Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciąż mnie zaskakuje fakt, na ile sposobów można odnaleźć samych siebie w literaturze. Czytałam tę książkę 3 miesiące po utracie mamy. I odnalazłam słowa na przemyślenia, które utknęły w moim ciele jak drzazgi; na doświadczenia, które wydawały mi się zbyt splątane, zbyt intymne do opisania.

Żałoba jest uniwersalnym doświadczeniem, ale jest trudna do uchwycenia. Język rzadko jest w stanie dotknąć głębi uczuć - tej mieszaniny rozpaczy, osamotnienia, absurdu. Michelle Zauner jednak udało się ją przekazać. Mogę napisać pozytywnie o warsztacie pisarskim, o strukturze, ale ostatecznie nie jestem w stanie ocenić "Crying in H Mart" wyrwanym z kontekstu własnej żałoby. Przy czym to nie była książka, która ukoiła ból, ale pozwoliła mi się rozpadać na kawałki, bez osądu i wstydu. Jak lustro, przed którym płaczesz samotnie w łazience.

Wciąż mnie zaskakuje fakt, na ile sposobów można odnaleźć samych siebie w literaturze. Czytałam tę książkę 3 miesiące po utracie mamy. I odnalazłam słowa na przemyślenia, które utknęły w moim ciele jak drzazgi; na doświadczenia, które wydawały mi się zbyt splątane, zbyt intymne do opisania.

Żałoba jest uniwersalnym doświadczeniem, ale jest trudna do uchwycenia. Język...

Książka ambitniejsza od swojej poprzedniczki, poruszająca bardziej złożone tematy jak epidemię AIDS w latach 80., rasizm w szkołach czy transfobię. Saenz wprowadził też tutaj więcej postaci, z którymi spotyka się Arystoteles. Ma to konsekwentne odbicie w rozwoju jego postaci od nastolatka po młodego mężczyznę. Miałam jednak wrażenie, że w kółko czytam te same dialogi, które już znam. Każdy bohater miał taką samą perspektywę mędrca - niezależnie czy była to matka protagonisty, nauczyciel czy licealistka. Nie jestem też wielką fanką zakończenia, ale koniec końców doceniam ambicje. Cały cykl jest warty kupienia dla zainteresowanych.

Książka ambitniejsza od swojej poprzedniczki, poruszająca bardziej złożone tematy jak epidemię AIDS w latach 80., rasizm w szkołach czy transfobię. Saenz wprowadził też tutaj więcej postaci, z którymi spotyka się Arystoteles. Ma to konsekwentne odbicie w rozwoju jego postaci od nastolatka po młodego mężczyznę. Miałam jednak wrażenie, że w kółko czytam te same dialogi, które...

"BARDZO DOBRE ŻYCIE, ESMERALDO.

- Dziękuję. Starałam się, jak mogłam.

BARDZIEJ NIŻ MOGŁAŚ. (...) PRZYJMUJESZ TO ZADZIWIAJĄCO SPOKOJNIE, ESME WEATHERWAX.

- To niedogodność, na pewno, i wcale mi się nie podoba. Ale wiem, że robisz to dla wszystkich, Kosiarzu. Czy jest jakiś inny sposób?

NIESTETY, NIE MA, OBAWIAM SIĘ. WSZYSCY UNOSIMY SIĘ W PODMUCHACH WIATRÓW CZASU. ALE TWOJA ŚWIECA, ESMERALDO WEATHERWAX, BĘDZIE MIGOTAŁA JESZCZE PRZEZ DŁUŻSZY CZAS, NIM ZGAŚNIE - NIEWIELKA NAGRODA ZA ŻYCIE DOBRZE PRZEŻYTE. POTRAFIĘ OCENIĆ BILANS I WIEM, ŻE ZOSTAWIŁAŚ ŚWIAT O WIELE LEPSZYM, NIŻ GO ZASTAŁAŚ. I GDYBY MNIE KTO PYTAŁ, oświadczył Śmierć, NIKT NIE MOŻE OSIĄGNĄĆ WIĘCEJ..."


<GNU Terry Pratchett>

"BARDZO DOBRE ŻYCIE, ESMERALDO.

- Dziękuję. Starałam się, jak mogłam.

BARDZIEJ NIŻ MOGŁAŚ. (...) PRZYJMUJESZ TO ZADZIWIAJĄCO SPOKOJNIE, ESME WEATHERWAX.

- To niedogodność, na pewno, i wcale mi się nie podoba. Ale wiem, że robisz to dla wszystkich, Kosiarzu. Czy jest jakiś inny sposób?

NIESTETY, NIE MA, OBAWIAM SIĘ. WSZYSCY UNOSIMY SIĘ W PODMUCHACH WIATRÓW CZASU. ALE...