Jesteśmy społecznością, która kocha książki

42/2023 Historia ZSRR i później Rosji jest pisana rywalizacją o supremację na linii służby specjalne—partia i potwierdzeniem tego jest ta książka. Już od zarania Związku Radzieckiego obydwa te obozy toczyły walkę między sobą. Twórcą sowieckich służb specjalnych jest Polak (?) Feliks Dzierżyński, który zainicjował komunistyczny aparat opresji w postaci WCzK (Czeka),potem były po prostu różne fasady (OGPU, GPU, NKWD, KGB czy w końcu FSB),ale modus operandi był ten sam. Felsztinski i Popow stawiają tezę, że większość zgonów decydentów były spowodowane walką o władzę między Partią a službami specjalnymi. Wszystko zaczęło się już w 1918 od nieudanego zamachu Fanny Kapłan na Lenina, za który odpowiadał Jakow Swierdłow. Zamach okazał się nieudany więc Swierdłow w akcie zemsty Lenina poniósł śmierć. Niestety dla pierwszego przywódcy sowieckiego zawiązała się potężna koalicja, której już nie dał rady. Wspólny front obrali Dzierżyński i Stalin, co skutkowało ubezwłasnowolnieniem i finalnie śmiercią Lenina w 1924 roku. „Żelazny Feliks” nie cieszył się długo zwycięstwem, ponieważ został dwa lata później zamordowany z inicjatywy Stalina. Ten znowu bardzo umiejętnie opanował wszystkie domeny i był nieniepokojony przez prawie 30 lat. Aż do początku lat 50, kiedy to za bardzo urósł Ławrientij Beria. Szef NKWD okazał się sprytniejszy od Stalina i po zawiązaniu wspólnego frontu m.in. z Nikitą Chruszczowem doprowadził do zgładzenia Stalina. Niestety (dla siebie) Beria powtórzył historię Dzierżyńskiego, tylko o wiele szybciej i został zgładzony 9 miesięcy po Stalinie. W następnych latach rywalizacja na linii KGB—KPZR nie była może tak burzliwa, ale zdecydowanie lepiej radziła sobie Partia, która z przerwą na krótkie przywództwo Jurija Andropowa nie oddawała władzy bezpieczniakom. Jednak służby specjalne powetowały sobie bolesne czasy po upadku ZSRR, kiedy to miarowo przejmowały całe państwo, a zwieńczeniem zwycięstwa było objęcie prezydentury przez nieznanego Władimira Putina w 2000 roku. Od tego momentu FSB przejęło każdy aspekt życia w Rosji i nie sposób rozdzielić służby od państwa, ponieważ taki podział nie istnieje. Nikt kto nie przewinął się przez służby lub nie współpracował nie ma prawa zrobić kariery w największym kraju świata. Obecna Rosja jest niedorzeczną hybrydą. Z jednej strony po upadku ZSRR wrócono do flagi i godła z czasów caratu, ale z drugiej armia rosyjska powróciła do symboliki czerwonej gwiazdy, a hymnem znów jest hymn Związku Radzieckiego. Z jednej strony przez kościół prawosławny zostali kanonizowani car Mikołaj i jego rodzina, a z drugiej strony otacza się czcią ich oprawców — Lenina, Stalina i Dzierżyńskiego. Władimir Putin jest owładnięty myślą o rekonstrukcji Związku Radzieckiego. Za wszelką cenę. Czego świadkami jesteśmy od 2008 roku i najazdu Gruzji, a rosyjskiego imperializmu od 2014 roku doświadcza Ukraina, ale to nie jest granica marzeń Kremla, ponieważ Putin marzy o nowym porządku świata z Rosją w centralnym miejscu. Zresztą czy można mieć jakiekolwiek wątpliwości co do zamiarów człowieka, który wypowiada takie słowa: „Przede wszystkim musimy przyznać, że upadek Związku Radzieckieg był największą katastrofą geopolityczną stulecia. Dla narodu rosyjskie go był to jednak prawdziwy dramat. Dziesiątki milionów naszych współobywateli i rodaków znalazło się poza terytorium Rosji” (Zgromadzenie Federalne, 2005). Władimir Władimirowicz tak jak Włodzimierz Lenin oraz Józef Stalin marzy o niesieniu bratniej pomocy, o którą nikt nie prosił. Putin spełnił wielkie marzenie Dzierżyńskiego i Berii. Służby w końcu zdobyły niepodważalną supremację nad całym narodem i nic im już nie zagraża. Skoro Rosję już mają, to teraz czas, żeby przekonać do swoich racji świat. Władimir Putin, tak jak swój wielki poprzednik, który 90 lat temu objął władzę w Rzeszy Niemieckiej naprawdę jest gotowy podpalić świat. Niestety różnica między nimi polega na tym, że jeden ma broń jądrową, a drugi jej nie miał... Książka nie jest może najłatwiejsza w odbiorze, ponieważ skala rozgrywek zakulisowych może przytłaczać. Na przykładzie tej książki doskonale widać jak bardzo Rosja jest skomplikowana i jak trudno zrozumieć ten kraj i prawa jakie nim rządzą. Na sam koniec pozostawię doskonały cytat Jurija Felsztinskiego, który fenomenalnie opisuje Rosję Putina: „O Rosji, Putinie i putinowskim reżimie już teraz można zapomnieć. Nie ma więcej takiego kraju jak Rosja. Putin go zniszczył. Istnieje pogardzane i znienawidzone państwo oraz pogardzany i znienawidzony naród, który zamieszkuje ten kraj. Nie ma już prezydenta Putina - jest szalony tyran, który zapędził siebie do bunkra".