Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł tej książki brzmi nieco smutno, a na pewno minimalistycznie. Sześć odcieni bieli, czyli właściwie szarość w różnych wydaniach. Dokładnie takie są też te historie – wszystkie są odcieniami tego samego życia, które można było wieść w PRL. Ale mimo wszystko zaskakują czułością. Te reportaże moim zdaniem nie do końca wpisuja się w formułę dzisiejszego rozumienia tej formy. Czego reportażem może być życie człowieka, jednostki? Przecież to tylko dowód anegdotyczny. A to życia właśnie opowiada nam Krall w tym tomiku i do tego robi to dość specyficznie. A może to całość przesłania składa się na reportaż, który wyłania się z pojedynczych barw? W każdym razie jest to tylko zaleta tej niezwykłej książki. Warto wiedzieć, że to wydanie w serii Faktyczny Dom Kultury powstało z dwóch tomów wydanych w 1978 i 1988 roku. Wedle noty wydawniczej były to książki wówczas zakazane, dostępne były jedynie poza oficjalnym obiegiem. ⬜ PRL odbity w oczach Każdy jeden mini-portret człowieka dokłada kolejny element układanki do tego, jak wyglądała Polska w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Bieda, smutna codzienność i ograniczone możliwości. Nic dziwnego, że książka tytułem nawiązuje do szarości. Czytamy o marzeniach ludzi w PRL i perspektywach, którym do marzeń było bardzo daleko. Małe wielkie sprawy, dramaty i szczęścia. Pod koniec książki robi się poważniej. Zaczynają się tematy związane ‘68 rokiem i późniejszymi strajkami. Złamane życia ludzi, którzy odważyli się na zrobienie czegoś. Czasami nawet nie musieli sie odważać, wystarczyło że byli w złym miejscu o złej godzinie. ⬜ Sześć odcieni bieli W ogóle książka, choć smutna, jest w pewien sposób piękna. Bardzo mi sie podoba to, jak autorka przygląda się swoim rozmówcom i ustepuje im z drogi. Wzruszyły mnie losy tych ludzi i sposób w jaki Krall opowiada ich historie – najczęściej byli pogodzeni z losem i ze sobą. To ważne, bo to książka o pokoleniu naszych dziadków i rodziców. Ludziach, którzy mniej lub bardziej pamiętali powojenną rzeczywistość. Sześć odcieni bieli dobrze oddaje ich mentalność. Szczególnie trafne są słowa młodego chłopaka z tekstu Haj nabyty, opisującego swoich rodziców oraz oceniającego ich wychowanie i nastawienie. To niby Krall pisze, ale jednak ma się poczucie, że ona po prostu użycza swoich słów tym sportretowanym pisemnie osobom. W ogóle trudno cokolwiek mądrego o tej książce napisać, bo nie trzeba czytać o niej, a ją samą. Warto, bo Krall pisze jak nikt inny.