Arystoteles i Dante czyli książka, którą bez znaczenia ile razy przeczytam i tak kocham.
Ari i Dante to historia dwóch chłopców, którzy poznają się całkiem przypadkiem na basenie w jeden z upalnych dni lata. Kto by pomyślał, że na pozór całkiem dwie różne osoby będą wstanie ze sobą wytrzymać. Zamknięty w sobie i raczej małomówny Arystoteles oraz wesoły i gadatliwy Dante. Jednakże jak widać przeciwieństwa lubią się przyciągać i niedługo później chłopcy zostają bliskimi przyjaciółmi. Jednak nie wszystko idzie dobrze, a zakończenie nie jest długie i szczęśliwe, nie jest to też zakończenie tylko połowa historii obu chłopców.

Niezależnie ile razy to przeczytam za każdym razem widzę tu coś nowego, kolejny piękny cytat, kolejne przemyślenie czy po prostu jakiś tekst, który wcześniej pominęłam, a teraz wydaje się dla mnie ważny i wart zapamiętania. Ari i Dante pokazują historię może nie miłości, bo skupiają się na czymś innym, na przyjaźni i rodzinie, na wierności drugiej osobie i nie zostawianiu jej w potrzebnie. Są to cechy rzadkie zwłaszcza w obecnych czasach i społeczeństwie, jednak są często warte dużo więcej niż wszystko inne.

Arystoteles i Dante czyli książka, którą bez znaczenia ile razy przeczytam i tak kocham.
Ari i Dante to historia dwóch chłopców, którzy poznają się całkiem przypadkiem na basenie w jeden z upalnych dni lata. Kto by pomyślał, że na pozór całkiem dwie różne osoby będą wstanie ze sobą wytrzymać. Zamknięty w sobie i raczej małomówny Arystoteles oraz wesoły i gadatliwy Dante....

Książka świetnie napisana, łatwo zżyć się z postaciami, które (co w książkach nie takie częste) mają swoje sprzeczności, tajemnice, których same sobie nie uświadamiają, czasem robią rzeczy bez sensu. Narracja nieśpieszna, slow burn, skupiająca się na relacjach i charakterach, a nie tym, żeby były pościgi i wybuchy. Autor robi z emocjami osoby czytającej, co tylko chce - szykujcie się na nie raz złamane serce. Szkoda, że miejscami nie udało się uniknąć pretensjonalności i aforyzmów tak "głębokich", że nie wiadomo, o co chodzi, ale poza tym świetna lektura - nawet nie zauważycie, kiedy dotrzecie do ostatniej strony i będzie wam żal, że to już koniec.

Książka świetnie napisana, łatwo zżyć się z postaciami, które (co w książkach nie takie częste) mają swoje sprzeczności, tajemnice, których same sobie nie uświadamiają, czasem robią rzeczy bez sensu. Narracja nieśpieszna, slow burn, skupiająca się na relacjach i charakterach, a nie tym, żeby były pościgi i wybuchy. Autor robi z emocjami osoby czytającej, co tylko chce -...

Fajna książka dla nastolatków poszukujących swojej tożsamości, osadzona trochę w bajkowej otoczce idealnych rodziców.
Wielki minus tego, ze książka ma prawie 400 stron, gdzie czasami na stornie są po 20-30 wyrazy. Jest to strasznie denerwujący trik marketingowy, zeby książkę sprzedać drożej, bo jest gruba, spokojnie można byłoby zmieścić ja na połowie.

Fajna książka dla nastolatków poszukujących swojej tożsamości, osadzona trochę w bajkowej otoczce idealnych rodziców.
Wielki minus tego, ze książka ma prawie 400 stron, gdzie czasami na stornie są po 20-30 wyrazy. Jest to strasznie denerwujący trik marketingowy, zeby książkę sprzedać drożej, bo jest gruba, spokojnie można byłoby zmieścić ja na połowie.

Zainteresował mnie w tej książce tylko jeden wątek - relacje w rodzinie Arystotelesa.

Zainteresował mnie w tej książce tylko jeden wątek - relacje w rodzinie Arystotelesa.

Pierwsze kilkadziesiąt stron mnie urzekło. Akcja była wartka, przyjemnie się to czytało i z zachwytem odkryłam, że książka dla nastolatków może być aż tak dobra. Myślę, że to świetna lektura dla młodych dorosłych.

W sprawie fabuły: kompletnie nie wierzę w relacje chłopaków z rodzicami. Ta zmiana z chłodu, wycofania we wspólne płakanie w aucie (w ogóle mam wrażenie, że w pewnym momencie wszystko kręciło się wokół łez i było tego zwyczajnie za dużo) jest dla mnie zbyt bajkowa. Bardzo brakowało mi opisu wyglądu bohaterów, a niektóre rozmowy Ariego z Dantem nie są wiarygodne jak na nastoletnich Meksykanów.

Czytało mi się tą książkę bardzo sprawnie, ma wiele momentów które absolutnie chwytają za serce.

Pierwsze kilkadziesiąt stron mnie urzekło. Akcja była wartka, przyjemnie się to czytało i z zachwytem odkryłam, że książka dla nastolatków może być aż tak dobra. Myślę, że to świetna lektura dla młodych dorosłych.

W sprawie fabuły: kompletnie nie wierzę w relacje chłopaków z rodzicami. Ta zmiana z chłodu, wycofania we wspólne płakanie w aucie (w ogóle mam wrażenie, że w...

Banalne i nudne. Okropnie napisane. Akcja nieprawdopodobna. Nie ma w niej ani krzty realistyczności. Momentami nie wiedziałem, kto wypowiada jaka kwestię. Owszem płynie się przez tę książkę. Natomiast brakuje w niej opisów świata i bohaterów. Arystoteles jest przedstawiony jako postać strasznie głupia, niepotrafiąca wyciągnąć podstawowych wniosków. Dotknęła mnie osobiście, bo wiem, że nie mogę liczyć na wsparcie moich rodziców. Jakiekolwiek, a co dopiero takie, żeby sami mnie zachęcali do uprawiania bezbożnych czynów, co ma miejsce w tej lekturze.

Banalne i nudne. Okropnie napisane. Akcja nieprawdopodobna. Nie ma w niej ani krzty realistyczności. Momentami nie wiedziałem, kto wypowiada jaka kwestię. Owszem płynie się przez tę książkę. Natomiast brakuje w niej opisów świata i bohaterów. Arystoteles jest przedstawiony jako postać strasznie głupia, niepotrafiąca wyciągnąć podstawowych wniosków. Dotknęła mnie osobiście,...

Mimo iż książkę przeczytać da się niesamowicie szybko, a sam styl pisania nie jest najgorszy, to wciąż mam problemy z lekturą. Przede wszystkim ze względu na brak jakichkolwiek opisów przyrody. Oczywiście, zbyt długie rozwodzenie się nad firankami w domu mamy babci wujka nie jest dobrym pomysłem, jednak świat w książce nie jest jakkolwiek opisany, tak samo jak wygląd postaci. Wszystkie te kwestie zostały potraktowane po macoszemu.

Dialogi napisane są bez składu, czasami czytelnik jest w stanie pomylić się, która postać mówi w jakim momencie oraz do kogo w ogóle się zwraca.

Jeśli chodzi o fabułę, jest to, w mojej opinii, bardzo infantylny światopogląd. Choć na początku mnie wciągnęło, z czasem zaczęło się robić coraz gorzej, gdy bohater nie wyciąga żadnych wniosków z własnych przemyśleń (a w książce jest ich mnóstwo),popełnia te same błędy oraz nie spotykają go żadne konsekwencje jego akcji. Denerwował mnie również fakt, że główny bohater ma niezwykle dziwne standardy. Owszem, jest on nastolatkiem, nie będzie zachowywał się jak dorosły. Tak, ma być on "inny niż wszyscy" od początku lektury, jednak chłopak nie potrafi ustalić własnych zasad moralnych. Jednocześnie jest grzecznym, zwyczajnym, nudnym chłopakiem oraz wdaje sie ciągle w kłopoty. Tak samo, jego stosunek do używek jest... Dziwny? Raz potrafi powiedzieć że absolutnie nigdy nie będzie jeździł po alkoholu, po czym nie ma problemu z jeżdżeniem samochodem po zażyciu narkotyków.

Arystoteles jest bohaterem, który poglądy potrafić zmienić w mgnieniu oka, lecz nie potrafi wyciągnąć wniosków z własnych myśli, wrażeń, czy spotkań z wszelakimi osobami.

Pomysł na książkę był naprawdę ciekawy, jednak, według mnie, egzekucja bardzo nieudana.

Mimo iż książkę przeczytać da się niesamowicie szybko, a sam styl pisania nie jest najgorszy, to wciąż mam problemy z lekturą. Przede wszystkim ze względu na brak jakichkolwiek opisów przyrody. Oczywiście, zbyt długie rozwodzenie się nad firankami w domu mamy babci wujka nie jest dobrym pomysłem, jednak świat w książce nie jest jakkolwiek opisany, tak samo jak wygląd...

Naprawdę chciałam się zakochać w tej książce, ale nie potrafię, nie uwierzyłam w tych bohaterów.

Przemówiło do mnie jedno zdanie:
„Może trochę patrzyłem na nich z góry. Ale nie uważałem się za lepszego. Po prostu nie wiedziałem, jak z nimi rozmawiać, jak być sobą w ich obecności. Nie czułem się
przy nich mądrzejszy. Wręcz przeciwnie, czułem sie głupi i wybrakowany. Zupełnie jakby wszyscy byli członkami
klubu, do którego ja nie należałem.”

Naprawdę chciałam się zakochać w tej książce, ale nie potrafię, nie uwierzyłam w tych bohaterów.

Przemówiło do mnie jedno zdanie:
„Może trochę patrzyłem na nich z góry. Ale nie uważałem się za lepszego. Po prostu nie wiedziałem, jak z nimi rozmawiać, jak być sobą w ich obecności. Nie czułem się
przy nich mądrzejszy. Wręcz przeciwnie, czułem sie głupi i wybrakowany....

Totalnie mnie to urzekło, czytało się za szybko i strasznie nie chciałam tego kończyć, cudownie wykreowane postacie i przyjemny klimat słonecznego El Paso.

Totalnie mnie to urzekło, czytało się za szybko i strasznie nie chciałam tego kończyć, cudownie wykreowane postacie i przyjemny klimat słonecznego El Paso.

"Arystoteles i Dante" to historia zdecydowanie inna niż wszystkie. Wyróżniająca się na tle tego co zazwyczaj czytam. Wyraźny filozoficzny ton nadaje charakteru całej powieści. Znajomość bohaterów powieści staje się przez to wyjątkowa. Relacja odkrywana przez nich samych jest czymś świeżym, delikatnym, z pewnością czymś dla nich niezrozumiałym.

.

Każdy z chłopców jest wysoko rozwiniętą osobowością, która nie potrafi się odnaleźć w gronie rówieśników. Pewnego dnia spotykają się na basenie i okazuje się, że potrafią stworzyć normalną relację przyjacielską. Spędzają ze sobą mnóstwo czasu i dzielą ze sobą swoim życiem i historiami. Ari jest tym bardziej wycofanym, analizującym każde swoje zachowanie i emocję. Nie potrafi zrozumieć, jak to możliwe, że polubił tak energicznego i pełnego pomysłów chłopca jak Dante. Z czasem jednak zaczyna rozumieć, że nie potrafi naturalnie bez niego funkcjonować. Przywiązał się do niego i zwyczajnie nudzi się bez niego. Relacja tu przedstawiona trwa kilka lat. Chłopcy dorastają, Ari podejmuje pracę, Dante wyjeżdża na rok z rodzicami do innego miasta, gdzie zaczyna eksperymentować z relacjami seksualnymi. Kiedy opowiada o tym Ariemu w tym zaczynają się budzić nieznane mu dotąd uczucia, których totalnie nie rozumie i nawet nie próbuje łączyć z kolegą.

.

Piękna historia, bardzo oryginalna. Nie dziwię się, dlaczego cieszy się tak szerokim gronem fanów. Sama się bowiem do niego zaliczam i w najbliższych planach mam przeczytanie drugiej części.

"Arystoteles i Dante" to historia zdecydowanie inna niż wszystkie. Wyróżniająca się na tle tego co zazwyczaj czytam. Wyraźny filozoficzny ton nadaje charakteru całej powieści. Znajomość bohaterów powieści staje się przez to wyjątkowa. Relacja odkrywana przez nich samych jest czymś świeżym, delikatnym, z pewnością czymś dla nich niezrozumiałym.

.

Każdy z chłopców jest...