Wspaniała pozycja. Na uwagę zasługuje przewijający się w książce akcent na przedwojenne wychowanie, które umożliwiło skuteczne przetrwanie w barbarzyńskim środowisku bez konieczności utraty i wyrzeknięcia się kultury polskiej.

Wspaniała pozycja. Na uwagę zasługuje przewijający się w książce akcent na przedwojenne wychowanie, które umożliwiło skuteczne przetrwanie w barbarzyńskim środowisku bez konieczności utraty i wyrzeknięcia się kultury polskiej.

Poruszające historie Polek zesłanych na Sybir, niektóre zakończone bardziej pomyślnie, inne mniej. Przetrwały nieludzkie traktowania służb ZSRR, pomimo chwil chęci odejścia z tego świata. Udowodniły czynem siłę swojego charakteru. Ile dzisiaj Polek byłoby wstanie przetrwać taki nacisk na ciało fizyczne i psychikę?

Poruszające historie Polek zesłanych na Sybir, niektóre zakończone bardziej pomyślnie, inne mniej. Przetrwały nieludzkie traktowania służb ZSRR, pomimo chwil chęci odejścia z tego świata. Udowodniły czynem siłę swojego charakteru. Ile dzisiaj Polek byłoby wstanie przetrwać taki nacisk na ciało fizyczne i psychikę?

Po przeczytaniu historii zesłanych kobiet, można tylko się cieszyć, że żyjemy w takich a nie innych czasach. Należy tym bardziej doceniać to co mamy tu i teraz.

Po przeczytaniu historii zesłanych kobiet, można tylko się cieszyć, że żyjemy w takich a nie innych czasach. Należy tym bardziej doceniać to co mamy tu i teraz.

Dziewczyny z Syberii są zbiorem wspomnień kilku kobiet, którym udało się przeżyć „wyjazd na niedźwiedzie”. Mimo że podobnie jak „Dziewczyny z Wołynia” jest to książka, opisująca wręcz niewyobrażalne cierpienie skazanych na powolną śmierć Polek, to jednak czegoś mi w niej brakowało. Niby zarys przedstawionych historii taki sam, ale pozostał niedosyt. Autorka przedstawia dość szczegółowo, jak wyglądało życie jej bohaterek przed i po zsyłce, a nie stawia czasem wręcz proszącego się o postawienie pytanie: „No to jak Pani wtedy przeżyła?”. Szkoda!
Książkę jednak polecam, bo o tych wydarzeniach nie powinno się zapomnieć.

Dziewczyny z Syberii są zbiorem wspomnień kilku kobiet, którym udało się przeżyć „wyjazd na niedźwiedzie”. Mimo że podobnie jak „Dziewczyny z Wołynia” jest to książka, opisująca wręcz niewyobrażalne cierpienie skazanych na powolną śmierć Polek, to jednak czegoś mi w niej brakowało. Niby zarys przedstawionych historii taki sam, ale pozostał niedosyt. Autorka przedstawia dość...

Pomysł intrygujący, znaleźć 10 kobiet, które przeżyły piekło syberyjskiej zsyłki, w dodatku takich, które będą chciały mówić, bo wiele z nich nie chce... Oddać im głos i wysłuchać co mają do powiedzenia, co jeszcze pamiętają. Stworzyć świadectwo, póki ocalałe kobiety jeszcze żyją i jest to możliwe.
Następne pokolenia będą mogły już tylko posłuchać lub poczytać opowieści potomków, czyli z drugiej lub trzeciej ręki. Dlatego ta książka jest dla mnie taka wartościowa - wspomnienia płyną z serc i pamięci uczestniczek tamtych dramatycznych doświadczeń. Ludzie, którym zgotowano okrutny los - za działalność patriotyczną, za pochodzenie, często z przypadku, zostali skazani na piekło - nierówną walkę z dziką przyrodą, oprawcami, na katorżniczą pracę, upodlenie, przeżywanie śmierci swoich bliskich. Gdyby nie ich niezłomność, walka o każdy dzień, nadzieja i wiara, nie mieliby szans na powrót do domu. A wszystko to młode wówczas dziewczyny, czasem nawet 10 -11 letnie dziewuszki. One zrobione były chyba z lepszego, przedwojennego materiału, bo nie wyobrażam sobie, czy my dalibyśmy radę przeżyć choćby tylko podróż. A potem wieloletnie zesłanie.
Tych przeżyć i wspomnień, choć chaotyczne i wybiórcze, nie da się ocenić. Mały wielki dokument. Można go tylko przeczytać i współczuć, bo zrozumieć ogromu okrucieństwa i cierpienia, jak się go nie przeżyło, po prostu się nie da. My mamy jakieś problemy? Proszę Was, jakie problemy?
Można za to pokusić się o ocenę tego, co ze wspomnieniami dziewczyn z Syberii zrobiła autorka. Świetnie, że w ogóle wzięła się za ten temat. Brawo! A że wszystkie historie są do siebie podobne i od połowy robi się trochę monotonnie? Że wszystkie kobiety to panienki z zamożnych domów ( a przecież na Syberię różne trafiały),że obraz Polski przedwojennej wyidealizowany? Mniejsza o to. Ja jestem zadowolona, że przeczytałam i że taka książka powstała.

Pomysł intrygujący, znaleźć 10 kobiet, które przeżyły piekło syberyjskiej zsyłki, w dodatku takich, które będą chciały mówić, bo wiele z nich nie chce... Oddać im głos i wysłuchać co mają do powiedzenia, co jeszcze pamiętają. Stworzyć świadectwo, póki ocalałe kobiety jeszcze żyją i jest to możliwe.
Następne pokolenia będą mogły już tylko posłuchać lub poczytać opowieści...

Poruszające historie dzielnych kobiet. Zachęcam do lektury. Po niej człowiek zaczyna doceniać to co ma.

Poruszające historie dzielnych kobiet. Zachęcam do lektury. Po niej człowiek zaczyna doceniać to co ma.

Wzruszające i przejmujące wspomnienia kobiet, które przeszły piekło łagrów. Nie zapomnijmy o nich 🤍🙏

Wzruszające i przejmujące wspomnienia kobiet, które przeszły piekło łagrów. Nie zapomnijmy o nich 🤍🙏

<"Dziewczyny z Syberii" Prawdziwe historie - Anna Herbich> Wydawnictwo Znak

Kochani nie jest to dla mnie łatwa przeprawa, zwłaszcza, że sprawa dotknęła i mojej rodziny.
Jest to książka pisana lekkim piórem, poruszająca jednak ciężki temat. My, którzy tego nie przeżyliśmy, nie potrafimy nawet trochę, w wyobraźni stworzyć obrazu tego, jak to wszystko wyglądało, co Ci ludzie przeszli ! Tyle dzieci ... Tyle ludzi... Za co ?!? Za odmienność narodową?
Jestem w połowie ale każdą z opowieści muszę przetrawić ... A raczej to książka , po raz kolejny, trawi mnie .. wczesniej czytałam "Dziewczyny z Wołynia" Prawdziwe historie , tej samej autorki... Obie książki są wstrząsające... I na pewno warto je przeczytać, są to tak naprawdę jedne z ostatnich świadectw cierpienia, i prawdziwej historii tego, co się stało. To co się słyszy na lekcjach historii jest okrojone z przeżyć osobistych i tego co się widziało i przeżyło. Tutaj historie opowiedziane są bardzo dokładnie, dotkliwe. Jest to naprawdę ciężki temat ....

Mam zamiar przeczytać wszystkie książki tej autorki, naprawdę są świetne ! Brawa dla Anny Herbich i jeszcze większe brawa dla tych kobiet, które opowiedziały nam swoje historie, bo naprawdę trzeba mieć wiele wytrwałości w sobie aby po pierwsze to przeżyć, po drugie móc to odpowiedzieć. A musicie wiedzieć, że nie każdemu los dopisał nawet po wyzwoleniu... :( Ehh...

Wrzucam kilka fragmentów z książki, warto przeczytać na pewno! Żeby tego było mało, obie książki które wymieniłam, (ba!) je nawet trzeba przeczytać, żeby wiedzieć, żeby nie zapomnieć...
Pozwolę sobie zacytować dwie kobiety, które opowiedziały nam swoją historię:

* "Robię wszystko, żeby nasze przeżycia, to, przez co przeszliśmy na Syberii, nie zostało zapomniane. Gdyby tak się stało, byłoby to zwycięstwem naszych oprawców. A ostatecznie to przecież zwyciężyliśmy my.
Stefania Szantyr-Powolna z domu Ursyn-Szantyr (rocznik 1924)"

* "Dopiero później zorientowałam się, że zniknęły olbrzymie hałdy węgla, które niegdyś usypywałam wraz z innymi więźniami. Tym węglem wyrównano cały teren, zacierając wszelkie ślady po łagrze. Pod grubą warstwą węglowego miału razem z barakami i drutem kolczastym zostały też groby ofiar. W tym grób mojego brata. Po naszym cierpieniu, po całym koszmarze sowieckiego ludobójstwa nie miał pozostać nawet ślad. Tak jakby to się nigdy nie wydarzyło.
Ale przecież my pamiętamy. A po nas pamiętać będą kolejne pokolenia.
Natalia Zarzycka z domu Odyńska (rocznik 1927)"

Ps. Mała ciekawostka, w książce przewija się nazwisko słynnego J.Tuwima i jego żony i niestety nie prezentują się najlepiej... 😱 Takie kwiatki można i tu znaleźć ! ;) Fragment niżej ...
Pozdrawiam serdecznie 🙋🏻‍♀️✌️😁

Książka przeczytana, jest 3cia nad ranem 😅😱🙈🤷🏻‍♀️, a ja nadal nie mogę sobie wyobrazić , nie jest w stanie mi się to pomieścić w głowie ... Te warunki, w których te kobiety mieszkały i żyły, dla siebi, dla rodzin, dla swoich dzieci, które marniały w oczach, często umierały im na rękach, a one były bezsilne ! :( Sama posiadam dzieci, nie wyobrażam sobie, żeby musiały chodzić głodne , a już na pewno nie wyobrażam sobie jak miała bym je kiedykolwiek stracić .... Nie ma takiej opcji. Serce mi pękało podczas czytania tej książki ... Jak tak można potraktować drugiego człowieka ?!? Ehh..

#czarownicamagdalenaczyta #recenzjaksiążki #magicznykącikzaczytaniwuk #annaherbich #czytamypolskichautorów #prawdziwehistorie #dziewczynyzsyberii #wydawnictwoznak

<"Dziewczyny z Syberii" Prawdziwe historie - Anna Herbich> Wydawnictwo Znak

Kochani nie jest to dla mnie łatwa przeprawa, zwłaszcza, że sprawa dotknęła i mojej rodziny.
Jest to książka pisana lekkim piórem, poruszająca jednak ciężki temat. My, którzy tego nie przeżyliśmy, nie potrafimy nawet trochę, w wyobraźni stworzyć obrazu tego, jak to wszystko wyglądało, co Ci...

Poruszająca opowieść kilku kobiet, które jako dzieci zostały rozdzielone z rodziną i wywiezione na Syberię do ciężkiej pracy. Każda opowiedziana historia zdarzyła się naprawdę ukazując okrucieństwo wojny, cierpienie niewinnych osób i nieustanną walkę o przetrwanie.

Poruszająca opowieść kilku kobiet, które jako dzieci zostały rozdzielone z rodziną i wywiezione na Syberię do ciężkiej pracy. Każda opowiedziana historia zdarzyła się naprawdę ukazując okrucieństwo wojny, cierpienie niewinnych osób i nieustanną walkę o przetrwanie.

Książka opowiada historię pań, które wywieziono w głąb Związku Radzieckiego. Pracowały tam przy budowie torów kolejowych i walczyły, by dożyć kolejnego dnia.

Książka opowiada historię pań, które wywieziono w głąb Związku Radzieckiego. Pracowały tam przy budowie torów kolejowych i walczyły, by dożyć kolejnego dnia.