Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy można bardziej pokochać serię, która jest prequelem, a zarazem sequelem do serii głównej, niż tę, od której wszystko się zaczęło? Po raz kolejny Jennifer L. Armentrout udowadnia, że tak, dzięki książce „Światło w płomieniu”, która jest drugim tom serii „Z ciała i ognia”. „Krew i popiół” było cudownym początkiem, jednak im dalej w las, a raczej w dołeczki Casteela, seria „Z krwi i popiołu” coraz mocniej wprawiała mnie w zadumę i konsternację. „Cień w żarze” był jak powiew orzeźwienia i dowód, że Armentrout potrafi stworzyć naprawdę świetną, wciągają i sensowną powieść. I, na szczęście, dalszy ciąg historii Sery i Nyktosa tylko to potwierdził, bo naprawdę mocno drżałam o losy tej książki, zwłaszcza że to spora cegiełka. Ale skoro jest to ciąg dalszy, nie napiszę nic o fabule, gdyż rozpoczynamy dokładnie w tym samym miejscu, gdzie skończyliśmy poprzednią część, czyli w stali tronowej. Zresztą bądźmy szczerzy, nie sięgnie po tę książkę ktoś, kto nie zna wcześniejszych tomów i nie śledzi historii głównych bohaterów z wypiekami. Skupię się za to na swoich wrażeniach. To, co ujmuje mnie w tej serii, to przyciągnie, napięcie i stopniowo rozwijająca się relacja między Serą a Nyktosem. Ta tworzącą się między nimi bliskość, zrozumienie i rodzące się uczucie. Czemu? Bo oni ze sobą ROZMAWIAJĄ i się SŁUCHAJĄ – starają się myśleć nie tylko o sobie, ale też postawić się na miejscu tego drugiego i są samokrytyczni. Sera to jedna z niewielu kobiecych postaci, które naprawdę lubię, zaś Nyktos to prawdziwie szarmancki i troskliwy typ. Całości dopełniają świetni bohaterowie drugoplanowi – szczególnie słodziaszne i urocze młode drakeny oraz genialny Nektas, który im wszystkim „matkuje” i zaskakuje cudownymi przemyśleniami. To kolejna książka, która mi udowadnia, że najbardziej kocham smoki! Ale żeby nie było za prosto i za słodko, autorka raczy nas takim zwrotem akcji, że już dawno nie pamiętam, żebym dostała takiego nerwa, a do tego tak długo mnie trzymał! I choć wiedziałam, że znajdzie się logiczne i sensowne wyjaśnienie i przecież kocham emocje, to było za dużo jak na moje skołatane serce! Dosłownie toczyłam pianę! Znajdziecie tu też inne emocje i raczej spokojny bieg zdarzeń w stosunku do „Cienia”. Tam mieliśmy napięcie i motyw w stylu slow burn, tu zbliżeń jest sporo, ale są one uzasadnione fabularnie i naprawdę mają znaczenie, a implikacje z nich wypływające okazują się bardzo istotne. Ponadto wiele pojęć i zjawisk zawiłych i niezrozumiałych w historii Poppy tu jest tłumaczone od podstaw. Jestem zachwycona faktem, że ta historia trzyma poziom! Uwielbiam postaci, świat oraz to, w jaki sposób kończy się ten tom, choć wcale nie jest to cukierkowy finał, ale konkretna zapowiedź przyszłych wydarzeń, których już nie mogę się doczekać!