Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niegdyś dżinnka Zahra wraz ze swoją ukochaną panią Roszaną Wspaniałą rządziła największym imperium na świecie. Kiedy jednak złamała najważniejsze prawo niewolników lampy i pokochała swoją właścicielkę, musiała ponieść karę. Zamknięta przez pięćset lat w swojej lampie zostaje odnaleziona przez młodego chłopca, Aladyna. Choć ma jedynie spełnić jego trzy życzenia, postanawia się nim posłużyć, by zdobyć swój upragniony cel – odzyskać wolność. Nieoczekiwanie dla siebie, Zahra znów zbliża się do niebezpiecznej granicy – granicy uczucia między dżinnem a człowiekiem.


„Zakazane życzenie” to książka, która całkowicie mnie oczarowała. Na początku nieco trudno było mi wejść w akcję, jednak niesamowity, malowniczy, baśniowy styl Jessici Khoury w pewnym momencie pochłonął mnie całkowicie. Amerykańska pisarka w niesamowity sposób pogłębiła swiat baśni, czyniąc go atrakcyjnym i dla starszego odbiorcy. Uważam, że „Zakazane życzenie” to jeden z lepszych Re-tellingów, który nie jest jedynie ślepym przepisaniem oryginalnej historii, lecz jej dopełnieniem i zinterpretowaniem na nowo.

Dramatyzmu książce dodaje powierzenie narracji dżinnowi, Zahrze. Przyznam, że do tej pory odbierałam postać niewolników lampy poprzez pryzmat dobrodusznego, zabawnego grubaska z disnejowskiej animacji. Tymczasem Jessica Khoury ukazała trudy życia tych istot. Zahra jest uwięziona w lampie, a kiedy ktoś ją wyzwoli, musi spełniać wszystkie jego życzenia, nawet jeśli darzy go głęboką antypatią. Dodatkowo, jak dżinn, nie może obdarzyć uczuciem żadnego człowieka – nie może kochać ani nawet uznawać za swojego przyjaciela. Tragizmu postaci Zahry dodaje silny konfilt wewnętrzny, jaki ta przeżywa – jest rozdarta pomiędzy pragnieniem wolności a rodzącym się w niej uczuciem do młodego złodziejaszka, który zapragnął zostać księciem.

Jessica Khoury we wspaniały sposób wykreowała swój świat! Czytając „Zakazane życzenie” czułam się, jakby przechodziła po arabskich uliczkach i bawiła się na królewskim dworze. Autorka w przekonujący sposób odmalowała kulturę i wierzenia swoich bohaterów, pozwalając czytelnikowi w pewien sposób samemu doświadczyć magii Orientu. Wplata w fabułę swej powieści potężne dżinny, które brutalnie ingerują w życie ludzi, bezlitosnych intrygantów knujących na królewskim dworze i idących do władzy nawet po trupach oraz ludzi, którzy desperacko pragną wolności. Świat przedstawiony przez Jessicę Khoury jest tajemniczy, pełen przepychu i magii, a także pełnokrwistych bohaterów, którzy wprowadzają niemało zamieszania.

Warto jeszcze wspomnieć o wspaniałym stylu, jakim posługuje się amerykańska pisarka. To było niesamowite! Od pierwszych stron czułam się, jakbym cofnęła się w czasie i znów słuchała bajek, które czyta mi tata czy mama. Autorka „Zakazanego życzenia” na kartach swojej powieści oddaje baśniowy nastrój swojej opowieści, snując historię, od której wprost nie można się oderwać. Myślę, że na uznanie zasługuje także praca tłumacza, który w genialny sposób oddał atmosferę książki, używając słów jednoznacznie kojarzącymi się nam z bajkami czytanymi w okresie dzieciństwa.


Tak bardzo się cieszę, że poznałam „Zakazane życzenie”. Biorąc pod uwagę oczekiwania, jakie miałam co do tej powieści, naprawdę bardzo bałam się, że się rozczaruję, ale tak się nie stało! Pokochałam świat wykreowany przez Jessicę Khoury i wraz z bohaterami przeżyłam niesamowite przygody w orientalnym, magicznym świecie. Polecam!

Ocena: 8/10 (rewelacyjna)

Niegdyś dżinnka Zahra wraz ze swoją ukochaną panią Roszaną Wspaniałą rządziła największym imperium na świecie. Kiedy jednak złamała najważniejsze prawo niewolników lampy i pokochała swoją właścicielkę, musiała ponieść karę. Zamknięta przez pięćset lat w swojej lampie zostaje odnaleziona przez młodego chłopca, Aladyna. Choć ma jedynie spełnić jego trzy życzenia, postanawia...

Hej, hej, Kochani!
Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o jednym z lepszych polskich debiutów, jakie miałam okazję czytać. Kiedyś z dużo większą ochotą sięgałam po pierwsze książki naszych rodzimych autorów, jednak wielokrotnie się na nich zawodziłam. Dlatego do debiutu Anny Chaudiere byłam nastawiona niezwykle sceptycznie – wpływał na to także fakt, iż fantastyka nie należy do mojego ulubionego gatunku literackiego. Dziś mogę tylko pokręcić z politowaniem głową i pomyśleć sobie: „Ola, nie powinnaś się uprzedzać”. Bo, dzięki book tourowi zorganizowanemu przez Książki Moni, mogłam poznać naprawdę przecudowną powieść!
Rok 2052. Arina od ośmiu lat jest seksualną niewolnicą bezlitosnego maga Aszarte, Azarela. Brutalne traktowanie przez pana łamie ją, niszcząc zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, magiczkę i jej pana zaczyna łączyć coś głębszego… Jednak w wyniku niespodziewanych wydarzeń, które odsłaniają prawdziwą twarz Azarela, Arina trafia do Akademii Morza Deszczów, gdzie ma odkrywać swoją magiczną moc. Jej przewodnikiem po świecie magów zostaje niezwykle przystojny i szlachetny Severio. Jednak czy niewolnica może kiedykolwiek pozbyć się chorego przywiązania do swojego pana? Czy może być naprawdę wolna? Poznać, co znaczy prawdziwa miłość, nadzieja i przyjaźń?
Przyznam szczerze, że początkowo lektura „Niewolnicy” mi nie szła. Może to wina specyficznych warunków (powiedzmy sobie szczerze, autobus pełen rozwrzeszczanych siedemnasto- i osiemnastolatków nie jest wymarzonym miejscem do czytania) albo tego, że lekturę musiałam co chwilę przerywać? Nie wiem… Jednakże, im bardziej wgłębiałam się w świat wykreowany przez Annę Chaudiere, tym bardziej powieść mi się podobała! Oczywiście, jak każdy debiut nie jest pozbawiona wad, jednak w ogólnym rozrachunku można o nich zapomnieć i po prostu rozkoszować się lekturą.
Pierwszą zaletą „Niewolnicy”, o której chcę wspomnieć, jest niezwykle dobrze przemyślany i opisany świat fantastyczny. Często to, że nie rozumiem praw rządzących uniwersum, utrudnia mi czytanie książek fantasy. Tymczasem polska pisarka zadbała o to, by czytelnik nie miał najmniejszych problemów w zrozumieniu świata powstałego w jej wyobraźni. Pomimo nagromadzenia istot fantastycznych i dość skomplikowanej historii i budowie uniwersum, czytelnik z łatwością orientuje się, o co chodzi. Chociaż Anna Chaudiere zaczerpnęła mnóstwo motywów znanych z innych powieści fantastycznych, jej „Niewolnica” jest niesamowicie oryginalna! Myślę, że duża tu zasługa wprowadzenia rzadko spotykanego wątku niewolnictwa. Co ciekawe, autorka nie określa jasno, kto w jej świecie jest dobry, a kto zły. Ukazuje, że wszystko jest względne, a oceny moralnej wydarzeń i postaci ma dokonać sam czytelnik.
Uważam, że uczynienie z niewolnictwa motywu przewodniego swojej debiutanckiej powieści, było ze strony Anny Chaudiere bardzo ryzykownym posunięciem. To trudny temat, bardzo łatwo go spłycić czy wykorzystać w niesmaczny sposób. Jednak polska pisarka wyszła z tego zadania obronną ręką! Jej książka w genialny sposób ukazuje, jak bardzo głębokim i właściwie nieodwracalnym procesem jest zniewolenie. Pokazuje chore przywiązanie sługi do swojego pana i gotowość wysłuchania wszystkich, nawet najbardziej brutalnych jego rozkazów. Przedstawia to, że ten, kto zaznał niewoli, nigdy nie będzie w pełni wolny, zawsze będzie miał duszę związaną kajdanami.
Kolejną zaletą „Niewolnicy” są jej bohaterowie. Autorka ma niesamowity talent do tworzenia wiarygodnych psychologicznie postaci. Arina to bohaterka, którą trudno zrozumieć. Wielokrotnie jej zachowanie przeczy samo sobie. Podejmowane przez nią decyzje nie są zrozumiałe ani konsekwentne, a jej zachowanie często irytuje czytelnika. Choć często, oceniając książki uważam taką kreację bohaterów za wielką wadę powieści, to jednak w przypadku Ariny sytuacja wygląda inaczej. Patrząc na jej kreację, nie wolno zapomnieć, że bohaterka ma naprawdę trudną sytuację życiową, że jest całkowicie uzależniona od woli swojego pana, a także, że pojawiają się u niej objawy syndromu sztokholmskiego. Obserwując tytułową bohaterkę, można dostrzec, jak głęboko niewolnictwo niszczy człowieka. Kolejnym niezwykle ciekawym bohaterem jest pan Ariny, bezlitosny mag Azarel. To zdecydowanie postać wzbudzająca gorące emocje. Nie sposób go zrozumieć, nie sposób ocenić jednoznacznie jego zachowanie. Jednakże Azarel fascynuje czytelnika, a jego postawa zmusza do głębszych refleksji.
„Niewolnica” nie jest jednak powieścią pozbawioną wad. Początkowo jej akcja nie porywa, a zachowania bohaterów wydają się być kompletnie irracjonalne. Nie do końca przekonał mnie nagły wybuch czułości pomiędzy Azarelem i Ariną – i to nie ze strony nałożnicy, lecz jej pana. Nie wiem, czy można kogoś tak brutalnie traktować i jednocześnie wmawiać mu, że się go kocha. Mam nadzieję, że tajemnicze zachowanie Aszarte zostanie wyjaśnione w kolejnych tomach „Niewolnicy”, których z niecierpliwością oczekuję.
Z całą pewnością nie podobał mi się język, jakim została napisana debiutancka powieść Anny Chaudiere. Był on niezwykle zróżnicowany – raz do bólu potoczny i pełen kolokwializmów, miejscami przypominający ten, którym opowiada się bajki, by wreszcie zdania były wypełnione bardzo trudnymi, nienaturalnymi wyrazami. Zastanawiam się, co pisarka chciała osiągnąć poprzez zastosowanie tak zróżnicowanych stylów. Mam nadzieję, że kolejne tomy przygód Ariny są już napisane w bardziej odpowiadający mi sposób.
Podsumowując, cieszę się, że przełamałam swoje opory i zapoznałam się z „Niewolnicą”. Pomimo początkowej niechęci i paru mankamentów, powieść bardzo mi się spodobała. Anna Chaudiere wciągnęła mnie do swojego świata i pozwoliła lepiej zrozumieć ludzką psychikę. Już się nie mogę doczekać, kiedy poznam kontynuację!

Hej, hej, Kochani!
Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o jednym z lepszych polskich debiutów, jakie miałam okazję czytać. Kiedyś z dużo większą ochotą sięgałam po pierwsze książki naszych rodzimych autorów, jednak wielokrotnie się na nich zawodziłam. Dlatego do debiutu Anny Chaudiere byłam nastawiona niezwykle sceptycznie – wpływał na to także fakt, iż fantastyka nie należy...

RECENZJA POJAWIŁA SIĘ NA BLOGU: http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Macie czasem tak, że czujecie się wręcz zmuszeni do przeczytania książki, choć czujecie pod skórą, że się Wam ona nie spodoba? Ja tak miałam z bohaterką dzisiejszej recenzji: książką Richelle Mead „Akademia wampirów”. Jestem przeogromną fanką Anity z Book Revievs. Moja ukochana booktuberka ciągle opowiada, jak bardzo kocha „Akademię wampirów”, a że ostatnio czytam polecone przez nią książki, postanowiłam się zabrać również za wampiry. Byłam pełna obaw, bo do tej pory jedyną formą kontaktu z wampirami był dla mnie „Zmierzch” autorstwa Stephanie Meyer. Jako jedenastolatka byłam zachwycona tą historią, jednak kiedy po dwóch latach wróciłam do sagi, byłam mocno zniesmaczona. Mimo wszystko pobrałam ebooka i zaczęłam czytać.Moje obawy co do tej książki okazały się całkowicie zbędne. Książkę o uczniach Akademii Świętego Władimira pochłonęłam wręcz w jeden dzień i od razu przeszłam do czytania kolejnego tomu. Richelle Mead stworzyła niesamowity świat. Jak już możecie się domyśleć, nie jestem fanką fantastyki, męczy mnie ona i nudzi (poza Igrzyskami i Monumentem, ale cii…) Pozwólcie, że zanim opowiem wam, co mi się w tej książce podobało, a co nie, zadam wam pytanie: Jak wyobrażacie sobie wampira? Blady, nieśmiertelny, diaboliczny krwiopijca? Richelle Mead obdarła swoje wampiry niemal ze wszystkich tych przymiotów, zostawiając jedynie to, że jej bohaterowie żywią się krwią. A właściwie jeden z gatunków wampirów – moroje. Autorka podzieliła świat tych istot na poszczególne gatunki: wspomniane już wcześniej moroje – pijący krew, posługujący się magią (jedynie w dobrych celach), słabi i bezbronni; dampiry – obrońcy morojów, silni, sprawni, pół-wampiry, pół-ludzie; strzygi – nieśmiertelne, do szpiku kości złe. Świat wykreowany przez Richelle Mead poznajemy oczami siedemnastoletniej dampirycy – Rose Hathawy. Opiekuje się ona morojką z książęczego rodu, a jednocześnie swoją najlepszą przyjaciółką – Wasylisą Dragomir. Jeśli przez „Zmierzch” macie, tak jak ja, uraz do narracji pierwszoosobowej, to zapomnijcie o Belli Swan! Rose jest zupełnie inną bohaterką – można by rzec, że to ta „wredna” – pyskata, lubi się bawić i przekraczać granice. Obserwowanie świata jej oczami było dla mnie świetną zabawą, zwłaszcza, że jestem zupełnie inną osobą niż ona. Muszę zresztą przyznać, że kreowanie postaci wychodzi autorce bardzo dobrze. Każdy z jej bohaterów był inny, miał swoją osobowość, a jednocześnie był konsekwentnie prowadzony. Kolejnym plusem tej książki są świetne wątki miłosne – a może to moja słabość do nich? Zarówno historia Christiana i Lissy (choć oni dużo tracą w drugiej części), jak i Rose i Dymitra podbiła moje serce. Choć na pozór ich relacje mogą wydawać się banalne, to autorka kreśli je z taką umiejętnością, że mają w sobie coś innego, lepszego, niż miliony innych, podobnych wątków. Jedynym minusem, jaki przychodzi mi do głowy jest pewna pretensjonalność wypowiedzi (myśli) Rose w obecności Dimki. Jeśli jednak nie rażą Was sformułowania takie, jak wiecznie powatrzane: „Myślałam, że umrę” to jest to książka bez większych wad. Oczywiście, jest to typowe Young adult, więc nie spodziewajcie się, że to lektura wysokich lotów, która zmieni Wasze spojrzenie na świat. Niemniej, jeśli szukacie wciągającej, lekkiej książki na wakacje, mogę wam z całym sercem polecić „Akademię wampirów”.

RECENZJA POJAWIŁA SIĘ NA BLOGU: http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Macie czasem tak, że czujecie się wręcz zmuszeni do przeczytania książki, choć czujecie pod skórą, że się Wam ona nie spodoba? Ja tak miałam z bohaterką dzisiejszej recenzji: książką Richelle Mead „Akademia wampirów”. Jestem przeogromną fanką Anity z Book Revievs. Moja ukochana booktuberka ciągle...

Recenzja pojawiła się na blogu:http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Lubicie , kiedy ktoś poleca Wam książki? Ja nie za bardzo – boję się, że książka mnie rozczaruje i będę musiała powiedzieć o tym tej, najczęściej bliskiej osobie. Są jednak ludzie, od których wszystkie książki podbijają moje serce – jedną z nich jest najlepsza polska booktuberka, Anita. Kolejną książką, którą polecała, a która zawładnęła mną całkowicie jest trzeci już tom „Akademii wampirów”. Jak pewnie wiecie, podchodziłam do tej książki z ogromnym dystansem. Z każdą przeczytaną stroną przekonuję się jednak, że nie należy oceniać książek po pozorach. Przy recenzji pierwszego tomu uprzedzałam Was, że jest to lekka książka idealna na lato. Cóż, „Pocałunek cienia” zdecydowanie już taki nie jest! Dawno nie przeżywałam tak żadnej książki. Oczywiście, niemal zawsze utożsamiam się z bohaterami, ale przedstawiona w tym tomie historia Rose, jej przyjaciół i ukochanego pochłonęła mnie całkowicie. Richelle Mead przepełniła tę książkę tak wieloma tajemniczymi wydarzeniami, że nie da się od niej oderwać ani na chwilkę. Akcja zaczyna się niedługo po wydarzeniach z drugiego tomu. Rose musi zmierzyć się z traumą, będącą następstwem wydarzeń ze Spokane. Wychodzą na jaw kolejne konsekwencje bycia naznaczoną pocałunkiem cienia. Rose usiłuje się dowiedzieć jak najwięcej o swojej sytuacji. Jednocześnie panna Hathaway musi zmierzyć się z coraz silniejszym uczuciem do Dimki, ułożyć na nowo relację z matką.
To nie jest zwykła książka Young adult. Opowiada o dorastaniu, o odpowiedzialności. Rose musi zmierzyć się z pytaniem, czy rzeczywiście życie w cieniu Lissy jest tym, czego potrzebuje. Na naszych oczach Roza zmienia się z impulsywnej nastolatki w dorosłą, odpowiedzialną kobietę. Zazwyczaj w młodzieżówkach wszystko jest proste, a cała historia kończy się dobrze. Oczywiście, „Pocałunek cienia” to jeszcze nie koniec historii Rose Hathaway, jednak wydarzenia w nim przedstawione na zawsze zmieniają relacje między Rozą a Dimką. Ten tom pokazuje nam, że wszystko na świecie ma swoją cenę, że każda decyzja ma, nierzadko tragiczne, konsekwencje.
Genialna, niesamowita Richelle Mead napełniła tę książkę gigantyczną wprost dawką uczuć. Niemal cały czas byłam przejęta losami ukochanych bohaterów, razem z nimi śmiałam się, płakałam, bałam. A zakończenie… Miażdży. Rozbija serce na milion kawałeczków. Dobrze, że kiedy skończyłam czytać było ciemno i nikt nie widział moich łez.
MUSICIE TO PRZECZYTAĆ!

Recenzja pojawiła się na blogu:http://nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com/
Lubicie , kiedy ktoś poleca Wam książki? Ja nie za bardzo – boję się, że książka mnie rozczaruje i będę musiała powiedzieć o tym tej, najczęściej bliskiej osobie. Są jednak ludzie, od których wszystkie książki podbijają moje serce – jedną z nich jest najlepsza polska booktuberka, Anita. Kolejną...