej fabuły, ciągnęła mnie do przodu tylko i wyłącznie tajemnicą i obietnicą jej rozwiązania, więc kiedy w końcu do tego doszło, byłam zdumiona: serio? To ma być wytłumaczenie tego wszystkiego? I nawet dopisane na końcu, jakby na kolanie, próby ratowania niezwykłości tutaj nie pomogą - wydawca chciał to wydawca dostał, ale większego sensu w tym po prostu nie widzę. Szkoda.