Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już pierwszy tom z historią o Lily i jej babce Estee wydawał mi się intrygującym początkiem cyklu „Utracone Córki”, jednak drugi znacząco przebił poprzedni. Przede wszystkim fabuła opowiadająca o zaginionej kobiecie pochodzącej z bogatego i egzotycznego rodu sprawiła, że ciężko było mi się oderwać od książki. Również interesujące wydały mi się losy drugiej bohaterki, Claudii, która przeżywając rozstanie z narzeczonym i odejście z pracy, rzuca się w wir przygody, kierując się do nieznanego kraju, by tam odszukać swoje korzenie. Podobnie jak pierwsza część, ta także została napisana lekkim i przyjemnym stylem, tak iż czytelnik może poczuć kubański klimat oraz wczuć się w losy bohaterów. Akcja powieści skupia się tylko na Esmeraldzie i Claudii, dlatego prócz wątków z przeszłości dziejących się w latach 50. XX wieku i współczesności, nie pojawiają się żadne inne, np. z pobocznymi postaciami. Pomimo słabo rozbudowanego tła, ich dzieje przyciągają odbiorcę istnieniem tajemnicy z przeszłości, zakazanym romansem, poszukiwaniem utraconej rodzinnej tożsamości, a także dylematem związanym z wyborem własnej przyszłości (zarówno przez Claudię, jak i Esmeraldę). Do tego tytułu przyciągnęła mnie również egzotyka – niektóre opisy potraw, zwyczajów i krajobrazów dodały książce unikatowości. Tych opisów nie było co prawda za dużo, ale pozytywnie wpłynęły na odbiór historii bohaterek. Zakończenie sprawiło, iż byłam mocno poruszona, zwłaszcza losami Esmeraldy. Zawiodłam się jednak na poszukiwaniach prowadzonych przez Claudię. Autorka skupiła się jedynie na jednej z gałęzi jej rodu, zapominając o drugiej, równie ważnej moim zdaniem. Fajnie, że tak wyczerpująco zostały opisane losy Esmeraldy, ale zabrakło mi większej ilości informacji o jej ukochanym, którego rola pod sam koniec, chociaż ważna, została potraktowana po łebkach. Ten wątek można było znacznie lepiej rozwinąć, dlatego pomimo ogólnego pozytywnego wrażenia, pod tym kątem jestem rozczarowana. Czy polecam? Tak, jest to bardzo przyjemna i ciepła opowieść, z uwagi na jej lekki i egzotyczny charakter, bardziej nadaje się do czytania w lecie. Pomimo występowania dramatycznych scen, „Córka z Kuby” wciąż zalicza się według mnie do lżejszych obyczajówek i poleciłabym ją fanom właśnie takich książek.