Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po "Sunset Park" z niecierpliwością czekałam kolejnego spotkania z twórczością Paula Austera. Chociaż, nie mogłam pozbyć się też myśli, iż takie przygody, jak moja ze wspomnianą książką nie zdarzają się często. Biorąc do ręki "Dziennik zimowy" byłam również przygotowana na to, że moje oczekiwania mogą być zbyt wielkie. I teraz, co tu dużo mówić- wstyd mi trochę za ten mój brak wiary w kunszt pisarski pana Austera.

"Dziennik zimowy" to utwór bardzo osobisty, frapujący, bardziej przypominający pamiętnik Autora, niż faktyczny dziennik. Paul Auster podjął na kartach tej książki próbę podsumowania swojego życia. I moim zdaniem zrobił to po mistrzowsku.
Już kilka pierwszych stron przekonało mnie, że mam do czynienia z książką niezwykłą. I odważną. Auster, opowiadając swoją historię, niepostrzeżenie na karty swojego dzieła przemyca przekonanie o ulotności życia, przypadkowości śmierci. Mnie osobiście bardzo poruszył fragment kiedy cytuje Jauberta: "Trzeba umrzeć jako osoba kochana (jeśli się potrafi)*". Autor "Dziennika zimowego" doskonale zdaje sobie sprawę, jak trudno być kochanym przez innych.
Czytając dzieło Austera, miałam wrażenie, że jest to historia opowiedziana mi przez kogoś znajomego, kogoś kto cierpliwie, niczym za rękę, prowadzi mnie pokazując ważne dla niego miejsca i osoby. Kogoś, kto wkroczywszy w "zimę swojego życia" chce zwrócić uwagę, na to co w życiu najważniejsze.

Auster, po raz kolejny udowodnił mi, że jest Mistrzem Słowa. Misternie, i powoli od pierwszych stron tworzy bardzo intymną atmosferę, która pozwala całkowicie zatracić się w stworzonym przez Pisarza świecie.
Pisarz szczerze opowiada o sobie, uwodząc - mimowolnie - nie odpornego na czar słowa pisanego Czytelnika. W fascynujący sposób odkrywa swoje najskrytsze myśli, rozliczając się z samym sobą w dość drobiazgowy sposób. Każde miejsce, każda opisana w książce blizna, doznania fizyczne i psychiczne są dla niego niezwykle ważne, to dzięki nim dojrzewa i odnajduje swoje własne szczęście.

Jest tyle rzeczy które mogłabym o "Dzienniku zimowym" napisać. Poruszająca, pozostająca na długo w pamięci- to przede wszystkim. Ale to również lektura, przez którą trzeba przejść samemu. I warta tego, żeby poświęcić jej chwilę uwagi. Polecam z całego serca.

*Paul Auster, Dziennik Zimowy, s. 208.

Po "Sunset Park" z niecierpliwością czekałam kolejnego spotkania z twórczością Paula Austera. Chociaż, nie mogłam pozbyć się też myśli, iż takie przygody, jak moja ze wspomnianą książką nie zdarzają się często. Biorąc do ręki "Dziennik zimowy" byłam również przygotowana na to, że moje oczekiwania mogą być zbyt wielkie. I teraz, co tu dużo mówić- wstyd mi trochę za ten mój...