Kiedy gdzieś wyjeżdżam poza Polskę lubię sięgać po lektury LUŹNO związane z tym miejscem – niekoniecznie przewodniki (choć też),ale autora z danego kraju lub reportaże o tym kraju lub cokolwiek w ten deseń. Tym razem padło na polecanych przez Marcina Mellera ‘Włochów’. I strasznie, ale to strasznie mi się to podobało. Po wstępie o geografii i historii przechodzimy do wielu kulturowych smaczków, z perspektywy brytyjskiego imigranta. Stereotypy, statystyki, blaski i cienie (laurka to to nie jest) włoskiej mentalności. Polecam.

Kiedy gdzieś wyjeżdżam poza Polskę lubię sięgać po lektury LUŹNO związane z tym miejscem – niekoniecznie przewodniki (choć też),ale autora z danego kraju lub reportaże o tym kraju lub cokolwiek w ten deseń. Tym razem padło na polecanych przez Marcina Mellera ‘Włochów’. I strasznie, ale to strasznie mi się to podobało. Po wstępie o geografii i historii przechodzimy do wielu...

Spodziewałam się, że nowe wydanie zostanie jakoś zaktualizowane, ale stan wiedzy pozostał mniej więcej na poziomie 2014 roku - w wielu kwestiach dość nieaktualnym, bo sporo się w ciągu ostatniej dekady zmieniło. Książka ma teoretycznie w sposób obiektywny przedstawiać specyfikę włoskiego społeczeństwa, ale aż do końca nie byłam w stanie oprzeć się wrażeniu, że mimo posługiwania się różnymi danymi i wypowiedziami różnych autorytetów),jest wyłącznie zlepkiem subiektywnych spostrzeżeń autora książki - towielka szkoda. Plus oczywiście zgadzam się z innymi opiniami, że dodatkowo jest także mocno „brytyjskocentryczna”, co nie działa na jej korzyść.

Spodziewałam się, że nowe wydanie zostanie jakoś zaktualizowane, ale stan wiedzy pozostał mniej więcej na poziomie 2014 roku - w wielu kwestiach dość nieaktualnym, bo sporo się w ciągu ostatniej dekady zmieniło. Książka ma teoretycznie w sposób obiektywny przedstawiać specyfikę włoskiego społeczeństwa, ale aż do końca nie byłam w stanie oprzeć się wrażeniu, że mimo...

Książka wyjaśnia nieco w kwestii Włochów i wiele (och, jak wiele) w kwestii Anglików.

Książka wyjaśnia nieco w kwestii Włochów i wiele (och, jak wiele) w kwestii Anglików.

Duża porcja flaków z olejem. Jestem zaskoczona, że wytrwałam do końca, bo wiele razy chciałam się poddać, ale udało się. I uważam, że nie było warto.

Trzeba naprawdę mieć talent, żeby z tak żywego, pełnego energii i dynamicznego kraju zrobić krainę suchszą od pustyni, ale autorowi tej książki się to udało. Reportaż może być dobry, albo może sprawiać wrażenie rozdziału wyjętego z podręcznika do historii i ta książka reprezentuje właśnie tę drugą grupę, gdyż mało tu dobrego storytelling’u – jak to w podręcznikach szkolnych. Za to pełno tu suchych faktów, statystyk i analiz, które wcale by mi tak nie przeszkadzały, gdyby były ubrane w ciekawą historię. Z tego powodu wszystkie te informacje, przynajmniej w moim odczuciu, przysłowiowo wchodziły jednym uchem i wychodziły drugim. Moim neuronom ciężko było się w ogóle o cokolwiek zahaczyć.

W skrócie, jest tu dużo polityki, wiele uogólnień, mało geografii i jeszcze mniej kultury. Autor spogląda na Włochów krytycznym okiem z dozą protekcjonalności, która wydaje mi się aż nadto znajoma. Oczywiście, niektóre spostrzeżenia były trafione – ale cała otoczka marna i bez charakteru.

Książka minęła się także z moimi oczekiwaniami. Pierwsze dwa zdania opisu na tylnej okładce mówią: „Dlaczego Włosi mają kilkanaście określeń na wieszak, a ani jednego an kaca? Jak to możliwe, że ten sam naród stworzył największe dzieła sztuki i muzyki i zarazem mafię?”. Po takiej zajawce spodziewałam się ciekawostek językowych, zagłębienia się w fascynującą i pełną pasji mowę ciała Włochów i w końcu – w ich bogatą kulturę, spuściznę renesansu i uwielbienie do piękna, jedzenia i biesiady. Nie oczekuję romantyzowania Włoch czy ujęcia ich w kadrze pełnym cliché – niechże będzie krytyka! Ale żeby tak całkowicie pozbawić ten kraj jakiegokolwiek uroku…?

Takie właśnie są te Włochy Johna Hoopera. Niektórzy piszą, że w jego słowach kryje się sympatia do tego kraju – może i tak, nie wiem. Ale myślę, że ta tematyka dawała o wiele większe pole do popisu. Tę przestrzeń można było wypełnić polotem i finezją, które jak najbardziej mogłyby stać obok statystyk, analizy i krytyki. Wtedy byłaby to książka tryskająca energią, jak Włochy. Tutaj się to nie udało. Także jeśli przy tej lekturze spodziewasz się poczuć namiastkę la dolce vita, albo chociaż po prostu… vita – zawiedziesz się.

Duża porcja flaków z olejem. Jestem zaskoczona, że wytrwałam do końca, bo wiele razy chciałam się poddać, ale udało się. I uważam, że nie było warto.

Trzeba naprawdę mieć talent, żeby z tak żywego, pełnego energii i dynamicznego kraju zrobić krainę suchszą od pustyni, ale autorowi tej książki się to udało. Reportaż może być dobry, albo może sprawiać wrażenie rozdziału...

☆ Uwielbiam! Czytałam 2 razy.
☆ Książka bez lukru – przedstawia Włochów raczej w surowej scenerii, choć oczywiście są też pozytywne strony ich mentalności.
☆ Dużo ciekawych faktów zamiast suchej historii (np. o tym, że to właśnie we Włoszech powstał ruch slow food w proteście na wybudowanie McDonalda).
☆ Sporo badań i statystyk.

☆ Uwielbiam! Czytałam 2 razy.
☆ Książka bez lukru – przedstawia Włochów raczej w surowej scenerii, choć oczywiście są też pozytywne strony ich mentalności.
☆ Dużo ciekawych faktów zamiast suchej historii (np. o tym, że to właśnie we Włoszech powstał ruch slow food w proteście na wybudowanie McDonalda).
☆ Sporo badań i statystyk.

Autor posiada zadziwiającą zdolność pisania o wszystkim w każdym rozdziale mimo że tytuł rozdziału wskazuje na coś innego (np. rozdział o tańcu zaczyna się od okularów słonecznych, a o tańcu zawiera kilkanaście zdań gdzieś pod koniec, z czego część o tańcach innych narodów niż Włosi). Spora dawka wiedzy, ale stworzyła raczej bałagan w mojej głowie. To, co mnie zszokowało, to kwestia osób niepełnosprawnych, aż musiałam sprawdzić rok wydania.

Autor posiada zadziwiającą zdolność pisania o wszystkim w każdym rozdziale mimo że tytuł rozdziału wskazuje na coś innego (np. rozdział o tańcu zaczyna się od okularów słonecznych, a o tańcu zawiera kilkanaście zdań gdzieś pod koniec, z czego część o tańcach innych narodów niż Włosi). Spora dawka wiedzy, ale stworzyła raczej bałagan w mojej głowie. To, co mnie zszokowało,...

Ciekawa lektura, widać, że autor niemal dosłownie zjadł zęby na włoskiej kulturze i że pała sympatią do tego narodu, ale jest to raczej taka miłość “pomimo, że”, a nie “dlatego, że”. Widzimy w książce np. Jak bardzo dla Włochów ważne jest jedzenie, dowiadujemy się np., że to właśnie we Włoszech powstał ruch slow food (w odpowiedzi na budowę McDonald’sa obok Schodów Hiszpańskich),a w miejscowości Bra obok Turynu jest nawet uniwersytet slow foodu. Autor jednak zdecydowanie wykracza poza lukrowany wizerunek radosnych, otwartych i kochających życie Włochów, wskazując, że, paradoksalnie, mimo pozornej otwartości, Włosi są jednym z najbardziej nieufnych narodów w Europie, widzimy też, jak ważną rolę u Włochów odgrywają pozory i konwenanse, co ma m.in. implikacje dla tego, jak postrzegane we Włoszech są osoby z niepełnosprawnościami. Widać też nieszablonowy tok myślenia autora - widzimy np. Jaki jest związek między stosunkiem Włochów do ruchu drogowego a ich stosunkiem do czegoś takiego jak prawda obiektywna (spoiler: po włosku jest jedno słowo oznaczające “prawdę” i “wersję”). Bardzo cenna lektura dla wszystkich, którzy wybierają się do Włoch lub po prostu chcą się dowiedzieć więcej o tym kraju.

Ciekawa lektura, widać, że autor niemal dosłownie zjadł zęby na włoskiej kulturze i że pała sympatią do tego narodu, ale jest to raczej taka miłość “pomimo, że”, a nie “dlatego, że”. Widzimy w książce np. Jak bardzo dla Włochów ważne jest jedzenie, dowiadujemy się np., że to właśnie we Włoszech powstał ruch slow food (w odpowiedzi na budowę McDonald’sa obok Schodów...

Naprawdę wartościowy reportaż, dzięki któremu możemy zobaczyć Włochy takie, jakie są. Dzięki temu, że autor pochodzi spoza Włoch, jego spojrzenie jest, moim zdaniem, całkiem neutralne, obiektywne. Nie owija w bawełnę, nie zasypuje czytelnika idyllicznym obrazem Italii jako krainy mlekiem i miodem płynącej, w której żyją wyłącznie szczęśliwi ludzie. Ta lektura pozwoliła mi zrozumieć wiele aspektów włoskiego życia, ale także pokazała mnóstwo ciekawostek. Nie jest to zdecydowanie książka, którą można przeczytać szybko i o niej zapomnieć, bo natłok informacji po prostu po jakimś czasie męczy i trzeba ją odłożyć, aby sobie to wszystko przetrawić. Polecam każdemu italofilowi :)

Naprawdę wartościowy reportaż, dzięki któremu możemy zobaczyć Włochy takie, jakie są. Dzięki temu, że autor pochodzi spoza Włoch, jego spojrzenie jest, moim zdaniem, całkiem neutralne, obiektywne. Nie owija w bawełnę, nie zasypuje czytelnika idyllicznym obrazem Italii jako krainy mlekiem i miodem płynącej, w której żyją wyłącznie szczęśliwi ludzie. Ta lektura pozwoliła mi...

Osoby spodziewające się słodkiej laurki w stronę Włochów mogą się bardzo rozczarować, ponieważ książka rozprawia o wielu aktualnych problemach włoskiego społeczeństwa w sposób dość surowy, choć obiektywny. Bardzo wnikliwe spojrzenie na mentalność Włochów, zawierające sporo statystyk i porównań do innych krajów europejskich.

Osoby spodziewające się słodkiej laurki w stronę Włochów mogą się bardzo rozczarować, ponieważ książka rozprawia o wielu aktualnych problemach włoskiego społeczeństwa w sposób dość surowy, choć obiektywny. Bardzo wnikliwe spojrzenie na mentalność Włochów, zawierające sporo statystyk i porównań do innych krajów europejskich.

Bardzo ciekawa lektura, która pozwoliła mi na poznanie wielu ciekawostek o tym narodzenie podczas mojego pobytu na Sycylii.

Bardzo ciekawa lektura, która pozwoliła mi na poznanie wielu ciekawostek o tym narodzenie podczas mojego pobytu na Sycylii.