Bardzo ciekawa historia. Gortner jak zwykle nie zawodzi.

Bardzo ciekawa historia. Gortner jak zwykle nie zawodzi.

Eeee,takie tam, czytadło. Raczej dla młodzieży.

Eeee,takie tam, czytadło. Raczej dla młodzieży.

Tę książkę się bardzo dobrze czyta. Strony umykają jedna za drugą. Historia Lukrecja opisana jej słowami nie może nikogo nudzić. Burzliwe życie, intrygi, przepych i zepsucie Watykanu. Poznajemy Lukrecję jako rozpieszczoną, wychowaną w bogactwie dziewczynę, dobrze wykształconą ale też nie pozbawioną serca a także trudy jakie musiała znieść będąc po prostu "tylko" kobietą swoich czasów, której życiem miał prawo dysponować ojciec, mężowie, tylko nie ona sama. Polecam

Tę książkę się bardzo dobrze czyta. Strony umykają jedna za drugą. Historia Lukrecja opisana jej słowami nie może nikogo nudzić. Burzliwe życie, intrygi, przepych i zepsucie Watykanu. Poznajemy Lukrecję jako rozpieszczoną, wychowaną w bogactwie dziewczynę, dobrze wykształconą ale też nie pozbawioną serca a także trudy jakie musiała znieść będąc po prostu "tylko"...

Wspaniale i wciągająco przedstawiona historia życia córki papieża Aleksandra VI. Relacje rodzinne - miłość, zdrada i rozczarowanie, polityczne przymusy i przywileje. Trudna droga ku dorosłości i zrozumieniu przez Lukrecję pojęcia "złotej klatki". Z męskiego punktu widzenia - bardzo trafiona powieść historyczna :)

Wspaniale i wciągająco przedstawiona historia życia córki papieża Aleksandra VI. Relacje rodzinne - miłość, zdrada i rozczarowanie, polityczne przymusy i przywileje. Trudna droga ku dorosłości i zrozumieniu przez Lukrecję pojęcia "złotej klatki". Z męskiego punktu widzenia - bardzo trafiona powieść historyczna :)

Ciekawa wariacja na temat osławionej Lukrecji Borgii, córki papieża Aleksandra VI (czyli Rodriga Borgii we własnej osobie).
Historyczna sława (czy też właściwie niesława),jak przylgnęła do tej kobiety spowodowała, że przez całe pokolenia była uważana za wyrachowaną intrygantkę, trucicielkę, wyuzdaną grzesznicę. Tymczasem autor pokusił się o stworzenie portretu zupełnie innego: jego Lukrecja Borgia to najpierw trochę naiwne dziewczątko niemal bałwochwalczo zapatrzone w ojca oraz starszych braci, potem pionek w politycznej grze męskich członków własnej rodziny, a na koniec załamana intrygami i bezwzględnością bliskich im ludzi, obdarta ze złudzeń po prostu zawiedziona kobieta.
Mocną stroną powieści jest oddanie realiów życia nie tylko na papieskim dworze przełomu XV i XVI wieku, ale generalnie w Rzymie, który cuchnącymi rynsztokami, rzeszą rzezimieszków i awanturników snujących się po ulicach miasta, niebezpiecznymi zaułkami, czy czeredą kurtyzan sprawiał dość przygnębiające wrażenie. Słabszą: wyjaśnienia odnośnie uwarunkowań polityczno-historycznych. No, ale może to ostatnie to wynik narracji w wykonaniu, bądź co bądź kilkunastoletniej dziewczyny, która mniej interesowała się polityką, a bardziej przyziemnymi sprawami takimi jak stroje, wygody zacisza domowego, czy związki małżeńskie zawierane w rodzinie.
Polecam.

Ciekawa wariacja na temat osławionej Lukrecji Borgii, córki papieża Aleksandra VI (czyli Rodriga Borgii we własnej osobie).
Historyczna sława (czy też właściwie niesława),jak przylgnęła do tej kobiety spowodowała, że przez całe pokolenia była uważana za wyrachowaną intrygantkę, trucicielkę, wyuzdaną grzesznicę. Tymczasem autor pokusił się o stworzenie portretu zupełnie...

Lukrecja Borgia.. uparta dziewczyna, która zaimponowała mi od początku. Nie miała łatwo, a jednak podołała. Cudowna książka, świetne jak zawsze pióro Gortnera. Wrócę, wiele razy

Lukrecja Borgia.. uparta dziewczyna, która zaimponowała mi od początku. Nie miała łatwo, a jednak podołała. Cudowna książka, świetne jak zawsze pióro Gortnera. Wrócę, wiele razy

To była niezwykle fascynująca lektura, która przeniosła mnie w psychikę bohatera. Powieść jest napisana z perspektywy Lukrecji Borgii, w pierwszej osobie. Zwykle nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej, ale w tej powieści działa to zaskakująco dobrze, nie wspominając o tym, że narrator to mężczyzna mówiący kobiecym głosem. Autor z powodzeniem snuje możliwą teorię i porywającą fabułę o bardzo oczernianej Lukrecji Borgii, córce papieża Aleksandra VI (lub Rodrigo Borgii),koncentrując się na jego dwóch pierwszych małżeństwach politycznych i zagadkowym porodzie pomiędzy nimi. W narracji Lukrecja zmienia się z niewinnej nastolatki, która uwielbia swoją rodzinę, zwłaszcza ojca i starszego brata Cesare, w dojrzałą młodą kobietę, która zdaje sobie sprawę, że wszystkie jej cierpienia wynikają z okrutnych i mrocznych machinacji jej rodziny. Transformacja jest pełna niewypowiedzianego wstydu i bólu, zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Jej osobiste perypetie rozgrywane są na tle politycznych sporów o władzę między papieską monarchią Aleksandra VI a innymi włoskimi miastami-państwami i dwoma europejskimi mocarstwami: Hiszpanią i Francją.
Podczas gdy powieść daje wyimaginowane odpowiedzi na dwa palące pytania, które są przedmiotem debaty od wieków (czy Lukrecja popełniła kazirodztwo i kto zamordował Juana Borgię),ostatecznie nie sposób dowiedzieć się, jak naprawdę było. Autor mówi to w Posłowiu: „Ta powieść przedstawia jedną możliwą teorię (o kazirodztwie Lukrecji),ale muszę podkreślić, że jest ona fikcyjna, podobnie jak moja teoria o zabójstwie Juana Borgii. Frustrująca prawda jest taka, że nie mamy wiarygodnej dokumentacji na temat tego, co działo się za zamkniętymi drzwiami Borgiów ”.
Podsumowując, była to niezwykle zadowalająca lektura powieści historycznej z nutką autorskiej fantazji, z której przy okazji dowiedziałam się wielu prawdziwych faktów zarówno o Borgiach jak i Watykanie.

To była niezwykle fascynująca lektura, która przeniosła mnie w psychikę bohatera. Powieść jest napisana z perspektywy Lukrecji Borgii, w pierwszej osobie. Zwykle nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej, ale w tej powieści działa to zaskakująco dobrze, nie wspominając o tym, że narrator to mężczyzna mówiący kobiecym głosem. Autor z powodzeniem snuje możliwą teorię i...

Chyba nie ma sensu szukać tu rzetelnej wiedzy na temat wydarzeń historycznych wojen włoskich w XV wieku - one stanowią tylko tło dla awanturniczych losów Lukrecji Borgia.
I nie ma sensu dociekać, na ile Lukrecja naprawdę była morderczynią i trucicielką - jak chce legenda - a na ile ofiarą układów i marionetką w rękach rodziny - jak przedstawia to Autor "Księżniczki...". Tego się nie dowiecie, to nie jest książka historyczna ani biografia - to tylko powieść przygodowa na tle niezwykle barwnych wydarzeń na watykańskim dworze w latach 1492 -1501.

Mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę jako żywą, ciekawie napisaną, dobrze oddającą kolorystykę i atmosferę tamtych wydarzeń. Skupiona na jednej właściwie postaci samej bohaterki, pozwala nam zidentyfikować się z nią i uronić łzę nad bezwzględnością mężczyzn z jej rodziny, tragiczną w tamtych wiekach sytuacją kobiet, choćby najmożniejszych, nad krwawymi metodami rozwiązywania problemów. Powieść może stanowić podstawę scenariusza, akurat tyle w niej przemocy, intryg, seksu i bitew, by zapełnić sale kinowe.

Czego tam nie znajdziecie - to drugiego dna: żadnych pobocznych wątków, które mogłyby wzbogacić treść. Trochę to puste i powierzchowne. Narracja prowadzona w pierwszej osobie, zogniskowana jest wokół typowych spraw interesujących młode dziewczyny: miłość, rywalizacja, małżeństwo, prezenty, suknie, podziw i zawiść.
A może to efekt zamierzony? to tak, jakby Lukrecja w istocie była lalką do ubierania, wydawania za mąż i przesuwania po planszy gry, w którą grali prawdziwi gracze - mężczyźni z potężnego, drapieżnego i nienasyconego rodu Borgiów.

Chyba nie ma sensu szukać tu rzetelnej wiedzy na temat wydarzeń historycznych wojen włoskich w XV wieku - one stanowią tylko tło dla awanturniczych losów Lukrecji Borgia.
I nie ma sensu dociekać, na ile Lukrecja naprawdę była morderczynią i trucicielką - jak chce legenda - a na ile ofiarą układów i marionetką w rękach rodziny - jak przedstawia to Autor...

Wyśmienita! Kolejny raz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że Pan Gortner jest mistrzem w swoim gatunku. Autor przenosi czytelnika w barwne czasy minionych epok z taką finezją, że można się niemal zatracić.

Wyśmienita! Kolejny raz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że Pan Gortner jest mistrzem w swoim gatunku. Autor przenosi czytelnika w barwne czasy minionych epok z taką finezją, że można się niemal zatracić.

Odkłamywanie historii Lukrecji raczej autorowi się udało. Kobieta w tamtych czasach nie miała wiele do powiedzenia, była traktowana przedmiotowo. Lukrecja to przykład jak zły osąd może przylgnąć do człowieka. Bardziej należy jej współczuć niż potępiać.

Odkłamywanie historii Lukrecji raczej autorowi się udało. Kobieta w tamtych czasach nie miała wiele do powiedzenia, była traktowana przedmiotowo. Lukrecja to przykład jak zły osąd może przylgnąć do człowieka. Bardziej należy jej współczuć niż potępiać.