Ja, anielica

Wiktoria po raz kolejny zostaje wciągnięta w sprawki diabłów, jednak tym razem nie zostaje przez nich "przypadkiem" uśmiercona. Dodatkowo jej związek z Piotrusiem zostaje zakończony, a cała sprawa wygląda tak, jakby znajome diabły maczały w tym palce. Teraz Azazel zapragnął zostać Archaniołem, ale potrzebuje do tego mocy Wiktorii, by ta przywróciła mu dawno utracone skrzydła. Początkowo wszystko idzie zgodnie z planem: otrzymują pozwolenie na pobyt w Arkadii oraz udają się na zwiedzanie. Ich poczynaniom cały czas przygląda się anioł Moroni, który również potrzebuje dziewczyny do osiągnięcia wielkich celów. Nikt nie przypuszczał, że anioł może być bardziej niebezpieczny od samego Azazela.

Książkę czytało sie niezwykle lekko. Można powiedzieć, że w porównaniu do pierwszego tomu miała na mnie mnie dość uspokajający wpływ, mimo że sama akcja rozpoczęła się stosunkowo wcześnie i działa dość szybko. Być może piękne opisy krajobrazów Nieba i spokój jaki w nim panował tak na mnie zadzialał 🤔 Opowieść miała rownież solidną dawkę dobrego humoru, a czytając ma się wrażenie jakby samemu uczestniczyło się we wszyztkich przedstawionych wydarzeniach. W tej części Beleth nie był zadowolony z wyboru Wiktorii i nieustannie starał się zdobyć jej serce, wdając się przy tym w potyczki słowne z Piotrem. Mogłoby się wydawać, że aniołom należy ufać, jednak "Ja, anielica" udowadnia, że niektóre z nich są bardziej przebiegłe i gorsze od diabłów. Moroni podstępem zmusza do pomocy Wiktorię i Piotra, którzy mają odnaleźć dla niego klucze, pozwalające otworzyć bramy do ciemności i zyskać boską moc. W tym czasie diabły siedzą w niebiańskim więzieniu za wkroczenie na zakazany teren Jeziora Czasu. W jego wodach Wiktoria poznaje całą prawdę o rzekomej zdradzie Piotrka, która była zaplanowana przez Beletha.

Muszę przyznać, że dobrze się bawiłam, spędzając czas przy tej książce. Rozstanie Wiktorii i Piotrka bardzo mnie ucieszyło. Zdecydowanie bardziej pasuje do Beletha - czuć między nimi chemię i wzajemnie się dopełniają. Ostateczna walka również bardzo mi się podobała. Nie mogłam się oderwać, chcąc się dowiedzieć jak ta historia zakończy się dla bohaterów i świata śmiertelników.

Wiktoria po raz kolejny zostaje wciągnięta w sprawki diabłów, jednak tym razem nie zostaje przez nich "przypadkiem" uśmiercona. Dodatkowo jej związek z Piotrusiem zostaje zakończony, a cała sprawa wygląda tak, jakby znajome diabły maczały w tym palce. Teraz Azazel zapragnął zostać Archaniołem, ale potrzebuje do tego mocy Wiktorii, by ta przywróciła mu dawno utracone...

Anielica mniej mnie uwiodła niż pierwsza część, bo Wiktoria jako przykładna obywatelka nieba, nie za bardzo mi pasuje. No, ale na szczęście od razu pokazuje, że nie jest do tego stworzona :) Polecam!

Anielica mniej mnie uwiodła niż pierwsza część, bo Wiktoria jako przykładna obywatelka nieba, nie za bardzo mi pasuje. No, ale na szczęście od razu pokazuje, że nie jest do tego stworzona :) Polecam!

Nie da się tego czytać.

Nie da się tego czytać.

Kolejna część tym razem bohaterka trafia do nieba.
Wciągająca fabuła.
Polecam wam tą książkę jeśli jeszcze nie czytaliście.

Kolejna część tym razem bohaterka trafia do nieba.
Wciągająca fabuła.
Polecam wam tą książkę jeśli jeszcze nie czytaliście.

Sięgnąłem pod drugi tom książki i niestety zawiodłem się po pierwsze lektorka opowiadala w sposób nużący i zniechęcający do dalszego słuchania książki. Dałem jej jednak szanse i im dalej tym było gorzej.
Nie lubię postaci naiwnej i irytującej bohaterki Wiktorii. W tomie Ja, diablica autorka miała pomysł na ciekawe dialogi i zwroty akcji. Były nawet zabawne. W drugim tomie brakowało mi tego.
W tym akcja wydawała wymuszona, a dialogi sztuczne i nienaturalne. Zwłaszcza epizod miłosny z Piotrem. Wiktoria walczyła o niego by potem myśleć o diable Belecie. Z dwudziestoletniej kobiety wyłania się bardzo naiwna nastolatka, która sam nie wie czego chce, bo ma wszystko, a nie potrafi cieszyć się z niczego prócz bycia cały czas w centrum uwagi. Mimo że mowi, że chce by wszyscy dali jej świety spokój. . Opis Arkadii i spotkania z rodziną mogły być bardziej uczuciowy bez zbytniego rozdrabniania się, co do opisów, które przykryly cała fabule.
Porażająco śmieszne w negatywnym tego znaczeniu były zmagania z aniołem Morinim. Tutaj w szczególności wysyłania się słabość postaci Wiktorii, która nie była przemyślana i książki nie uratowały nawet akcje typu ukrasc pierścień Rybaka papieżowi. Jeśli spodziewacie się zachwytu po tej książce to dwa razy zastanowiłbym się na sięgnięciem po ta książkę, jeśli jednak szukacie romansidła z wątkami anielskimi i diabelskimi w tle to z pewnością docenicie to dzieło.

Sięgnąłem pod drugi tom książki i niestety zawiodłem się po pierwsze lektorka opowiadala w sposób nużący i zniechęcający do dalszego słuchania książki. Dałem jej jednak szanse i im dalej tym było gorzej.
Nie lubię postaci naiwnej i irytującej bohaterki Wiktorii. W tomie Ja, diablica autorka miała pomysł na ciekawe dialogi i zwroty akcji. Były nawet zabawne. W drugim tomie...

Druga część serii diabelsko anielskiej. Puki co, nadal bardzo mi się podoba. Do wszystkich fanów pierwszej części, gwarantuję że się nie zawiedziecie ;)

Druga część serii diabelsko anielskiej. Puki co, nadal bardzo mi się podoba. Do wszystkich fanów pierwszej części, gwarantuję że się nie zawiedziecie ;)

Pierwszy tom podobał mi się bardziej. Niebo mnie rozczarowało. Za dużo rzeczy było tam zabronionych, jak w jakimś państwie totalitarnym. No i te koszmarne putta! Jedyną zaletą były ładne widoki i wygodne zakwaterowanie, a poza tym panowała tam totalna nuda. Ale najbardziej wkurzała mnie główna bohaterka. Miała moce większe od diabłów i aniołów, a stale tylko marudziła, że chce być zwyczajną śmiertelniczką. Sęk w tym, że ona właśnie była zwyczajna, w sensie nieciekawa. Gdy ktoś nie ma osobowości, to nic nie pomogą żadne moce piekielne czy anielskie, bo nie starczy mu wyobraźni, co z tymi mocami robić i będzie używać ich do układania włosów. Pozostałe dwa tomy cyklu sobie odpuszczę. Dam szansę jeszcze "Szeptusze", choć wątpię, żeby tam bohaterka była bardziej interesująca. Ale może będą choć jakieś fajne stwory ze słowiańskiej mitologii.

Pierwszy tom podobał mi się bardziej. Niebo mnie rozczarowało. Za dużo rzeczy było tam zabronionych, jak w jakimś państwie totalitarnym. No i te koszmarne putta! Jedyną zaletą były ładne widoki i wygodne zakwaterowanie, a poza tym panowała tam totalna nuda. Ale najbardziej wkurzała mnie główna bohaterka. Miała moce większe od diabłów i aniołów, a stale tylko marudziła, że...

Ja, anielica to następna część przygód naszej bohaterki która tym razem trafia do nieba, gdzie bedzię miała dużo przygód i zawiruszy. Jak zwykle świat był opisany bardzo dobrze i fajnie było zobaczyć niebo z takiej perspektywy.
Niestety autorka nie odpuściła sobie Piotrusia i dalej mnie denerwowała przez całą część do tego lektor niestety ale był o wiele gorszy niż poprzedni. Jak na razie to pierwsza cześć tej serii była najlepsza.

Ja, anielica to następna część przygód naszej bohaterki która tym razem trafia do nieba, gdzie bedzię miała dużo przygód i zawiruszy. Jak zwykle świat był opisany bardzo dobrze i fajnie było zobaczyć niebo z takiej perspektywy.
Niestety autorka nie odpuściła sobie Piotrusia i dalej mnie denerwowała przez całą część do tego lektor niestety ale był o wiele gorszy niż...

Zgaezam się z opiniami mówiącymi, że pierwsza część była lepsza... Ta jest niby ciekawa...ale chyba nie do końca do mnie przemawia..
Nadal styl i fabuła dość młodzieżowa.... Szkoooda spodziewałam się mniej wymyślanych bitew, a więcej obrazu nieba.

Zgaezam się z opiniami mówiącymi, że pierwsza część była lepsza... Ta jest niby ciekawa...ale chyba nie do końca do mnie przemawia..
Nadal styl i fabuła dość młodzieżowa.... Szkoooda spodziewałam się mniej wymyślanych bitew, a więcej obrazu nieba.

Mimo że Ja, diablica mnie rozczarowała sugerując się ocenami drugiego tomu (wybitna, arcydzieło) odpaliłam audiobook i niestety nie dałam rady. Po kilku rozdziałach poddałam się. Dialogi nadal irytujące, infantylne i absurdalne. Płytka fabuła, dziecinne rozterki miłosne Wiktorii, ciągłe umizgi, super przystojnego Diabła, które pojawiają się praktycznie co stronę tej książki stały się nie do zniesienia. Byłam zachwycona cyklem Kwiat paproci i dlatego nie zrezygnuje z Katarzyny Bereniki Miszczuk, chyba że jeszcze raz trafię na takie badziewie jak ten cykl.

Mimo że Ja, diablica mnie rozczarowała sugerując się ocenami drugiego tomu (wybitna, arcydzieło) odpaliłam audiobook i niestety nie dałam rady. Po kilku rozdziałach poddałam się. Dialogi nadal irytujące, infantylne i absurdalne. Płytka fabuła, dziecinne rozterki miłosne Wiktorii, ciągłe umizgi, super przystojnego Diabła, które pojawiają się praktycznie co stronę tej książki...